Ik was vanmorgen als eerste op en begon alvast aan het ontbijt. Het was min of meer feestdag, dus besloot ik eens zot te doen en warme chocomelk op te dienen. Mag volgens de food study. De melk is "add water" en ik heb het enkel opgewarmd. De Nesquick stond op tafel voor wie wou.
De vroege EVA bestond uit Leandro, Nicky en David. David had ook een grondstaal nodig van de bodem rond Muddy Creek, waar Leandra, Karon en ik gisteren ook naartoe zijn gegaan op onze stevige wandeltoch. Leandro had ook zin in nog een stevige wandeling, dus werd besloten dat ze die tocht opnieuw zouden doen. Deze keer moest de penetrometer en de grondboor wel mee, een lomp gewicht van een twintigtal kilo. Gelukkig kan je het wel uit elkaar schroeven om het een beetje draagbaar te houden.
Naar het einde van de wandeling toe hebben ze een iets andere weg genomen waardoor ze gemakkelijker dicht bij de rivier zouden kunnen komen. Onderweg hebben ze een interessante marsbewoner gevonden, een grote uil die in een van de alkoven in de rotswand zat. Deze keer heeft de expeditie de rivier wel met succes kunnen naderen voor water- en grondstalen. Aan de bezwete EVA-pakken te zien was het ook deze keer een zware tocht.
Gelukkig had ik het middageten al op voorhand klaargemaakt, en het was stevige kost. Mac & Cheese, macaroni met kaassaus dus. Dit werd zeer gesmaakt, en dan zelfs nog in een tortilla gedraaid voor extra punch. De Amerikaanse collega's hebben ook een gewoonte om bijna over pikante Frank's saus over te gieten... Pindakaas? Check. Kippensoep? Check. Havermout? Check! Chili? Double check!
Om een of andere reden zijn de uren sindsdien blijkbaar ongemerkt voorbij gevlogen, want we zijn pas laat aan onze pm-EVA begonnen, om 14;51u. Dat is geen drama, maar tegen 16.30u zouden we toch binnen moeten zijn, want het licht gaat snel uit buiten. Het was een korte, maar intensieve EVA, volledig met ATV en het doel was weer om verloren sporen terug te vinden. Het doel was om de noordelijke route naar Copernicus Highway via Brahe Highway te testen, gevolgd door de driekhoek Copernicus-Brahe-Ptolemy. Van mission support mogen we een belangrijke verbinding naar het westen, Sagan Street, niet meer gebruiken omdat het (zogezegd) te gevaarlijk is. Maar de eerste dagen hebben we dit pad nietsvermoedend wel gewoon gebruikt en het is in veel betere staat dan andere wegen hier... Maar goed... Dus een alternatieve route zou wel handig zijn.
Zo vertrokken we dan, niet te zwaar aangekleed want het was iets warmer zo laat op de dag. Het eerste stuk van onze toch, Lowell Highway is een brede veel bereden weg, dus dat ging zeer snel en vlot. Toen kwamen we bij de afslag voor Brahe Highway. Deze weg werd al snel hobbelig en heuvelig. De losse grond laat diepe duidelijke sporen na voor wie na ons komt. Op een gegeven moment kwamen bij een steile afdeling. Dan moet je helemaal achteruit hangen op je ATV om niet voorwaarts te kantelen. Niet teveel gas geven, gewoon rustig de heuvel afrollen. We bleven het spoor volgen, maar dan was er ineens slecht nieuws. Op de GPS zag ik over een paar tientallen meter het spoor lopen van het noordelijke stuk Copernicus Highway dat David, Leandro en Karon bij een vorige EVA bereikt hebben. Maar ons pad werd onderbroken door een diepe geul, vermoedelijk vrij recent uitgesleten uit de zachte grond. Het was te breed en te diep voor de ATV's, dus hier konden we voorlopig niet verder. Ik wou dat er meer tijd was zodat we wat langer naar een weg naar de overkant konden zoeken.
Terugkeren dan maar, om de driekhoek in kaart te brengen. Maar dan was er een volgend probleempje. Wanneer we weer aankwamen bij die steile berg van de heenweg, bleek dat we er niet meer terug op geraakten. De grond lag te los, waardoor de banden geen grip meer hadden. We hebben een paar keer geprobeerd langs minder steile kanten, maar dat lukte niet. We moesten een weg zoeken rond de heuvel. Waren de ATV's maar in 4X4 uitvoering... Na een kort tochtje rond de heuvel zijn we dan weer op Brahe Highway geraakt. We hadden onderweg een twee spoor gezien, dat een van de zijden van de driehoek vormde, en dit was onze volgende bestemming.
Dit spoor zag er nog vrij vers uit, en was een leuke rit. Vrij hobbelig met mooie wijdse landschappen er rond. Het begon af te dalen, en bleef dieper dalen. Volgens de kaart zou dit noordelijke stuk van Copernicus Highway doorlopen tot aan Muddy Creek. We kwamen aan op een onheilspellend dat tussen kleine heuveltjes door kronkelde. Het was een uitdagend stukje weg, maar heel leuk. We hielden de tijd in de gaten, en ook met de afstand moest nu rekening gehouden worden. We hebben niet veel brandstof meer over, en je wil hier niet met een lege tank komen te staan.
Dus rond 16u hebben we dan beslist om terug te keren. Gewoon onze sporen volgen, simpel. Niet echt... We had op de terugweg constant de lage ondergaande zon in onze ogen. Ik had mijn zonnebril aan, maar toch was het een helse rit terug naar de hab. Veel verder dan een paar meter kon je niet zien zonder je ogen uit te branden. Gelukkig kenden we die weg al goed, en is ze over het algemeen heel vlot begaanbaar.
Het was Kerstavond, dus hebben we er een iets feestelijker avondmaal van gemaakt. Karon heeft voor een paar voorgerechtjes gezorgd in de vorm van crackers, smeerkaas (van The Laughing Cow...), vieze worst en vieze kaas (van die smeltkaas, maar dan een massieve blok ervan). Maar het gaf wel een feestelijke indruk, en het is bij het betere dat we hier beschikbaar hebben. Daarna volgde een kippensoepje en chili tortilla's als hoofdschotel. Het was gezellig en dat is wat natuurlijk. Voor David was het ook een ware 'openbaring' (haha, 'eddem?) om voor het eerst Kerst te vieren.
We sloten de avond af in de vroege uurtjes na een hels kaartspel, Phase10. Kerstmis ging voor ons volledige relaxdag zijn zonder EVA's of wetenschap. Geen wekker, dus geen stress dat het wat later is vanavond. En als het hier vroege uurtjes zijn, is er geen beperking op bandbreedte en is het ook al vroege voormiddag aan het thuisfront. Dus dit was een goede gelegenheid om even wat telefoontjes te plegen.
Uiteindelijk kroop iedereen toch zijn slaapzak in, want we moesten natuurlijk ook gelegenheid geven aan de hardste werker van die avond om zijn job te doen... Santaclaus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten