28 december
Victoria, Leandro en ik hebben een aanzienlijk stapje in de wereld gezet. Met Nicky en David hebben we gisteren bijna de aansluiting tussen Brahe Highway en Copernicus Highway gevonden. Ondergaande zon dwong ons terug naar de hab. Vandaag was de dag om het raadsel op te lossen. Bestaat deze verbinding nog en is ze nog berijdbaar? En kunnen we, indien succesvol, ook de terugrit naar Brahe via Schriaparelli Highway maken... De heilige graal van de ATV routes (op dit moment toch nog)...
Ik heb vandaag voor het vertrek de helmcamera in het labo opgehangen om de suit-up te filmen. Altijd handig als documentatiemateriaal over de werking van het MDRS.
En dan zijn we vertrokken, ik als gangmaker, Dierbare Leider van deze tocht. Direct richting Brahe, naar het stukje waar we gisteren zijn moeten terugkeren. Het greppeltje oversteken was weer een boeiende stap in het onbekende. De sporen waren nog zichtbaar, maar niet bijzonder vers. Ik denk dat crew 108 daar niet geweest is in elk geval. We bleven het spoor volgen, en kwamen steeds dichter bij Copernicus. Op de GPS nam de afstand tussen ons nieuwe pad en het reeds verkende stuk Copernicus verkleinen. En dan waren we er. Het was gebeurd. De noordelijke route naar Copernicus is intact en open for business. Maar wel bijzonder inefficiënt... En in slechtere staat dan Sagan Street... Maar langs daar mogen we niet... Het vinden van een alternatief was nu misschien meer een kwestie van principe dan noodzaak. Aansluiting met Schriaparelli Highway lijkt onmogelijk aangezien we Sagan niet mogen gebruiken, en de aansluiting bij UFO Landing onderbroken lijkt. Was er meer tijd om op het gemak op EVA te gaan, had ik daar wel een omwegje voor kunnen vinden.
De avond was ook een speciale gelegenheid... laatste dag non-cooking! Ik heb nooit een voedseltekort ervaren, maar de keuze was vrij beperkt en niet altijd wat mijn eerste keus zou zijn... Een voordeel was natuurlijk wel steeds dat het snel klaar was. Maar zelf gerechten in elkaar draaien is ook iets leuker.
De dolomietsteen die ik gisteren in de azijn heb gedompeld ziet er al heel mooi uit. De witte aragoniet-afzetting groeite razendsnel. Ik blijf het opvolgen, en dat steentje mag gerust hier in de hab blijven zodat volgende crews er ook van kunnen genieten.
Donderdag en vrijdag gaan Nicky en ik dan eindelijk beginnen met het filmen van de fysica experimentjes. En zo wordt het langzaam aan tijd om af te ronden. Ik zal proberen een vlucht vroeger naar Washington te nemen. Grand Junction is niet bepaald een wereldstad, dus als ik een dagje GJ kan omruilen met een dagje DC, zou dat goed meegenomen zijn natuurlijk...
De vorige nacht hoorde ik de muizen piepen voor de deur. Heel leuk als je probeert te slapen. Leandro meende zelfs een rat gehoord te hebben. Normaal, voor zover je dat normaal kan noemen natuurlijk, hoor je het snelle getik van de muizen hun nageltjes. Maar hij heeft traag, zwaarder geschraap gehoord, wat aan een groter knaagdier zou doen denken.
Dat een volgende crew maar eens een kat meebrengt... Want van de tientallen muizenvallen hier lijken ze niet bepaald onder de indruk te zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten