27 december
Het was een zware ochtend. Onafhankelijk van elkaar zijn we pas heel laat wakker geworden. Geen idee waarom, maar misschien beginnen de laatste loodjes zwaar te wegen.
Maar reden te meer om er extra hard in te vliegen met de EVA's. Nicky, David en ik hadden in de namiddag EVA. De voormiddag heb ik doorgebracht met schrijven en informatie opzoeken over de experimenten die ik gesponsord heb gekregen. Het begint zo stilletjes aan tijd te worden om te beginnen filmen. De laatste dagen zullen zwaar worden denk ik zo.
Ik heb een eerste proefje gestart. De proef duurt een paar dagen om optimaal resultaat te krijgen, dus nu of nooit meer! We begeven ons op het terrein van de geologie. Dolomiet is een gesteente met een zeer leuke eigenschap die pas begin jaren '80 per toeval is ontdekt. Als je het onderdompelt in azijn, beginnen er vrij snel witte aragoniet-kristallen te groeien. David wist me te vertellen dat het aragoniet in het dolomiet zit, maar oplost in het licht zure azijn. Langzaam aan verdampt de azijn, en het opgeloste aragoniet lift mee met de verdampende azijn. Als die dampen in contact komen met een droog, ruw oppervlak wordt het aragoniet daarop afgezet. En zo groeien er dan kristallen op het gesteente. De vorm is vrij kenmerkend, en dolomiet wordt daarom ook wel "popcorn-rock" genoemd. In de loop van de komende dagen zal ik foto's maken om de kristalgroei te volgen. Het is in elk geval veelbelovend, want al na een paar uur begonnen er witte piekjes op de steen zichtbaar te worden.
De namiddag was wegens het late opstaan snel daar. David, Nicky en ik gingen eerst een grondstaan nemen, onderaan het "hart". Dat is een gebied ten zuiden van de hab dat zijn naam dankt aan de hartvorm van de ATV-wegen er rond. De wegen van het hart zijn in goede staat en er zijn heel veel mooie landschappen te zien onderweg. David bepaalt de plaatsen voor staalnames door op sattelietfoto's verschillende bodemtypes te onderscheiden. We waren niet bijzonder ver meer van de boorsite, maar er stond jammer genoeg een hoge richel in de weg. Om de juiste plaats te bereiken moesten we sowieso een stuk te voet het hart in wandelen, maar deze richel was te hoog. We moesten een andere route zoeken om er te geraken. Dus zijn we naar de andere kant van het hart gereden, en hebben we iets langere wandeling moeten doen om aan het bodemstaal te geraken.
Na het bodemstaal was het aan Nicky en mij. Brahe Highway moest nog verder verkend worden. De "driehoek", weeral een gebied dat we vanwege de ATV-routes zo gedoopt hebben, was nog niet volledig uitgepluisd.
Volgens een oude kaart zouden hier nog 'nieuwe' wegen moeten liggen. De eerste afrit naar het zuiden stond op de kaart aangeduid als "UFO landing". De naam alleen al spreekt tot de verbeelding. Maar daar aangekomen bleef ik in elk geval wat op mijn honger zitten. Ik verwachtte ruimteschepen, sporen van ruimteschepen, of ten minste rotsen die lijken op sporen van ruimteschepen... Maar nee, wat donker gekleurde heuvels, en een doodlopende weg. Volgens een oude kaart zou hier ook een aansluiting moeten doorlopen naar Schriaparelli Highway. Maar UFO landing werd door een soort slotgracht omgeven, dus er was maar één weg erin en eruit.
Verder naar de volgende afrit, deze keer naar het noorden. Een doodlopend stuk spoor dat toepasselijk Dead End heet. Gemakkelijk bereikbaar en een paar leuke uitzichten. Hier kregen we waar voor ons geld, doodlopend zoals aangekondigd.
De tijd zat er bijna op voor vandaag, het was nog een tijdje rijden naar de hab, dus moesten we rekening houden met het beschikbare licht. Met Karon en Victoria heb ik even voordien Braha tot het einde gevolgd om aansluiting met Copernicus te vinden. Onderbroken door een diepe greppel. Nu was er een andere route mogelijk... Ik wou het graag nog eens bekijken of er een andere aansluiting was, dus hebben we dat spoor terug gevolgd. En per toeval zag ik dan een aftakking die ik nog niet gevolgd had. En dat zag er heel veelbelovend uit! We stootten op een greppel, maar wat verder zag ik oude sporen verder lopen. Helaas geen tijd meer vandaag! We moesten terug. De verbinding tussen Brahe en Copernicus zal nog even op ontdekking moeten wachten. Maar ondertussen hebben we vandaag blijkbaar de langste EVA van ons verblijf gemaakt, 29km!
In de hab toegekomen moest er weer huiswerk gemaakt worden. Rapporten. Food study... We hebben na dat alles de kaarten nog eens bovengehaald. Deze keer waren de Phase10 goden mij wat gunstiger gestemd. Gedeelde tweede plaats met Nicky! Maar een avondje in de hab kan nooit zo simpel verlopen als een gemoedelijk spelletje kaart uiteraard!
Plots riep Karon halfweg het spel op hillarische wijze en toonhoogte "a moouuusssseee!". Ze had een muis zien lopen langs de buitenwand. Enerzijds niet verwonderlijk aangezien heel de hab vol muizen lijkt te zitten. Overal keutels, 's nachts horen we zo en masse rondlopen... Vrij schandelijk eigenlijk, maar dat is dan het donkere geheimpje van de hab zeker... Oeps...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten