Vandaag hadden Nicky en ik cooking duty. We hadden gisterenavond voor het slapengaan al een brood opgezet in de broodmachine, maar dat hadden we misschien beter anders aangepakt. Het brood was wel goed van smaak, maar het zag er nogal 'compact' uit. We vermoeden dat het te lang in de machine is blijven staan na het bakken. Door de condens kan het een beetje in elkaar zakken. Maar een alternatieve (en bovendien wetenschappelijk verantwoorde) verklaring is dat gist op hoogte (we zitten hier op ongeveer 1500m) niet zo goed werkt. Daardoor rijst het brood minder sterk.
Maar goed, brood was er, geserveerd in dikke sneden op grootmoeders wijze. Onze voorraadkast steekt nogal vol met 3000 potten pindakaas, 6000 grote pakken zout en hopen bakpoeder. Dus dachten we maar pindakaas te serveren. De Amerikonders eten dat wel graag, bij voorkeur in combinatie met confituur of vrijwel alles anders binnen handbereik. We hadden ook een quart melk gerehydrateerd voor bij eventuele cornflakes.
Kort na het ontbijt was het dan tijd voor de eerste EVA. Vandaag gingen we het rustig aan doen om vertrouwd te geraken met de ATV's. David, Karon en Leandro waren als eersten aan de beurt. We hielpen hen met het aantrekken van hun ruimtepakken. Een dikke overall, gators, skihandschoenen en natuurlijk een helm en rugzak. Deze is voorzien van ventilatoren zodat we niet in onze eigen CO2 verstikken. Altijd mooi meegenomen. Uiteraard kan je niet zomaar de deur uit. Het is erg moeilijk om elkaar te verstaan, dus hebben we ook radio's mee. Maar hier zijn veel problemen mee. De batterijen zijn stuk, de koptelefoon of micro werkt niet,... Maar daar vinden we nog wel iets op. Zoals David zegt: "Let's rock and roll!". Na een kort verblijf in de luchtsluis kon de buitendeur geopend worden.
De achterblijvers, Nicky, Victoria en ik gingen ook snel naar buiten via de engineering luchtsluis. Wij moesten geen ruimtepak aan doen, want deze luchtsluis komt uit op een tunnel tussen de hab, de greenhab en het observatorium. De tunnel is er niet, maar is wel met stenen op grond aangegeven. We blijven "in sim" als we binnen deze stenen blijven wanneer we zonder ruimtepak naar buiten gaan. Van hieruit konden we wel mooie beelden maken van het vertrek van EVA01.
Terwijl de collega's op stap waren, begonnen onze huishoudelijke taakjes. Het grootste deel van de voormiddag hebben we gespendeerd aan het inventariseren van de keuken. Alle kasten zitten vol met allerlei voedselvoorraden. We hebben gewoon alles op tafel gedumpt en hebben een lijst gemaakt. Elk item kreeg een letter toegewezen zodat het in de toekomst ook weer bij zijn soortgenoten terecht komt.
Wanneer de EVA-crew terugkwam, waren ze heel erg enthousiast. Dat beloofde voor onze namiddag-EVA! Er was wel een groot probleem met de helmen die helemaal bedampten. En in de koude lucht van die ochtend bevroor de condensatie nog eens allemaal. Heel slechte zichtbaarheid.
Ook 's middags stonden Nicky en ik in voor de maaltijd. Het werd een stevig soepje, genaamd Gumbo. Een soort groentensoep met rijst. Heel erg gezouten! We hadden nog een grote pot chili klaargemaakt omdat de soep zeker niet genoeg ging zijn om alle Martionauten te spijzen. Maar blijkbaar was de chili bedoeld als eerste maaltijd van de food study. Rond de food study, waar heel de crew aan deelneemt, bestaat heel veel onduidelijkheid. Het is niet helemaal duidelijk wat er precies wel of niet mag, uit welke box het eten moet komen, enz... Maar de chili moesten we blijkbaar die avond opeten. Dan maar overschakelen op het eeuwige plan B: tortilla's met pindakaas en confituur.
Na het eten heb ik mijn speciale (en supercoole) helmcameraatje klaargemaakt voor onze namiddag-EVA. Hiervoor zijn we van ver komen, onze eerste uitstap, volledig "in sim". Het aankleden deed veel denken aan het klaarmaken voor een duik. Alleen is onze backpack nu wel iets lichter dan een fles van 15l perslucht. Het is heel leuk om je om te kleden, en het is heel erg gemakkelijk om je in te leven. Het blijft een simulatie, maar eens je het pak, de handschoenen en vooral de helm en backpack aan hebt, voel je je in zekere mate bezoeker op een vreemde planeet. Heel het opzet is om de deelnemers in een Mars-analoge situatie te brengen. Het pak staat in dit geval niet onder druk om ons te beschermen tegen het luchtledige, maar het houdt ons wel warm tijdens de EVA. Zonder pak is het té koud, dus het is echt nodig om hier naar buiten te gaan. De helm is niet functioneel om de druk te houden, maar beperkt het zicht en heeft het gevoel dat je een viskom op je hoofd hebt. De backpack is écht nodig om de lucht in de helm te laten circuleren om niet flauw te vallen. De handschoenen beschermen ook tegen de kou, en beperken de fijne motoriek. Door het dragen van heel de uitrusting, moet je op een bepaalde manier bewegen en communiceren. Het is tot nader order vrijwel onmogelijk om elkaar te verstaan via de radio. Dus hebben we onderweg een soort gebarentaal uitgewerkt. Hier en daar gebaseerd om duiksignalen, met de nodige uitbreidingen.
Het landschap is ongeloofelijk. Echt buitenaards; voor wie van België komt in elk geval toch. Uitgestrekte rode vlaktes worden afgewisseld met gelaagde heuvels en mesa's. In de schaduw ligt vaak een dun laagje sneeuw. Uitgedroogde stroompjes lopen hier en daar doorheen het landschap. Erg belangrijk om je ogen goed open te houden tijdens het rijden met de ATV's. Overal zijn er wel interessante rotsformaties of veelkleurige hoopjes stenen en mineralen te zien. Die gaan we dan te voet van dichterbij inspecteren. En veel mooie oester-fossieltjes. Veel adjectieven, en voor wie mij kent, ik sta nu niet bepaald gekend voor mijn passie voor rotsformaties of hoopjes steen.
Tijdens onze EVA was het een stuk warmer dan bij de ochtendcrew. Geen enkele probleem gehad met aangedampte helmen. De ATV's reden heel vlot, maar soms sla je wel met je hoofd tegen de helm. Moet je rekening mee houden. Ik vind dat rechtstaand over ruw terrein rijden heel goed helpt. De ATV's hebben al een chassis met grote schokdempers op, en met je benen als extra schokdempers loopt het heel vlotjes. De helmcamera is in het begin een paar keer losgekomen, maar gelukkig nooit te hard gevallen. Jammergenoeg was de batterij leeg voor het einde van de EVA. Maar de beelden die wel zijn opgenomen zijn prachtig. Nog maar zelden zijn elke seconde 30 frames aan pure fullHD-schoonheid zo goed vastgelegd als nu. En zo zal het bij elke EVA zijn.
Die avond was het dan zover. Voor de eerste keer Chili eten (met tortilla's). Vrij pikant, maar nog wel OK. Ik dacht van die avond ook eens een ander drankje te maken dan instant citroenlimonade. Het fenomeen Kool-Aid dan maar, cherry flavour. Toen ik het zakje openscheurde kwam er samen met het poeder direct een instant flashback vrij. Die onbezorgde dag toen kleine Aster ziek was en niet naar school hoefde te gaan wegens ziekte. Ik moest een antibioticum innemen (zo een doosje waar je de bacteriën mag uitprikken met een potlood) en dat rook net hetzelfde. Heel lang geleden dat ik zo een intens chemische kersengeur heb geroken.
Ik was nog niet helemaal moe, en wou toch wat vroeger mijn kamertje in duiken. De groepssfeer is op dit moment heel erg goed. We hebben aan tafel erg hard gelachen met een grapje dat we met volgende crews willen uithalen. Vraag me voor de details, maar het is waarschijnlijk zo iets dat enkel grappig was op het moment zelf. Jammer genoeg had Nicky die avond nogal last van hoofdpijn en spierpijn in zijn nek, waardoor hij ook wat vroeger zijn bed in dook. Maar zelfs al is de sfeer goed, het is heel erg leuk om eventjes wat privacy te hebben en gewoon helemaal alleen te zijn.
Met onze beperkte bandbreedte is het overdag ook niet mogelijk om foto's online te zetten, dus ik was van plan om dat na middernacht te doen. Het horloge dat Evy voor mij gekocht heeft is niet echt de optimale tool om zijn job te doen: tijd bijhouden en alarmklok zijn. Het loopt per 24u ongeveer 1 minuut te snel en de alarmtoon is heel stil en lijkt enkel te werken wanneer het er zin in heeft. Dus ben ik pas tegen 4u toevallig wakker geworden. Snel op een uurtje een hoop foto's online gegooid en dan nog wat geslapen. Maar dat is een verhaal voor morgen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten