29 december
Het einde begint nu echt in zicht te komen. De food study loopt ook op zijn einde, en dat wil concreet zeggen dat er geen non-cooking dagen meer zijn! We kunnen dus maken wat wel willen, en we hebben nog een hoop voedselvoorraad over. Vanmorgen hebben we dan maar nog eens pancakes gegeten. Zoals vorige keer, heel lekker en luchtig. Dat is misschien toch iets om thuis ook eens te maken. Maar die syrup mogen ze houden, dat gaat er wel over.
Terwijl de ochtendploeg op EVA was, heb ik eens een brood gemaakt. Geen exotische smaakjes zoals jalapeno pepers ofzo, gewoon een simpel krentenbrood. Dat mis ik nu wel heel erg op dit moment, een krentje in mijn brood. Genoeg kaas/spinazie/pepers/etc-brood... Onze broodmachine is niet bepaald van de meest moderne of uitgebreide, dus het is altijd een beetje hopen dat het allemaal goedkomt. Het deeg zag er perfect uit, de hoeveelheid krenten was perfect zoals ik wou. Voor 90% van het bakproces zag alles er gewoon perfect uit, en toen gebeurde het...
Na het beruchte brood-incident van David, een paar dagen geleden, wordt de broodmachine nauwgezet in de gaten gehouden. Het gebeurt soms dat een brood er helemaal goed uitziet, en dan plots helemaal de pan uitrijst. Het deeg bovenaan de kuip rijst over de rand, op de verwarmingselementen en begint dan volledig te verkolen. Rook, stank, opkuiswerk, schande,... Dat probeert elke broodbakker sindsdien te vermijden.
Maar goed, mijn brood zag er uiteraard perfect uit. Verschillende keren tijdens het rijzen gecontroleerd of alles nog binnen parameters bleef. Als er overstromingsgevaar dreigde, masseerde ik het brood liefdevol weer naar goede kant van de rand. Mijn brood en ik hadden een mooie tijd samen, de toekomst zag er goudgeel, krokant bruingekleurd uit. Zag er zo uit. Een twintigtal minuten voor het einde van het bakproces deed mijn brood het omgekeerde, het implodeerde min of meer. De mooie bolle bovenkant stortte volledig in elkaar en keerde zich even bol naar binnen toe. Reanimatie mocht niet baten, dat leverde alleen extra schade op.
De EVA-crew kwam net terug van hun excursie toen het brood klaar was. Perfecte timing, want het was als middagmaal bedoeld. Het zag er misschien niet uit, maar het werd gesmaakt! Mijn broodje is zeker niet voor niets ten onder gegaan in de machine. Blijkbaar is het concept van krentenbrood hier niet zo gekend, maar iedereen was er toch wel positief over.
Wie zou denken dat het centrale thema van vandaag brood is, zal helaas echter bedrogen uitkomen! Zoals aangekondigd stond deze dag in het teken van de wetenschap. Nicky en ik zouden vandaag geen EVA's doen omdat we de gesponsorde experimenten van Educational Innovations gingen filmen.
We hebben ons beste EVA-pak aangedaan en zijn naar buiten gegaan om experimenten te presenteren met de hab op de achtergrond. Nicky heeft zich volledig uitgeleefd met het camerawerk en ik heb de presentatie gedaan. De experimenten worden later nog stuk per stuk besproken als de filmpjes klaar zijn.
Toen we hiermee klaar waren heb ik een andere belangrijke plichtpleging afgewerkt. Het is een traditie in de hab dat elke vertrekkende crew een naamkaartje of logo ofzo achterlaat op de deur van de slaapkamers. De deuren hangen hier dan ook al vol met briefjes van vorige bewoners van bijbehorende kamers. Snel voor iedereen een persoonlijk briefje gemaakt zodat het klaar ligt wanneer de EVA-crew terugkomt. Het ophangen van de briefjes is een echt teken dat ons verblijf in de hab er nu bijna helemaal opzit. Ik ben steeds de bescheidenheid zelve, maar ons briefjes zijn toch wel heel erg stoer! Legendarische crew dan ook.
Het avondeten dan. Het Voorlaatste Avondmaal. En vooral non-cooking day. Dus alles was toegestaan. De Amerikanen hebben weer een soepje gemaakt. Tortillasoep met chili erin gemengd en een portie superpikante jalapeno-pepers. Dat zijn wij lagelanders niet gewend! Maar ik heb me niet laten kennen en braaf mijn bordje soep leeggegeten, en veeeeeeel gedronken. Zweten!
Na het eten ben ik aan het meest decadente gerecht van het hele verblijf begonnen. Het is een beetje prullen en knutselen, maar ik heb een poging tot chocomousse gedaan. Blijkbaar kennen ze dat hier niet echt... Gevriesdroogde eieren (volledige en eiwitten), poedersuiker en melkchocolade. Wie regelmatig chocomousse maakt ziet al meteen een paar tekortkomingen aan deze ingrediëntenlijst, maar kom maar eens op Mars chocomousse maken! Het resultaat was een degelijke mousse, iets aan de vloeibare kant, met een vreemde eigenschap dat er een van de ingrediënten steeds naar de bodem zinkt. Mousse drijft er dan als het ware op. Een nachtje in de koelkast zou dit euvel misschien kunnen verhelpen?
Maar dat is een verhaal voor morgen. Het is vannacht heel laat (tegen 3u nu), ik ben een beetje aan het overwerken om de teksten online te krijgen. Hopelijk geraak ik er vlot uit... De laatste opnames moeten gemaakt worden, de laatste EVA moet gedaan worden, laatste rapporten, opruimen... Afscheid nemen van ons huisje op Mars.
zaterdag 31 december 2011
vrijdag 30 december 2011
Dag 12: Mr Copernicus, I presume?
28 december
Victoria, Leandro en ik hebben een aanzienlijk stapje in de wereld gezet. Met Nicky en David hebben we gisteren bijna de aansluiting tussen Brahe Highway en Copernicus Highway gevonden. Ondergaande zon dwong ons terug naar de hab. Vandaag was de dag om het raadsel op te lossen. Bestaat deze verbinding nog en is ze nog berijdbaar? En kunnen we, indien succesvol, ook de terugrit naar Brahe via Schriaparelli Highway maken... De heilige graal van de ATV routes (op dit moment toch nog)...
Ik heb vandaag voor het vertrek de helmcamera in het labo opgehangen om de suit-up te filmen. Altijd handig als documentatiemateriaal over de werking van het MDRS.
En dan zijn we vertrokken, ik als gangmaker, Dierbare Leider van deze tocht. Direct richting Brahe, naar het stukje waar we gisteren zijn moeten terugkeren. Het greppeltje oversteken was weer een boeiende stap in het onbekende. De sporen waren nog zichtbaar, maar niet bijzonder vers. Ik denk dat crew 108 daar niet geweest is in elk geval. We bleven het spoor volgen, en kwamen steeds dichter bij Copernicus. Op de GPS nam de afstand tussen ons nieuwe pad en het reeds verkende stuk Copernicus verkleinen. En dan waren we er. Het was gebeurd. De noordelijke route naar Copernicus is intact en open for business. Maar wel bijzonder inefficiënt... En in slechtere staat dan Sagan Street... Maar langs daar mogen we niet... Het vinden van een alternatief was nu misschien meer een kwestie van principe dan noodzaak. Aansluiting met Schriaparelli Highway lijkt onmogelijk aangezien we Sagan niet mogen gebruiken, en de aansluiting bij UFO Landing onderbroken lijkt. Was er meer tijd om op het gemak op EVA te gaan, had ik daar wel een omwegje voor kunnen vinden.
De avond was ook een speciale gelegenheid... laatste dag non-cooking! Ik heb nooit een voedseltekort ervaren, maar de keuze was vrij beperkt en niet altijd wat mijn eerste keus zou zijn... Een voordeel was natuurlijk wel steeds dat het snel klaar was. Maar zelf gerechten in elkaar draaien is ook iets leuker.
De dolomietsteen die ik gisteren in de azijn heb gedompeld ziet er al heel mooi uit. De witte aragoniet-afzetting groeite razendsnel. Ik blijf het opvolgen, en dat steentje mag gerust hier in de hab blijven zodat volgende crews er ook van kunnen genieten.
Donderdag en vrijdag gaan Nicky en ik dan eindelijk beginnen met het filmen van de fysica experimentjes. En zo wordt het langzaam aan tijd om af te ronden. Ik zal proberen een vlucht vroeger naar Washington te nemen. Grand Junction is niet bepaald een wereldstad, dus als ik een dagje GJ kan omruilen met een dagje DC, zou dat goed meegenomen zijn natuurlijk...
De vorige nacht hoorde ik de muizen piepen voor de deur. Heel leuk als je probeert te slapen. Leandro meende zelfs een rat gehoord te hebben. Normaal, voor zover je dat normaal kan noemen natuurlijk, hoor je het snelle getik van de muizen hun nageltjes. Maar hij heeft traag, zwaarder geschraap gehoord, wat aan een groter knaagdier zou doen denken.
Dat een volgende crew maar eens een kat meebrengt... Want van de tientallen muizenvallen hier lijken ze niet bepaald onder de indruk te zijn...
Victoria, Leandro en ik hebben een aanzienlijk stapje in de wereld gezet. Met Nicky en David hebben we gisteren bijna de aansluiting tussen Brahe Highway en Copernicus Highway gevonden. Ondergaande zon dwong ons terug naar de hab. Vandaag was de dag om het raadsel op te lossen. Bestaat deze verbinding nog en is ze nog berijdbaar? En kunnen we, indien succesvol, ook de terugrit naar Brahe via Schriaparelli Highway maken... De heilige graal van de ATV routes (op dit moment toch nog)...
Ik heb vandaag voor het vertrek de helmcamera in het labo opgehangen om de suit-up te filmen. Altijd handig als documentatiemateriaal over de werking van het MDRS.
En dan zijn we vertrokken, ik als gangmaker, Dierbare Leider van deze tocht. Direct richting Brahe, naar het stukje waar we gisteren zijn moeten terugkeren. Het greppeltje oversteken was weer een boeiende stap in het onbekende. De sporen waren nog zichtbaar, maar niet bijzonder vers. Ik denk dat crew 108 daar niet geweest is in elk geval. We bleven het spoor volgen, en kwamen steeds dichter bij Copernicus. Op de GPS nam de afstand tussen ons nieuwe pad en het reeds verkende stuk Copernicus verkleinen. En dan waren we er. Het was gebeurd. De noordelijke route naar Copernicus is intact en open for business. Maar wel bijzonder inefficiënt... En in slechtere staat dan Sagan Street... Maar langs daar mogen we niet... Het vinden van een alternatief was nu misschien meer een kwestie van principe dan noodzaak. Aansluiting met Schriaparelli Highway lijkt onmogelijk aangezien we Sagan niet mogen gebruiken, en de aansluiting bij UFO Landing onderbroken lijkt. Was er meer tijd om op het gemak op EVA te gaan, had ik daar wel een omwegje voor kunnen vinden.
De avond was ook een speciale gelegenheid... laatste dag non-cooking! Ik heb nooit een voedseltekort ervaren, maar de keuze was vrij beperkt en niet altijd wat mijn eerste keus zou zijn... Een voordeel was natuurlijk wel steeds dat het snel klaar was. Maar zelf gerechten in elkaar draaien is ook iets leuker.
De dolomietsteen die ik gisteren in de azijn heb gedompeld ziet er al heel mooi uit. De witte aragoniet-afzetting groeite razendsnel. Ik blijf het opvolgen, en dat steentje mag gerust hier in de hab blijven zodat volgende crews er ook van kunnen genieten.
Donderdag en vrijdag gaan Nicky en ik dan eindelijk beginnen met het filmen van de fysica experimentjes. En zo wordt het langzaam aan tijd om af te ronden. Ik zal proberen een vlucht vroeger naar Washington te nemen. Grand Junction is niet bepaald een wereldstad, dus als ik een dagje GJ kan omruilen met een dagje DC, zou dat goed meegenomen zijn natuurlijk...
De vorige nacht hoorde ik de muizen piepen voor de deur. Heel leuk als je probeert te slapen. Leandro meende zelfs een rat gehoord te hebben. Normaal, voor zover je dat normaal kan noemen natuurlijk, hoor je het snelle getik van de muizen hun nageltjes. Maar hij heeft traag, zwaarder geschraap gehoord, wat aan een groter knaagdier zou doen denken.
Dat een volgende crew maar eens een kat meebrengt... Want van de tientallen muizenvallen hier lijken ze niet bepaald onder de indruk te zijn...
Dag 11: Muizen op Mars
27 december
Het was een zware ochtend. Onafhankelijk van elkaar zijn we pas heel laat wakker geworden. Geen idee waarom, maar misschien beginnen de laatste loodjes zwaar te wegen.
Maar reden te meer om er extra hard in te vliegen met de EVA's. Nicky, David en ik hadden in de namiddag EVA. De voormiddag heb ik doorgebracht met schrijven en informatie opzoeken over de experimenten die ik gesponsord heb gekregen. Het begint zo stilletjes aan tijd te worden om te beginnen filmen. De laatste dagen zullen zwaar worden denk ik zo.
Ik heb een eerste proefje gestart. De proef duurt een paar dagen om optimaal resultaat te krijgen, dus nu of nooit meer! We begeven ons op het terrein van de geologie. Dolomiet is een gesteente met een zeer leuke eigenschap die pas begin jaren '80 per toeval is ontdekt. Als je het onderdompelt in azijn, beginnen er vrij snel witte aragoniet-kristallen te groeien. David wist me te vertellen dat het aragoniet in het dolomiet zit, maar oplost in het licht zure azijn. Langzaam aan verdampt de azijn, en het opgeloste aragoniet lift mee met de verdampende azijn. Als die dampen in contact komen met een droog, ruw oppervlak wordt het aragoniet daarop afgezet. En zo groeien er dan kristallen op het gesteente. De vorm is vrij kenmerkend, en dolomiet wordt daarom ook wel "popcorn-rock" genoemd. In de loop van de komende dagen zal ik foto's maken om de kristalgroei te volgen. Het is in elk geval veelbelovend, want al na een paar uur begonnen er witte piekjes op de steen zichtbaar te worden.
De namiddag was wegens het late opstaan snel daar. David, Nicky en ik gingen eerst een grondstaan nemen, onderaan het "hart". Dat is een gebied ten zuiden van de hab dat zijn naam dankt aan de hartvorm van de ATV-wegen er rond. De wegen van het hart zijn in goede staat en er zijn heel veel mooie landschappen te zien onderweg. David bepaalt de plaatsen voor staalnames door op sattelietfoto's verschillende bodemtypes te onderscheiden. We waren niet bijzonder ver meer van de boorsite, maar er stond jammer genoeg een hoge richel in de weg. Om de juiste plaats te bereiken moesten we sowieso een stuk te voet het hart in wandelen, maar deze richel was te hoog. We moesten een andere route zoeken om er te geraken. Dus zijn we naar de andere kant van het hart gereden, en hebben we iets langere wandeling moeten doen om aan het bodemstaal te geraken.
Na het bodemstaal was het aan Nicky en mij. Brahe Highway moest nog verder verkend worden. De "driehoek", weeral een gebied dat we vanwege de ATV-routes zo gedoopt hebben, was nog niet volledig uitgepluisd.
Volgens een oude kaart zouden hier nog 'nieuwe' wegen moeten liggen. De eerste afrit naar het zuiden stond op de kaart aangeduid als "UFO landing". De naam alleen al spreekt tot de verbeelding. Maar daar aangekomen bleef ik in elk geval wat op mijn honger zitten. Ik verwachtte ruimteschepen, sporen van ruimteschepen, of ten minste rotsen die lijken op sporen van ruimteschepen... Maar nee, wat donker gekleurde heuvels, en een doodlopende weg. Volgens een oude kaart zou hier ook een aansluiting moeten doorlopen naar Schriaparelli Highway. Maar UFO landing werd door een soort slotgracht omgeven, dus er was maar één weg erin en eruit.
Verder naar de volgende afrit, deze keer naar het noorden. Een doodlopend stuk spoor dat toepasselijk Dead End heet. Gemakkelijk bereikbaar en een paar leuke uitzichten. Hier kregen we waar voor ons geld, doodlopend zoals aangekondigd.
De tijd zat er bijna op voor vandaag, het was nog een tijdje rijden naar de hab, dus moesten we rekening houden met het beschikbare licht. Met Karon en Victoria heb ik even voordien Braha tot het einde gevolgd om aansluiting met Copernicus te vinden. Onderbroken door een diepe greppel. Nu was er een andere route mogelijk... Ik wou het graag nog eens bekijken of er een andere aansluiting was, dus hebben we dat spoor terug gevolgd. En per toeval zag ik dan een aftakking die ik nog niet gevolgd had. En dat zag er heel veelbelovend uit! We stootten op een greppel, maar wat verder zag ik oude sporen verder lopen. Helaas geen tijd meer vandaag! We moesten terug. De verbinding tussen Brahe en Copernicus zal nog even op ontdekking moeten wachten. Maar ondertussen hebben we vandaag blijkbaar de langste EVA van ons verblijf gemaakt, 29km!
In de hab toegekomen moest er weer huiswerk gemaakt worden. Rapporten. Food study... We hebben na dat alles de kaarten nog eens bovengehaald. Deze keer waren de Phase10 goden mij wat gunstiger gestemd. Gedeelde tweede plaats met Nicky! Maar een avondje in de hab kan nooit zo simpel verlopen als een gemoedelijk spelletje kaart uiteraard!
Plots riep Karon halfweg het spel op hillarische wijze en toonhoogte "a moouuusssseee!". Ze had een muis zien lopen langs de buitenwand. Enerzijds niet verwonderlijk aangezien heel de hab vol muizen lijkt te zitten. Overal keutels, 's nachts horen we zo en masse rondlopen... Vrij schandelijk eigenlijk, maar dat is dan het donkere geheimpje van de hab zeker... Oeps...
Het was een zware ochtend. Onafhankelijk van elkaar zijn we pas heel laat wakker geworden. Geen idee waarom, maar misschien beginnen de laatste loodjes zwaar te wegen.
Maar reden te meer om er extra hard in te vliegen met de EVA's. Nicky, David en ik hadden in de namiddag EVA. De voormiddag heb ik doorgebracht met schrijven en informatie opzoeken over de experimenten die ik gesponsord heb gekregen. Het begint zo stilletjes aan tijd te worden om te beginnen filmen. De laatste dagen zullen zwaar worden denk ik zo.
Ik heb een eerste proefje gestart. De proef duurt een paar dagen om optimaal resultaat te krijgen, dus nu of nooit meer! We begeven ons op het terrein van de geologie. Dolomiet is een gesteente met een zeer leuke eigenschap die pas begin jaren '80 per toeval is ontdekt. Als je het onderdompelt in azijn, beginnen er vrij snel witte aragoniet-kristallen te groeien. David wist me te vertellen dat het aragoniet in het dolomiet zit, maar oplost in het licht zure azijn. Langzaam aan verdampt de azijn, en het opgeloste aragoniet lift mee met de verdampende azijn. Als die dampen in contact komen met een droog, ruw oppervlak wordt het aragoniet daarop afgezet. En zo groeien er dan kristallen op het gesteente. De vorm is vrij kenmerkend, en dolomiet wordt daarom ook wel "popcorn-rock" genoemd. In de loop van de komende dagen zal ik foto's maken om de kristalgroei te volgen. Het is in elk geval veelbelovend, want al na een paar uur begonnen er witte piekjes op de steen zichtbaar te worden.
De namiddag was wegens het late opstaan snel daar. David, Nicky en ik gingen eerst een grondstaan nemen, onderaan het "hart". Dat is een gebied ten zuiden van de hab dat zijn naam dankt aan de hartvorm van de ATV-wegen er rond. De wegen van het hart zijn in goede staat en er zijn heel veel mooie landschappen te zien onderweg. David bepaalt de plaatsen voor staalnames door op sattelietfoto's verschillende bodemtypes te onderscheiden. We waren niet bijzonder ver meer van de boorsite, maar er stond jammer genoeg een hoge richel in de weg. Om de juiste plaats te bereiken moesten we sowieso een stuk te voet het hart in wandelen, maar deze richel was te hoog. We moesten een andere route zoeken om er te geraken. Dus zijn we naar de andere kant van het hart gereden, en hebben we iets langere wandeling moeten doen om aan het bodemstaal te geraken.
Na het bodemstaal was het aan Nicky en mij. Brahe Highway moest nog verder verkend worden. De "driehoek", weeral een gebied dat we vanwege de ATV-routes zo gedoopt hebben, was nog niet volledig uitgepluisd.
Volgens een oude kaart zouden hier nog 'nieuwe' wegen moeten liggen. De eerste afrit naar het zuiden stond op de kaart aangeduid als "UFO landing". De naam alleen al spreekt tot de verbeelding. Maar daar aangekomen bleef ik in elk geval wat op mijn honger zitten. Ik verwachtte ruimteschepen, sporen van ruimteschepen, of ten minste rotsen die lijken op sporen van ruimteschepen... Maar nee, wat donker gekleurde heuvels, en een doodlopende weg. Volgens een oude kaart zou hier ook een aansluiting moeten doorlopen naar Schriaparelli Highway. Maar UFO landing werd door een soort slotgracht omgeven, dus er was maar één weg erin en eruit.
Verder naar de volgende afrit, deze keer naar het noorden. Een doodlopend stuk spoor dat toepasselijk Dead End heet. Gemakkelijk bereikbaar en een paar leuke uitzichten. Hier kregen we waar voor ons geld, doodlopend zoals aangekondigd.
De tijd zat er bijna op voor vandaag, het was nog een tijdje rijden naar de hab, dus moesten we rekening houden met het beschikbare licht. Met Karon en Victoria heb ik even voordien Braha tot het einde gevolgd om aansluiting met Copernicus te vinden. Onderbroken door een diepe greppel. Nu was er een andere route mogelijk... Ik wou het graag nog eens bekijken of er een andere aansluiting was, dus hebben we dat spoor terug gevolgd. En per toeval zag ik dan een aftakking die ik nog niet gevolgd had. En dat zag er heel veelbelovend uit! We stootten op een greppel, maar wat verder zag ik oude sporen verder lopen. Helaas geen tijd meer vandaag! We moesten terug. De verbinding tussen Brahe en Copernicus zal nog even op ontdekking moeten wachten. Maar ondertussen hebben we vandaag blijkbaar de langste EVA van ons verblijf gemaakt, 29km!
In de hab toegekomen moest er weer huiswerk gemaakt worden. Rapporten. Food study... We hebben na dat alles de kaarten nog eens bovengehaald. Deze keer waren de Phase10 goden mij wat gunstiger gestemd. Gedeelde tweede plaats met Nicky! Maar een avondje in de hab kan nooit zo simpel verlopen als een gemoedelijk spelletje kaart uiteraard!
Plots riep Karon halfweg het spel op hillarische wijze en toonhoogte "a moouuusssseee!". Ze had een muis zien lopen langs de buitenwand. Enerzijds niet verwonderlijk aangezien heel de hab vol muizen lijkt te zitten. Overal keutels, 's nachts horen we zo en masse rondlopen... Vrij schandelijk eigenlijk, maar dat is dan het donkere geheimpje van de hab zeker... Oeps...
woensdag 28 december 2011
Dag 10: Dik over de helft
26 december
Vanmorgen begon goed met echte dikke kleine Amerikaanse pancakes met syrup. We hebben in de kasten een grote doos pancake-mix gevonden en aangezien het een gewone cooking-day was, zijn we er volledig voor gegaan! Er lag hier zelfs een speciale pancake-pan tussen het keukengerief. Ik was aangenaam verrast door de pancakes, ze smaken niet zoals onze pannekoeken. Er zat volgens mij een soort muntsmaakje aan. En als de pancake gebakken is, moet er voor het opeten natuurlijk een dikke, dikke kwam syrup op. Voor zover ik er inzicht in heb is dat gewoon gesmolten suiker. Ik heb het bij een paar streepjes gehouden.
Ik heb het kleine cameraatje gisterenavond voor het raam gezet met de stop-motion functie aan. Elke 30 seconden werd er een foto genomen. Zo hoopte ik de zonsopgang mooi te kunnen filmen. Maar helaas is ergens in het midden van de nacht de batterij leeg gevallen. Dus dat leverde een prachtig filmpje op, gevuld met zwarte nachtelijke frames. Dat wil ik nog eens gefilmd krijgen. En ik wil ook een volledige "suit-up"filmen. Met de breedhoeklens kan ik het hele labo in beeld krijgen, en dat zou wel leuke beeldjes moeten opleveren. Leandro wil zich ook in de stop-motion werpen, en heeft zijn fototoestel letterlijk gehacked om allerlei extra functies mogelijk te maken, waaronder stop-motion.
Het was weer een typische ijskoude Marsmorgen. We hebben hier voor de hab een jeep staan voor noodgevallen. Het "pressurized escape vehicle" of zoiets volens de sim regels. Dat is zo een beetje ons weerinstrument bij voorkeur geworden. Als de ruiten van de jeep bevroren zijn is het koud. Hoe dikker bevroren, hoe kouder. En vandaag waren ze bevroren... Ik zat in de late EVA-ploeg vandaag, dus dan zou het toch iets warmer moeten zijn.
Maar er kruipt veel tijd in het blog updaten. Dat is een van mijn opdrachten voor deze missie. Dit blog moet een document vormen van ons verblijf, waar hopelijk ooit iemand informatie uit kan gebruiken voor een project op school, of ter voorbereiding van een eigen verblijf in het MDRS. En er moet dringend werk gemaakt worden van de experimentjes van Educational Innovations Inc. Ik heb heel mijn voormiddag aan schrijven besteed, en er is nog steeds zoveel werk.
Leandro heeft als Chief Engineer een aantal belangrijke huishoudelijke taken. Hij moet de ATV's op het einde van de dag kort nakijken (niveau's van olie, brandstof), onze brandstofreserves in de gaten houden (diesel, gas), de watervoorraad beheren (extern reservoir, intern reservoir), temperatuur in de gaten houden zodat de buizen in het labo niet bevriezen en barsten, onderhoud van de EVA-pakken,... Een heleboel dingen, maar hij staat er natuurlijk niet alleen voor. Iedereen help waar mogelijk. Het water overpompen is bijvoorbeeld steeds een job voor twee personen.
Karon zag het niet zitten om de kou te trotseren deze morgen, en ik ging mijn EVA overslaan in de namiddag om wat werk in te halen. Dus ging ze vanmiddag in mijn plaats gaan. David en Nicky zijn dan alleen op stap gegaan om nog een grondstaal te nemen.
Leandro en Karon hebben zich vol overgave op het middagmaal gestort op deze kookdag. Karon heeft een grote pot rijst met allerlei groenten gemaakt, en Leandro heeft een soort tonijnburgers gemaakt. Het was een van de beste maaltijden van heel het verblijf zou ik durven zeggen. We hebben een paar blikken met vis gekregen, waaronder tonijn en zalm. De naam van het merk is bijzonder grappig, "Chicken of the Sea". Geen idee waar dat vandaan komt. Misschien omdat vis ergens aan kip doet denken als alternatief voor vlees? Uiteraard kon David met zijn broden niet achterblijven. Het avondmaal bestond uit een brood. Dat heb ik nadien, voor het slapengaan nog aangevuld met een havermoutzakje.
In de namiddag ben ik dan de experimenten beginnen bestuderen. Ik wil ze wel eens uitproberen voor we alles filmen. Woensdag, donderdag, vrijdag zou er dan gefilmd moeten worden. De tijd zit er bijna op, dus het zal dan wel moeten!
We zaten weer op beperkte bandbreedte voor het grootste stuk van de dag. Er moet ergens een van de computers steeds maar blijven verkeer veroorzaken waardoor de beschikbare bandbreedte heel snel verdwijnt. Dat is heel erg lastig om onze rapporten in te dienen 's avonds. Iedereen is dan druk bezig met schrijven, en proberen te mailen. Maar het gebeurt vaak dat de verbinding gewoon helemaal wegvalt, mails binnenhalen is een hels karwei... Wat een idee, 400mb voor 6 personen voor 24u...
Vanmorgen begon goed met echte dikke kleine Amerikaanse pancakes met syrup. We hebben in de kasten een grote doos pancake-mix gevonden en aangezien het een gewone cooking-day was, zijn we er volledig voor gegaan! Er lag hier zelfs een speciale pancake-pan tussen het keukengerief. Ik was aangenaam verrast door de pancakes, ze smaken niet zoals onze pannekoeken. Er zat volgens mij een soort muntsmaakje aan. En als de pancake gebakken is, moet er voor het opeten natuurlijk een dikke, dikke kwam syrup op. Voor zover ik er inzicht in heb is dat gewoon gesmolten suiker. Ik heb het bij een paar streepjes gehouden.
Ik heb het kleine cameraatje gisterenavond voor het raam gezet met de stop-motion functie aan. Elke 30 seconden werd er een foto genomen. Zo hoopte ik de zonsopgang mooi te kunnen filmen. Maar helaas is ergens in het midden van de nacht de batterij leeg gevallen. Dus dat leverde een prachtig filmpje op, gevuld met zwarte nachtelijke frames. Dat wil ik nog eens gefilmd krijgen. En ik wil ook een volledige "suit-up"filmen. Met de breedhoeklens kan ik het hele labo in beeld krijgen, en dat zou wel leuke beeldjes moeten opleveren. Leandro wil zich ook in de stop-motion werpen, en heeft zijn fototoestel letterlijk gehacked om allerlei extra functies mogelijk te maken, waaronder stop-motion.
Het was weer een typische ijskoude Marsmorgen. We hebben hier voor de hab een jeep staan voor noodgevallen. Het "pressurized escape vehicle" of zoiets volens de sim regels. Dat is zo een beetje ons weerinstrument bij voorkeur geworden. Als de ruiten van de jeep bevroren zijn is het koud. Hoe dikker bevroren, hoe kouder. En vandaag waren ze bevroren... Ik zat in de late EVA-ploeg vandaag, dus dan zou het toch iets warmer moeten zijn.
Maar er kruipt veel tijd in het blog updaten. Dat is een van mijn opdrachten voor deze missie. Dit blog moet een document vormen van ons verblijf, waar hopelijk ooit iemand informatie uit kan gebruiken voor een project op school, of ter voorbereiding van een eigen verblijf in het MDRS. En er moet dringend werk gemaakt worden van de experimentjes van Educational Innovations Inc. Ik heb heel mijn voormiddag aan schrijven besteed, en er is nog steeds zoveel werk.
Leandro heeft als Chief Engineer een aantal belangrijke huishoudelijke taken. Hij moet de ATV's op het einde van de dag kort nakijken (niveau's van olie, brandstof), onze brandstofreserves in de gaten houden (diesel, gas), de watervoorraad beheren (extern reservoir, intern reservoir), temperatuur in de gaten houden zodat de buizen in het labo niet bevriezen en barsten, onderhoud van de EVA-pakken,... Een heleboel dingen, maar hij staat er natuurlijk niet alleen voor. Iedereen help waar mogelijk. Het water overpompen is bijvoorbeeld steeds een job voor twee personen.
Karon zag het niet zitten om de kou te trotseren deze morgen, en ik ging mijn EVA overslaan in de namiddag om wat werk in te halen. Dus ging ze vanmiddag in mijn plaats gaan. David en Nicky zijn dan alleen op stap gegaan om nog een grondstaal te nemen.
Leandro en Karon hebben zich vol overgave op het middagmaal gestort op deze kookdag. Karon heeft een grote pot rijst met allerlei groenten gemaakt, en Leandro heeft een soort tonijnburgers gemaakt. Het was een van de beste maaltijden van heel het verblijf zou ik durven zeggen. We hebben een paar blikken met vis gekregen, waaronder tonijn en zalm. De naam van het merk is bijzonder grappig, "Chicken of the Sea". Geen idee waar dat vandaan komt. Misschien omdat vis ergens aan kip doet denken als alternatief voor vlees? Uiteraard kon David met zijn broden niet achterblijven. Het avondmaal bestond uit een brood. Dat heb ik nadien, voor het slapengaan nog aangevuld met een havermoutzakje.
In de namiddag ben ik dan de experimenten beginnen bestuderen. Ik wil ze wel eens uitproberen voor we alles filmen. Woensdag, donderdag, vrijdag zou er dan gefilmd moeten worden. De tijd zit er bijna op, dus het zal dan wel moeten!
We zaten weer op beperkte bandbreedte voor het grootste stuk van de dag. Er moet ergens een van de computers steeds maar blijven verkeer veroorzaken waardoor de beschikbare bandbreedte heel snel verdwijnt. Dat is heel erg lastig om onze rapporten in te dienen 's avonds. Iedereen is dan druk bezig met schrijven, en proberen te mailen. Maar het gebeurt vaak dat de verbinding gewoon helemaal wegvalt, mails binnenhalen is een hels karwei... Wat een idee, 400mb voor 6 personen voor 24u...
dinsdag 27 december 2011
Dag 9: Kerstvakantie op Mars
Hohoho, Kerstmis op Mars! Het was gisteren een leuke late kaartavond, dus stond de wekker vandaag iets later dan gewoonlijk. Bij velen stond er volgens mij geen wekker, maar ik stond in elk geval paraat tegen 9u. We hadden een van de officiële webcams ook al wat gepimpt met een mini-kerststalletje van Victoria en de dreidel van David.
En wat lag er daar allemaal op tafel? Blijkbaar is de kerstman er toch in geslaagd onze hab te vinden hier in het midden van de woestijn. Nicky heeft voor iedereen een boek gekocht: Kuifje (Mannen naar de maan) voor de Amerikanen en voor mij een interessant boek over Yuri Gagarin. Iedereen zat ook meteen in zijn lectuur te lezen, Kuifje is gewoon goed en mijn boekje is gewoon heel boeiend.
Leandro had voor iedereen een handige en heel krachtige mini-loupe meegebracht. David kreeg een prachtexemplaartje en zal dit nog heel veel gebruiken tijdens zijn geologische carrière. Het oppervlak van een gesteente kan heel belangrijke informatie bevatten die je nodig hebt om te bepalen wat voor een soort steen je vast hebt. Met het blote oog zijn de superkleine details onzichtbaar, maar als je het oppervlak bekijkt met zo een sterke vergroting, kan je veel te weten komen door de korrelgrootte, kleine minerale afzettingen, textuur,...
Voor David was het zijn eerste kerstfeest, en hij vond het in elk geval heel gezellig. Hij had dan ook op voorhand niets voorzien, maar heeft ter plaatse voor iedereen een unieke persoonlijke haiku geschreven. Zelfgemaakte dingen zijn altijd sympathiek vind ik. Ik had dan ook voor iedereen een aandenken gemaakt, een soort presse-papier om op het bureau te zetten met de naam van iedereen erin.
Vandaag was voor ons een volledige feestdag. We hebben geen EVA's of wetenschap op het programma gezet en gingen gewoon, uiteraard volledig conform de simulatie, relaxen en lui zijn. Voor Karon en mezelf was deze feestdag ook de ideale gelegenheid om onze eerste douche in een dikke week te nemen. De douche is naast het labo, en het is daar doorgaans rond het vriespunt. Het water is wel goed verwarmd, maar eens je uit de douche komt is het arctisch koud. En uiteraard is er geen sprake van een uitgebreide douche met veel zeep en shampoo. We gebruiken hier maar 1 soort zeep voor afwas, shampoo, handwas en alle andere wasjes. Bio-afbreekbare toestand. Water is schaars en moet zoveel mogelijk bespaard worden. Zeker nu de Greenhab niet meer gebruikt kan worden.
De Greenhab is een soort serre naast de hab, waar planten gekweekt werden en waar er 'grey water' gemaakt werd. Afvalwater van de hab ging naar de greenhab om gefilterd te worden voor hergebruik als spoelwater in het toilet. Om het biologische filtratiesysteem niet te beschadingen mochten enkel afbreekbare producten in het afvalwater belanden, zoals onze Oasis zeep of bakpoeder. Blijkbaar is er ergens op het einde van het vorige MDRS seizoen iets gebeurd waardoor er massaal veel bacteriën zijn vrijgekomen in de greenhab, en heel de boel is daar besmet. De greenhab is zelfs volledig losgekoppeld van de hab, en er is absoluut verbod om er binnen te gaan. Heel apocalyptisch allemaal. Maar om een lang verhaal kort te maken, nu moeten we ons drinkwater dus voor alles gebruiken.
Veel activiteiten vallen er niet te melden van vandaag omdat we heel passief geweest zijn. We zijn 's avonds naar een redelijk foute Mars-film beginnen kijken. Tijdens de film ben ik aan een waar feestmaal begonnen, relatief gezien toch. En typisch Belgisch. Ik heb gevriesdroogde kalkoen, aardappelgratin en appelmoes gevonden in onze voedselvoorraad. Wat kon hier beter mee gemaakt worden dan vol-au-vent met appelmoes en patatjes? Totaal onbekend bij de Amerikaanse collega's blijkbaar, maar de pot was mooi leeg na het eten, dus dat zal wel OK geweest zijn.
Na de film zijn we naar buiten gegaan om naar de sterren te kijken, en hopelijk het ISS te zien overvliegen. Ik heb weer een paar foto's proberen te nemen met de D70. Beter gelukt dan de vorige foto van Orion, maar nog steeds niet wat het zou moeten zijn. Ik kan zonder afstandsbediening maar maximaal 30 seconden belichten. Ik vermoed dat de beeldkwaliteit beter zou moeten zijn bij langere belichting. Nu heb ik in photoshop zwaar moeten bijsleutelen om iets zichtbaar te hebben. Bij een belichting van een minuut of 7 zou het spoor van het ISS door de hemel ook duidelijk zichtbaar moeten zijn. Jammer genoeg geen ISS gezien. Ik moet me vergist hebben bij het bekijken van de passages. Waarschijnlijk zat het in de schaduw van de aarde zodat we het niet konden zien overvliegen.
Jammer maar helaas, het ISS zal voor een volgende keer zijn
En wat lag er daar allemaal op tafel? Blijkbaar is de kerstman er toch in geslaagd onze hab te vinden hier in het midden van de woestijn. Nicky heeft voor iedereen een boek gekocht: Kuifje (Mannen naar de maan) voor de Amerikanen en voor mij een interessant boek over Yuri Gagarin. Iedereen zat ook meteen in zijn lectuur te lezen, Kuifje is gewoon goed en mijn boekje is gewoon heel boeiend.
Leandro had voor iedereen een handige en heel krachtige mini-loupe meegebracht. David kreeg een prachtexemplaartje en zal dit nog heel veel gebruiken tijdens zijn geologische carrière. Het oppervlak van een gesteente kan heel belangrijke informatie bevatten die je nodig hebt om te bepalen wat voor een soort steen je vast hebt. Met het blote oog zijn de superkleine details onzichtbaar, maar als je het oppervlak bekijkt met zo een sterke vergroting, kan je veel te weten komen door de korrelgrootte, kleine minerale afzettingen, textuur,...
Voor David was het zijn eerste kerstfeest, en hij vond het in elk geval heel gezellig. Hij had dan ook op voorhand niets voorzien, maar heeft ter plaatse voor iedereen een unieke persoonlijke haiku geschreven. Zelfgemaakte dingen zijn altijd sympathiek vind ik. Ik had dan ook voor iedereen een aandenken gemaakt, een soort presse-papier om op het bureau te zetten met de naam van iedereen erin.
Vandaag was voor ons een volledige feestdag. We hebben geen EVA's of wetenschap op het programma gezet en gingen gewoon, uiteraard volledig conform de simulatie, relaxen en lui zijn. Voor Karon en mezelf was deze feestdag ook de ideale gelegenheid om onze eerste douche in een dikke week te nemen. De douche is naast het labo, en het is daar doorgaans rond het vriespunt. Het water is wel goed verwarmd, maar eens je uit de douche komt is het arctisch koud. En uiteraard is er geen sprake van een uitgebreide douche met veel zeep en shampoo. We gebruiken hier maar 1 soort zeep voor afwas, shampoo, handwas en alle andere wasjes. Bio-afbreekbare toestand. Water is schaars en moet zoveel mogelijk bespaard worden. Zeker nu de Greenhab niet meer gebruikt kan worden.
De Greenhab is een soort serre naast de hab, waar planten gekweekt werden en waar er 'grey water' gemaakt werd. Afvalwater van de hab ging naar de greenhab om gefilterd te worden voor hergebruik als spoelwater in het toilet. Om het biologische filtratiesysteem niet te beschadingen mochten enkel afbreekbare producten in het afvalwater belanden, zoals onze Oasis zeep of bakpoeder. Blijkbaar is er ergens op het einde van het vorige MDRS seizoen iets gebeurd waardoor er massaal veel bacteriën zijn vrijgekomen in de greenhab, en heel de boel is daar besmet. De greenhab is zelfs volledig losgekoppeld van de hab, en er is absoluut verbod om er binnen te gaan. Heel apocalyptisch allemaal. Maar om een lang verhaal kort te maken, nu moeten we ons drinkwater dus voor alles gebruiken.
Veel activiteiten vallen er niet te melden van vandaag omdat we heel passief geweest zijn. We zijn 's avonds naar een redelijk foute Mars-film beginnen kijken. Tijdens de film ben ik aan een waar feestmaal begonnen, relatief gezien toch. En typisch Belgisch. Ik heb gevriesdroogde kalkoen, aardappelgratin en appelmoes gevonden in onze voedselvoorraad. Wat kon hier beter mee gemaakt worden dan vol-au-vent met appelmoes en patatjes? Totaal onbekend bij de Amerikaanse collega's blijkbaar, maar de pot was mooi leeg na het eten, dus dat zal wel OK geweest zijn.
Na de film zijn we naar buiten gegaan om naar de sterren te kijken, en hopelijk het ISS te zien overvliegen. Ik heb weer een paar foto's proberen te nemen met de D70. Beter gelukt dan de vorige foto van Orion, maar nog steeds niet wat het zou moeten zijn. Ik kan zonder afstandsbediening maar maximaal 30 seconden belichten. Ik vermoed dat de beeldkwaliteit beter zou moeten zijn bij langere belichting. Nu heb ik in photoshop zwaar moeten bijsleutelen om iets zichtbaar te hebben. Bij een belichting van een minuut of 7 zou het spoor van het ISS door de hemel ook duidelijk zichtbaar moeten zijn. Jammer genoeg geen ISS gezien. Ik moet me vergist hebben bij het bekijken van de passages. Waarschijnlijk zat het in de schaduw van de aarde zodat we het niet konden zien overvliegen.
Jammer maar helaas, het ISS zal voor een volgende keer zijn
maandag 26 december 2011
Dag 8: Christmas Eve gekte!
Ik was vanmorgen als eerste op en begon alvast aan het ontbijt. Het was min of meer feestdag, dus besloot ik eens zot te doen en warme chocomelk op te dienen. Mag volgens de food study. De melk is "add water" en ik heb het enkel opgewarmd. De Nesquick stond op tafel voor wie wou.
De vroege EVA bestond uit Leandro, Nicky en David. David had ook een grondstaal nodig van de bodem rond Muddy Creek, waar Leandra, Karon en ik gisteren ook naartoe zijn gegaan op onze stevige wandeltoch. Leandro had ook zin in nog een stevige wandeling, dus werd besloten dat ze die tocht opnieuw zouden doen. Deze keer moest de penetrometer en de grondboor wel mee, een lomp gewicht van een twintigtal kilo. Gelukkig kan je het wel uit elkaar schroeven om het een beetje draagbaar te houden.
Naar het einde van de wandeling toe hebben ze een iets andere weg genomen waardoor ze gemakkelijker dicht bij de rivier zouden kunnen komen. Onderweg hebben ze een interessante marsbewoner gevonden, een grote uil die in een van de alkoven in de rotswand zat. Deze keer heeft de expeditie de rivier wel met succes kunnen naderen voor water- en grondstalen. Aan de bezwete EVA-pakken te zien was het ook deze keer een zware tocht.
Gelukkig had ik het middageten al op voorhand klaargemaakt, en het was stevige kost. Mac & Cheese, macaroni met kaassaus dus. Dit werd zeer gesmaakt, en dan zelfs nog in een tortilla gedraaid voor extra punch. De Amerikaanse collega's hebben ook een gewoonte om bijna over pikante Frank's saus over te gieten... Pindakaas? Check. Kippensoep? Check. Havermout? Check! Chili? Double check!
Om een of andere reden zijn de uren sindsdien blijkbaar ongemerkt voorbij gevlogen, want we zijn pas laat aan onze pm-EVA begonnen, om 14;51u. Dat is geen drama, maar tegen 16.30u zouden we toch binnen moeten zijn, want het licht gaat snel uit buiten. Het was een korte, maar intensieve EVA, volledig met ATV en het doel was weer om verloren sporen terug te vinden. Het doel was om de noordelijke route naar Copernicus Highway via Brahe Highway te testen, gevolgd door de driekhoek Copernicus-Brahe-Ptolemy. Van mission support mogen we een belangrijke verbinding naar het westen, Sagan Street, niet meer gebruiken omdat het (zogezegd) te gevaarlijk is. Maar de eerste dagen hebben we dit pad nietsvermoedend wel gewoon gebruikt en het is in veel betere staat dan andere wegen hier... Maar goed... Dus een alternatieve route zou wel handig zijn.
Zo vertrokken we dan, niet te zwaar aangekleed want het was iets warmer zo laat op de dag. Het eerste stuk van onze toch, Lowell Highway is een brede veel bereden weg, dus dat ging zeer snel en vlot. Toen kwamen we bij de afslag voor Brahe Highway. Deze weg werd al snel hobbelig en heuvelig. De losse grond laat diepe duidelijke sporen na voor wie na ons komt. Op een gegeven moment kwamen bij een steile afdeling. Dan moet je helemaal achteruit hangen op je ATV om niet voorwaarts te kantelen. Niet teveel gas geven, gewoon rustig de heuvel afrollen. We bleven het spoor volgen, maar dan was er ineens slecht nieuws. Op de GPS zag ik over een paar tientallen meter het spoor lopen van het noordelijke stuk Copernicus Highway dat David, Leandro en Karon bij een vorige EVA bereikt hebben. Maar ons pad werd onderbroken door een diepe geul, vermoedelijk vrij recent uitgesleten uit de zachte grond. Het was te breed en te diep voor de ATV's, dus hier konden we voorlopig niet verder. Ik wou dat er meer tijd was zodat we wat langer naar een weg naar de overkant konden zoeken.
Terugkeren dan maar, om de driekhoek in kaart te brengen. Maar dan was er een volgend probleempje. Wanneer we weer aankwamen bij die steile berg van de heenweg, bleek dat we er niet meer terug op geraakten. De grond lag te los, waardoor de banden geen grip meer hadden. We hebben een paar keer geprobeerd langs minder steile kanten, maar dat lukte niet. We moesten een weg zoeken rond de heuvel. Waren de ATV's maar in 4X4 uitvoering... Na een kort tochtje rond de heuvel zijn we dan weer op Brahe Highway geraakt. We hadden onderweg een twee spoor gezien, dat een van de zijden van de driehoek vormde, en dit was onze volgende bestemming.
Dit spoor zag er nog vrij vers uit, en was een leuke rit. Vrij hobbelig met mooie wijdse landschappen er rond. Het begon af te dalen, en bleef dieper dalen. Volgens de kaart zou dit noordelijke stuk van Copernicus Highway doorlopen tot aan Muddy Creek. We kwamen aan op een onheilspellend dat tussen kleine heuveltjes door kronkelde. Het was een uitdagend stukje weg, maar heel leuk. We hielden de tijd in de gaten, en ook met de afstand moest nu rekening gehouden worden. We hebben niet veel brandstof meer over, en je wil hier niet met een lege tank komen te staan.
Dus rond 16u hebben we dan beslist om terug te keren. Gewoon onze sporen volgen, simpel. Niet echt... We had op de terugweg constant de lage ondergaande zon in onze ogen. Ik had mijn zonnebril aan, maar toch was het een helse rit terug naar de hab. Veel verder dan een paar meter kon je niet zien zonder je ogen uit te branden. Gelukkig kenden we die weg al goed, en is ze over het algemeen heel vlot begaanbaar.
Het was Kerstavond, dus hebben we er een iets feestelijker avondmaal van gemaakt. Karon heeft voor een paar voorgerechtjes gezorgd in de vorm van crackers, smeerkaas (van The Laughing Cow...), vieze worst en vieze kaas (van die smeltkaas, maar dan een massieve blok ervan). Maar het gaf wel een feestelijke indruk, en het is bij het betere dat we hier beschikbaar hebben. Daarna volgde een kippensoepje en chili tortilla's als hoofdschotel. Het was gezellig en dat is wat natuurlijk. Voor David was het ook een ware 'openbaring' (haha, 'eddem?) om voor het eerst Kerst te vieren.
We sloten de avond af in de vroege uurtjes na een hels kaartspel, Phase10. Kerstmis ging voor ons volledige relaxdag zijn zonder EVA's of wetenschap. Geen wekker, dus geen stress dat het wat later is vanavond. En als het hier vroege uurtjes zijn, is er geen beperking op bandbreedte en is het ook al vroege voormiddag aan het thuisfront. Dus dit was een goede gelegenheid om even wat telefoontjes te plegen.
Uiteindelijk kroop iedereen toch zijn slaapzak in, want we moesten natuurlijk ook gelegenheid geven aan de hardste werker van die avond om zijn job te doen... Santaclaus!
De vroege EVA bestond uit Leandro, Nicky en David. David had ook een grondstaal nodig van de bodem rond Muddy Creek, waar Leandra, Karon en ik gisteren ook naartoe zijn gegaan op onze stevige wandeltoch. Leandro had ook zin in nog een stevige wandeling, dus werd besloten dat ze die tocht opnieuw zouden doen. Deze keer moest de penetrometer en de grondboor wel mee, een lomp gewicht van een twintigtal kilo. Gelukkig kan je het wel uit elkaar schroeven om het een beetje draagbaar te houden.
Naar het einde van de wandeling toe hebben ze een iets andere weg genomen waardoor ze gemakkelijker dicht bij de rivier zouden kunnen komen. Onderweg hebben ze een interessante marsbewoner gevonden, een grote uil die in een van de alkoven in de rotswand zat. Deze keer heeft de expeditie de rivier wel met succes kunnen naderen voor water- en grondstalen. Aan de bezwete EVA-pakken te zien was het ook deze keer een zware tocht.
Gelukkig had ik het middageten al op voorhand klaargemaakt, en het was stevige kost. Mac & Cheese, macaroni met kaassaus dus. Dit werd zeer gesmaakt, en dan zelfs nog in een tortilla gedraaid voor extra punch. De Amerikaanse collega's hebben ook een gewoonte om bijna over pikante Frank's saus over te gieten... Pindakaas? Check. Kippensoep? Check. Havermout? Check! Chili? Double check!
Om een of andere reden zijn de uren sindsdien blijkbaar ongemerkt voorbij gevlogen, want we zijn pas laat aan onze pm-EVA begonnen, om 14;51u. Dat is geen drama, maar tegen 16.30u zouden we toch binnen moeten zijn, want het licht gaat snel uit buiten. Het was een korte, maar intensieve EVA, volledig met ATV en het doel was weer om verloren sporen terug te vinden. Het doel was om de noordelijke route naar Copernicus Highway via Brahe Highway te testen, gevolgd door de driekhoek Copernicus-Brahe-Ptolemy. Van mission support mogen we een belangrijke verbinding naar het westen, Sagan Street, niet meer gebruiken omdat het (zogezegd) te gevaarlijk is. Maar de eerste dagen hebben we dit pad nietsvermoedend wel gewoon gebruikt en het is in veel betere staat dan andere wegen hier... Maar goed... Dus een alternatieve route zou wel handig zijn.
Zo vertrokken we dan, niet te zwaar aangekleed want het was iets warmer zo laat op de dag. Het eerste stuk van onze toch, Lowell Highway is een brede veel bereden weg, dus dat ging zeer snel en vlot. Toen kwamen we bij de afslag voor Brahe Highway. Deze weg werd al snel hobbelig en heuvelig. De losse grond laat diepe duidelijke sporen na voor wie na ons komt. Op een gegeven moment kwamen bij een steile afdeling. Dan moet je helemaal achteruit hangen op je ATV om niet voorwaarts te kantelen. Niet teveel gas geven, gewoon rustig de heuvel afrollen. We bleven het spoor volgen, maar dan was er ineens slecht nieuws. Op de GPS zag ik over een paar tientallen meter het spoor lopen van het noordelijke stuk Copernicus Highway dat David, Leandro en Karon bij een vorige EVA bereikt hebben. Maar ons pad werd onderbroken door een diepe geul, vermoedelijk vrij recent uitgesleten uit de zachte grond. Het was te breed en te diep voor de ATV's, dus hier konden we voorlopig niet verder. Ik wou dat er meer tijd was zodat we wat langer naar een weg naar de overkant konden zoeken.
Terugkeren dan maar, om de driekhoek in kaart te brengen. Maar dan was er een volgend probleempje. Wanneer we weer aankwamen bij die steile berg van de heenweg, bleek dat we er niet meer terug op geraakten. De grond lag te los, waardoor de banden geen grip meer hadden. We hebben een paar keer geprobeerd langs minder steile kanten, maar dat lukte niet. We moesten een weg zoeken rond de heuvel. Waren de ATV's maar in 4X4 uitvoering... Na een kort tochtje rond de heuvel zijn we dan weer op Brahe Highway geraakt. We hadden onderweg een twee spoor gezien, dat een van de zijden van de driehoek vormde, en dit was onze volgende bestemming.
Dit spoor zag er nog vrij vers uit, en was een leuke rit. Vrij hobbelig met mooie wijdse landschappen er rond. Het begon af te dalen, en bleef dieper dalen. Volgens de kaart zou dit noordelijke stuk van Copernicus Highway doorlopen tot aan Muddy Creek. We kwamen aan op een onheilspellend dat tussen kleine heuveltjes door kronkelde. Het was een uitdagend stukje weg, maar heel leuk. We hielden de tijd in de gaten, en ook met de afstand moest nu rekening gehouden worden. We hebben niet veel brandstof meer over, en je wil hier niet met een lege tank komen te staan.
Dus rond 16u hebben we dan beslist om terug te keren. Gewoon onze sporen volgen, simpel. Niet echt... We had op de terugweg constant de lage ondergaande zon in onze ogen. Ik had mijn zonnebril aan, maar toch was het een helse rit terug naar de hab. Veel verder dan een paar meter kon je niet zien zonder je ogen uit te branden. Gelukkig kenden we die weg al goed, en is ze over het algemeen heel vlot begaanbaar.
Het was Kerstavond, dus hebben we er een iets feestelijker avondmaal van gemaakt. Karon heeft voor een paar voorgerechtjes gezorgd in de vorm van crackers, smeerkaas (van The Laughing Cow...), vieze worst en vieze kaas (van die smeltkaas, maar dan een massieve blok ervan). Maar het gaf wel een feestelijke indruk, en het is bij het betere dat we hier beschikbaar hebben. Daarna volgde een kippensoepje en chili tortilla's als hoofdschotel. Het was gezellig en dat is wat natuurlijk. Voor David was het ook een ware 'openbaring' (haha, 'eddem?) om voor het eerst Kerst te vieren.
We sloten de avond af in de vroege uurtjes na een hels kaartspel, Phase10. Kerstmis ging voor ons volledige relaxdag zijn zonder EVA's of wetenschap. Geen wekker, dus geen stress dat het wat later is vanavond. En als het hier vroege uurtjes zijn, is er geen beperking op bandbreedte en is het ook al vroege voormiddag aan het thuisfront. Dus dit was een goede gelegenheid om even wat telefoontjes te plegen.
Uiteindelijk kroop iedereen toch zijn slaapzak in, want we moesten natuurlijk ook gelegenheid geven aan de hardste werker van die avond om zijn job te doen... Santaclaus!
zondag 25 december 2011
Dag 7: Zweten in de vrieskou
Zoals bij ijskoud weer blijkbaar gebeurt, slaagt de vorstbeveiliging van de airco hier op het meest onhandige uur aan. Ik dacht dat het iets na middernacht was deze keer, en het gedreun blijft dan de hele nacht duren. Ik heb vanmorgen mijn alarmklok zelfs niet gehoord erdoor...
Koud, koud, koud... En ik ging samen met Leandro en Karon de ochtend-EVA doen. Het plan was om op zoek te gaan naar die fameuze aansluiting met Cactus Road, die we gisteren niet gevonden hadden. Eens gevonden, gingen we heel dat spoor volgen tot het einde, en dan te voet in een canyon afdalen om naar Muddy Creek te gaan kijken.
Het was ijzig koud, dus hebben we een een of meerdere extra lagen kledij aangetrokken. De rit naar het begin van Cactus Road begon al goed toen ik de kou zo door mijn 2 fleece pulls voelde komen. Dan begon de zoektocht, gps en kaart in de aanslag. We wisten ongeveer waar het spoor zou moeten zijn, maar in het landschap waren alle tekenen ervan verdwenen. We mogen wettelijk gezien niet van de sporen afwijken met de ATV's, dus dat maakt de zoektocht er niet gemakkelijker op. Van op een heuveltje heb ik dan als een echte indiaan de horizon afgetuurd naar tekenen van een 4X4 spoor. Cactus Road heeft zijn naam te danken aan het grote veld vol met kleine cactussen waardoor het spoor loopt. In de verte zag ik een verdacht rechte en symmetrische opening in de vegetatie. Rechte lijnen zijn zeer verdacht in de natuur, dus dat was zeker het onderzoeken waard.
We baanden ons een weg naar het mogelijke spoor via het kortste en best berijdbare pad. En daar lag het spoor dan voor ons, bijna kaarsrecht de verte in. Het eerste doel hebben we alvast bereikt, de aansluiting is weer ontdekt voor toekomstig gebruik. Nu moeten we het spoor nog volgen en hopen dat het niet onderbroken is of gewoon halfweg weer verdwijnt zoals Copernicus Highway. Het was een prachtige rit door de bevroren grote cactusvlakte, met alles behalve ons verse spoor bedekt met fonkelende rijp. Plots doemde een enorm vergezicht op, eerst licht glooiende heuvels, gevolgd door een gekartelde canyon. Dit was de eindhalte van onze rit. Het spoor liep verder, maar het hoogteverschil werd te groot, en we wilden niet riskeren dat we met onze ATV's de berg niet meer op zouden geraken. Of erger nog, omkantelen. Als het te stijl wordt kan de quad uit balans geraken en achterover kantelen, en dan ligt de bestuurder er natuurlijk onder. Niet tof, dus dat voorkom je best. Ik ben gisterenavond vergeten mijn fototoestel weer op te laden, dus net voor het vertrek was de batterij uiteraard leeg. Maar ik heb alles op film, en gelukkig hebben Leandro en Karon wel foto's kunnen maken.
We lieten de ATV's achter en gingen te voet verder. Als aarbewoner voelt het wel even onwennig om gewoon je boel te laten staan en verder te wandelen. Maar langs de andere kant, je zit letterlijk op een heuveltop ergens in the middle of nowhere. Even extra gekeken of ik de reservebatterijen voor de GPS wel echt op zak had. We hadden een lange wandeling voor ons, en in dit landschap ben je heel snel de weg kwijt als je je eigen spoor niet meer ziet. We daalden steeds dieper af, richting Canyon. De meest efficiënte weg bleek een opgedroogde rivierbedding te zijn die een mooi uitgesneden pad voor ons vormde. Plots kwamen we een probleempje tegen op ons pad. Een droge waterval van een 10 à 15 meter diep. Klimmen was te gevaarlijk, zeker met de beperkte zichtbaarheid en bewegingsruimte die onze pakken ons geven. Via een richel konden we een minder steile afdaling bereiken om zo het hoogteverschil te overwinnen.
Zo ging onze toch verder, middenin een diepe canyon, of naar de Muddy Creek rivier. Het is moeilijk om je in te beelden dat die hele canyon door het water is uitgekerfd in de loop van duizenden of zelfs miljoenen jaren, want zo vaak regent het hier natuurlijk niet. Maar zo gaat het leven hier toch blijkbaar elke dag zijn gangetje. Er groeien hier overal vreemde plantjes die heel erg doen denken aan uitvergrote zenuwuiteinden. We vinden regelmatig dierensporen in de zachte ondergrond, en kuiltjes onder lage struikjes. Blijkbaar zou dit het werk kunnen zijn van woestijnschildpadden. Ze graven tunneltjes onder de struiken omdat de wortels voor mee stabiliteit zorgen.
We daalden steeds verder af, maar nog steeds geen rivier te zien... En toen stootten we op heel dichte vegetatie waar we niet door durfden te gaan. Je moet echt risicovermijdend te werk gaan. Het pak is heel beperkend en kan natuurlijk ook beschadigd geraken. Volgens onze kaart moesten we zo ongeveer in het midden van de rivier staan, maar de voetjes waren nog volledig droog. We gingen er dan ook van uit dat de rivier opgedroogd was, en alleen stroom bij regenval. Na een korte rustpauze besloten we dan terug te keren naar de ATV's. Veel afdalen heeft natuurlijk ook tot gevolg dat er weer evenveel gestegen moet worden. Het was stillaan middag aan het worden, dus de zon was al wat warmer aan het schijnen. Met de kou van vanmorgen hebben we allemaal een extra laag aangetrokken.
De weg terug naar de ATV's was dan ook erg warm. We waren goed geïsoleerd, en de enige plaats waar de warmte min of meer naartoe kon was via de nek de helm in. Samen met de versnelde ademhaling zorgde dat wel voor veel vocht in de helm. De ventilatie kon het nauwelijks nog bolwerken, met bedamping als gevolg. Het was een steile klim met mooie uitzichten. Het is een bijzonder gevoel om na een trektocht van meer dan twee uur weer precies uit te komen waar je vertrokken bent dankzij de gps. Vijftig jaar geleden zou dat niet zo eenvoudig geweest zijn.
De rit terug naar de hab werd zonder teveel te treuzelen afgewerkt. Eens je weer stilstaat, en zeker wanneer je aan het rijden bent, schiet de temperatuur weer naar beneden. Al het verzamelde zweet leidt de warmte zeer snel weg van je lichaam, en dan is het plots weer koud. Snel van kleren wisselen is dan de boodschap.
Na het eten zaten we hier gezellig te zitten, tot we plots gerammel aan de engineering luchtsluis hoorden... Spanning en sensatie! Maar gelukkig was het weer Don Lusko van Hollow Mountain. Hij staat in voor leveringen van voorraden en doet onderhoud aan de hab. De verwarmingsketel was al een tijdje stuk, en die moest dringend gefixt worden zodat de waterleidingen in de hab niet stukvriezen bij temperaturen van -13° 's nachts. En dat maakt het voor ons ook veel comfortabeler om in het labo rond te lopen en naar de wc of douche te gaan. Bij een eerste test van de werken is er wat isolatieschuim in de warmer gevallen, wat een sterke geur van brandend plastic verspreidde. Het CO-alarm natuurlijk in alle staten, de rookmelders lieten begaan. Hier is niet veel anders aan te doen dan wachten tot de brokstukjes verbrand zijn. Maar we gingen de ketel toch lang genoeg overdag laten branden om te zien of het CO-alarm zich niet herhaalt zodat we 's nachts niet in de problemen zouden komen.
En dan is het weer zoeken wat we zouden klaarmaken uit de voedselvoorraad. Op non-cooking dagen is dat niet zo eenvoudig. Enkel watertoevoegen en opwarmen of in stukken snijden is toegelaten. Ingrediënten combineren, kruiden toevoegen, mengen,... mag niet door de kok gedaan worden. We mogen wel aan tafel op ons bord de aparte onderdelen naar believen combineren. Maar voedselvoorraad begint wel wat beperkt te worden. Na het eten, zoals elke dag rapporten schrijven, blog-updates beginnen te schrijven, foto's uitwisselen, filmpjes kopiëren,...
's Avonds zijn we voor het eerst naar buiten gegaan om naar de sterren te kijken. Zonder pak, maar dan bleven we uiteraard enkel in de tunnels. Ongeloofelijke sterrenhemel toch wel! In het Euro Space Center in de Ardennen was het al niet mis, maar hier in het midden van de woestijn is het toch een klasse apart. Aan de horizon in het zuidoosten is er een beetje lichtpollutie van Hanksville, maar voor de rest lijkt het wel een planetariumvoorstelling! Er was geen wolkje aan de lucht, en geen maan. Ideaal. Ik heb de D70 meegenomen om er een foto van te nemen, maar dat is niet evident... De Melkweg was perfect te zien en liep bijna recht over de hab als een soort nachtelijke witte regenboog. Sterrenbeelden... allemaal waren ze er! Jupiter vormde zowat het helderste object aan de hemel in het zuidwesten. We hebben een paar vallende sterren gezien, sattelieten en voor Kerstmis staat het ISS op het programma. Dan was het hoog tijd om weer naar binnen te gaan. De foto's moeten geupload worden, blog verder geschreven, en jah... een beetje slapen ook natuurlijk.
Koud, koud, koud... En ik ging samen met Leandro en Karon de ochtend-EVA doen. Het plan was om op zoek te gaan naar die fameuze aansluiting met Cactus Road, die we gisteren niet gevonden hadden. Eens gevonden, gingen we heel dat spoor volgen tot het einde, en dan te voet in een canyon afdalen om naar Muddy Creek te gaan kijken.
Het was ijzig koud, dus hebben we een een of meerdere extra lagen kledij aangetrokken. De rit naar het begin van Cactus Road begon al goed toen ik de kou zo door mijn 2 fleece pulls voelde komen. Dan begon de zoektocht, gps en kaart in de aanslag. We wisten ongeveer waar het spoor zou moeten zijn, maar in het landschap waren alle tekenen ervan verdwenen. We mogen wettelijk gezien niet van de sporen afwijken met de ATV's, dus dat maakt de zoektocht er niet gemakkelijker op. Van op een heuveltje heb ik dan als een echte indiaan de horizon afgetuurd naar tekenen van een 4X4 spoor. Cactus Road heeft zijn naam te danken aan het grote veld vol met kleine cactussen waardoor het spoor loopt. In de verte zag ik een verdacht rechte en symmetrische opening in de vegetatie. Rechte lijnen zijn zeer verdacht in de natuur, dus dat was zeker het onderzoeken waard.
We baanden ons een weg naar het mogelijke spoor via het kortste en best berijdbare pad. En daar lag het spoor dan voor ons, bijna kaarsrecht de verte in. Het eerste doel hebben we alvast bereikt, de aansluiting is weer ontdekt voor toekomstig gebruik. Nu moeten we het spoor nog volgen en hopen dat het niet onderbroken is of gewoon halfweg weer verdwijnt zoals Copernicus Highway. Het was een prachtige rit door de bevroren grote cactusvlakte, met alles behalve ons verse spoor bedekt met fonkelende rijp. Plots doemde een enorm vergezicht op, eerst licht glooiende heuvels, gevolgd door een gekartelde canyon. Dit was de eindhalte van onze rit. Het spoor liep verder, maar het hoogteverschil werd te groot, en we wilden niet riskeren dat we met onze ATV's de berg niet meer op zouden geraken. Of erger nog, omkantelen. Als het te stijl wordt kan de quad uit balans geraken en achterover kantelen, en dan ligt de bestuurder er natuurlijk onder. Niet tof, dus dat voorkom je best. Ik ben gisterenavond vergeten mijn fototoestel weer op te laden, dus net voor het vertrek was de batterij uiteraard leeg. Maar ik heb alles op film, en gelukkig hebben Leandro en Karon wel foto's kunnen maken.
We lieten de ATV's achter en gingen te voet verder. Als aarbewoner voelt het wel even onwennig om gewoon je boel te laten staan en verder te wandelen. Maar langs de andere kant, je zit letterlijk op een heuveltop ergens in the middle of nowhere. Even extra gekeken of ik de reservebatterijen voor de GPS wel echt op zak had. We hadden een lange wandeling voor ons, en in dit landschap ben je heel snel de weg kwijt als je je eigen spoor niet meer ziet. We daalden steeds dieper af, richting Canyon. De meest efficiënte weg bleek een opgedroogde rivierbedding te zijn die een mooi uitgesneden pad voor ons vormde. Plots kwamen we een probleempje tegen op ons pad. Een droge waterval van een 10 à 15 meter diep. Klimmen was te gevaarlijk, zeker met de beperkte zichtbaarheid en bewegingsruimte die onze pakken ons geven. Via een richel konden we een minder steile afdaling bereiken om zo het hoogteverschil te overwinnen.
Zo ging onze toch verder, middenin een diepe canyon, of naar de Muddy Creek rivier. Het is moeilijk om je in te beelden dat die hele canyon door het water is uitgekerfd in de loop van duizenden of zelfs miljoenen jaren, want zo vaak regent het hier natuurlijk niet. Maar zo gaat het leven hier toch blijkbaar elke dag zijn gangetje. Er groeien hier overal vreemde plantjes die heel erg doen denken aan uitvergrote zenuwuiteinden. We vinden regelmatig dierensporen in de zachte ondergrond, en kuiltjes onder lage struikjes. Blijkbaar zou dit het werk kunnen zijn van woestijnschildpadden. Ze graven tunneltjes onder de struiken omdat de wortels voor mee stabiliteit zorgen.
We daalden steeds verder af, maar nog steeds geen rivier te zien... En toen stootten we op heel dichte vegetatie waar we niet door durfden te gaan. Je moet echt risicovermijdend te werk gaan. Het pak is heel beperkend en kan natuurlijk ook beschadigd geraken. Volgens onze kaart moesten we zo ongeveer in het midden van de rivier staan, maar de voetjes waren nog volledig droog. We gingen er dan ook van uit dat de rivier opgedroogd was, en alleen stroom bij regenval. Na een korte rustpauze besloten we dan terug te keren naar de ATV's. Veel afdalen heeft natuurlijk ook tot gevolg dat er weer evenveel gestegen moet worden. Het was stillaan middag aan het worden, dus de zon was al wat warmer aan het schijnen. Met de kou van vanmorgen hebben we allemaal een extra laag aangetrokken.
De weg terug naar de ATV's was dan ook erg warm. We waren goed geïsoleerd, en de enige plaats waar de warmte min of meer naartoe kon was via de nek de helm in. Samen met de versnelde ademhaling zorgde dat wel voor veel vocht in de helm. De ventilatie kon het nauwelijks nog bolwerken, met bedamping als gevolg. Het was een steile klim met mooie uitzichten. Het is een bijzonder gevoel om na een trektocht van meer dan twee uur weer precies uit te komen waar je vertrokken bent dankzij de gps. Vijftig jaar geleden zou dat niet zo eenvoudig geweest zijn.
De rit terug naar de hab werd zonder teveel te treuzelen afgewerkt. Eens je weer stilstaat, en zeker wanneer je aan het rijden bent, schiet de temperatuur weer naar beneden. Al het verzamelde zweet leidt de warmte zeer snel weg van je lichaam, en dan is het plots weer koud. Snel van kleren wisselen is dan de boodschap.
Na het eten zaten we hier gezellig te zitten, tot we plots gerammel aan de engineering luchtsluis hoorden... Spanning en sensatie! Maar gelukkig was het weer Don Lusko van Hollow Mountain. Hij staat in voor leveringen van voorraden en doet onderhoud aan de hab. De verwarmingsketel was al een tijdje stuk, en die moest dringend gefixt worden zodat de waterleidingen in de hab niet stukvriezen bij temperaturen van -13° 's nachts. En dat maakt het voor ons ook veel comfortabeler om in het labo rond te lopen en naar de wc of douche te gaan. Bij een eerste test van de werken is er wat isolatieschuim in de warmer gevallen, wat een sterke geur van brandend plastic verspreidde. Het CO-alarm natuurlijk in alle staten, de rookmelders lieten begaan. Hier is niet veel anders aan te doen dan wachten tot de brokstukjes verbrand zijn. Maar we gingen de ketel toch lang genoeg overdag laten branden om te zien of het CO-alarm zich niet herhaalt zodat we 's nachts niet in de problemen zouden komen.
En dan is het weer zoeken wat we zouden klaarmaken uit de voedselvoorraad. Op non-cooking dagen is dat niet zo eenvoudig. Enkel watertoevoegen en opwarmen of in stukken snijden is toegelaten. Ingrediënten combineren, kruiden toevoegen, mengen,... mag niet door de kok gedaan worden. We mogen wel aan tafel op ons bord de aparte onderdelen naar believen combineren. Maar voedselvoorraad begint wel wat beperkt te worden. Na het eten, zoals elke dag rapporten schrijven, blog-updates beginnen te schrijven, foto's uitwisselen, filmpjes kopiëren,...
's Avonds zijn we voor het eerst naar buiten gegaan om naar de sterren te kijken. Zonder pak, maar dan bleven we uiteraard enkel in de tunnels. Ongeloofelijke sterrenhemel toch wel! In het Euro Space Center in de Ardennen was het al niet mis, maar hier in het midden van de woestijn is het toch een klasse apart. Aan de horizon in het zuidoosten is er een beetje lichtpollutie van Hanksville, maar voor de rest lijkt het wel een planetariumvoorstelling! Er was geen wolkje aan de lucht, en geen maan. Ideaal. Ik heb de D70 meegenomen om er een foto van te nemen, maar dat is niet evident... De Melkweg was perfect te zien en liep bijna recht over de hab als een soort nachtelijke witte regenboog. Sterrenbeelden... allemaal waren ze er! Jupiter vormde zowat het helderste object aan de hemel in het zuidwesten. We hebben een paar vallende sterren gezien, sattelieten en voor Kerstmis staat het ISS op het programma. Dan was het hoog tijd om weer naar binnen te gaan. De foto's moeten geupload worden, blog verder geschreven, en jah... een beetje slapen ook natuurlijk.
zaterdag 24 december 2011
Dag 6: Sneeuwstorm, Vrieskou, Explosies!
Ongeloofelijk! Voor de eerste keer schrijf ik een update op de dag van de gebeurtenissen zelf! Ik dacht even de aandacht te trekken met een flashy titel, want na al die lange blokken tekst van de vorige dagen zal de aandacht bij de lezers wel al wat verslapt zijn. Daar gaan we!
Wat was het koud vanmorgen! Gisterenavond zijn de temperaturen plots beginnen dalen, op de barometer zie ik al een tijdje minder dan 900 hPa... Dat zou wel eens goed een witte kerst kunnen worden op Mars. Beneden in het labo is het ijskoud zodra je meer dan een paar meter van het veel te kleine gaskacheltje verwijderd bent. Snel de EVA-pakken aantrekken, die zijn al een pak warmer. En dan naar buiten, de kou in. Voor de ochtendcrew is het altijd een karwei om de ATV's (All Terrain Vehicles, quads dus) vlot draaiend te krijgen door de kou. Choke goed openen, en gas geven is de boodschap! En dan karren met die handel! Ik krijg trouwens zopas het bericht van Leandro dat we met de hele crew samen tot nu toe bijna 24u EVA tijd hebben gepresteerd!
Nicky, David en ik hadden vandaag de vroege EVA. We hebben weer brandstof, dus konden we weer met de ATV's op verkenning gaan. We hebben David geholpen bij zijn geologisch onderzoek. Hiervoor had hij twee instrumenten mee. Met de penetrometer kunnen we de hardheid van de ondergrond meten. Het is een puntige metalen staaf met een meetschaal erop. Om de meting uit te voeren laat je een gewicht een aantal keer van op dezelfde hoogte op de paal vallen, en dan registreer je hoe diep de paal de grond wordt ingeslagen bij elke slag. Daarnaast hadden we ook een grondboor mee om grondstalen te verzamelen. Die stalen worden in het labo gewogen en daarna verhit zodat al het water dat erin zit verdampt. Dan wegen we ze opnieuw, en zo kan je bepalen hoeveel water er in de grond zit. Het doel van David's testen is om optimale routes voor onbemande rovers te bepalen zodat ze niet blijven vastzitten in te losse grond. Daarnaast kunnen door de staalnames ook goede plaatsen om naar water te boren gezocht worden.
Nicky en ik wijden onze EVA's hoofdzakelijk aan de verkenning van bestaande, en de herontdekking van verloren ATV sporen. We hebben hier in de hab verschillende kaarten gevonden met routes en sporen op, en die proberen we nu af te gaan zodat we er GPS-routes van kunnen maken. De omgeving hier is prachtig, en er schuilt achter elk heuveltje wel iets nieuws. We waren al een tijdje op zoek naar een mythische waterplas die crew 108 in het noorden gevonden had. Op de kaart staat deze plas ook aangegeven, maar we hebben de preciese locatie nog niet kunnen bereiken. Maar vandaag was het dan toch de dag! Nadat David zijn eerste stalen heeft genomen was het nog even verder rijden met de ATV's.
Ik had gisteren verschillende kaarten met elkaar vergeleken, en zo geschat waar we naartoe moesten rijden. Daar aangekomen nog even de kaart erbij gehaald, en referentiepunten in de omgeving gezocht. Achter die heuvel moest het zijn. We lieten de ATV's achter en gingen te voet verder, de heuvel op. David liep voorop en Nicky was de hekkensluiter. David verdween over de top van de heuvel. Even later zie ik twee gestrekte armen de lucht in gaan en over de heuveltop uitsteken. Jackpot! De plas was echter wel bedekt met een dikke laag ijs. Na even kort genoten te hebben van onze privé-schaatsbaan in de achtertuin moesten we weer aan het werk. Het was licht beginnen sneeuwen en de wind begon erg hard te waaien. David is zijn penetrometer gaan halen en heeft een gat door het ijs geprikt zodat Nicky zijn stalen kon nemen.
Daarna hebben we even overlegd over wat we zouden doen. Er waren nog genoeg tenen en vinger niet afgevroren om verder te gaan. We moesten ver in Cactus Road zijn om het volgende bodemstaal te verzamelen. De ATV's moeten op de sporen blijven, dus moesten we te voet naar de plaats gaan die David's GPS aangaf. Een wandeling waarbij we allemaal een stuk van de uit elkaar geschroefde (loodzware) instrumenten droegen. Halfweg doemde er een probleempje op... Een vrij diepe ravijn, waar bij nadere inspectie een spoor in liep. Met dit weer, en de handen vol stukken metaal, was een afdaling uitgesloten. We zijn terug naar de ATV's gestapt en hebben het pad gevonden en gevolgd tot aan de boorsite.
Zo een staalname is vrij intensief werk. We waren in de buurt, dus besloten we nog snel de verloren aansluiting te vinden tussen Chapman Road en Cactus Road. Dat lukte niet, het spoor moet verdwenen zijn... Maar hier laat ik het niet bij! Vrijdag zal ik hem vinden met Leandro en Karon! We besloten om via een nieuwe route naar de hab terug te keren. David was bij een vorige EVA al eens langs die weg gereden met Leandro en Karon. Onderweg hebben we nog een andere waterplas gevonden. Zeer leuke vondst! En dan begon de lange weg terug naar de hab. De kou drong nu echt wel de pakken in. Toen we door de luchtsluis weer binnen kwamen, liepen we meteen door naar ons gaskacheltje om de handen even te warmen.
Na het middageten (quesadilla, torilla's gevuld met vanalles) haalde David plots een dreidel boven. Chanoeka was immers al een paar dagen bezig, en dan is het een traditie om met de dreidel te spelen. Er was een grote zak snoep voorzien voor chanoeka. Al het snoep werd verdeeld over de zes crewleden. Als de dreidel omvalt op één van de vier zijden, kan de speler snoep winnen of verliezen. Als bij toeval eindigde het spel met al het snoep bij David. Gelukkig ging alles gewoon weer de zak in, nadat we elk een zeldzaam snoepje uitgekozen hadden.
David had de smaak van het broodmaken te pakken, en had voor de ochtend-EVA een nieuwe creatie opgezet in de broodmachine. Het ging beter en grootser dan ooit worden... David's Super Secret Cheese Egg Cornbread. Net voor het vertrek van de namiddag-EVA kwam er echter een verdachte rookwolk uit de broodmaker. Het brood was helemaal de pan uitgerezen in een heuse broodexplosie. Deeg op de warmte-elementen, en dan verbrandt dat natuurlijk allemaal. De EVA-ploeg maakte zich snel uit de voeten zodat David in alle rust kon opruimen. We hebben het grootste deel van het deeg nog wel kunnen redden door het in een grote bakvorm te gieten en in onze gasoven verder te laten bakken. Om de tegenslag van de broodexplosie te verwerken besloot David nog maar een broodje te maken: Jalapenobrood. Very spicy!!
Bij de terugkomst van de EVA-crew hebben we het speciale explosiebrood lekker opgegeten. En dan moest iedereen weer achter de laptop duiken om aan het papierwerk te beginnen. We hebben op vrij bizarre uren gegeten, wanneer het brood klaar was. Dus een vroeg pre-avondeten van zeer pikant jalapenobrood, gevolgd door meer huiswerk, en tot slot een zeer lekkere kippensoep.
Tijdens het verdelen van de foto's ben ik tot de spijtige conclusie gekomen dat er verschillende foto's bizar wazig waren. Alvast excuses hiervoor. Ik heb wat onderzoek gedaan hoe het zou komen, en er stond een draaiknopje naast de afdrukknop op "effecten". Met de dikke handschoenen van het ruimtepak moet ik dat knopje per ongeluk verdraaid hebben naar de effect-positie. Ik heb de foto's dus niet onscherp gemaakt, maar er staat enkel een dwaas "soft glare" effect op. Zo lijkt het allemaal wat wolliger. Hopelijk gebeurt dat niet meer... Hardwarematige effecten op een fototoestel... tssss....
Wat was het koud vanmorgen! Gisterenavond zijn de temperaturen plots beginnen dalen, op de barometer zie ik al een tijdje minder dan 900 hPa... Dat zou wel eens goed een witte kerst kunnen worden op Mars. Beneden in het labo is het ijskoud zodra je meer dan een paar meter van het veel te kleine gaskacheltje verwijderd bent. Snel de EVA-pakken aantrekken, die zijn al een pak warmer. En dan naar buiten, de kou in. Voor de ochtendcrew is het altijd een karwei om de ATV's (All Terrain Vehicles, quads dus) vlot draaiend te krijgen door de kou. Choke goed openen, en gas geven is de boodschap! En dan karren met die handel! Ik krijg trouwens zopas het bericht van Leandro dat we met de hele crew samen tot nu toe bijna 24u EVA tijd hebben gepresteerd!
Nicky, David en ik hadden vandaag de vroege EVA. We hebben weer brandstof, dus konden we weer met de ATV's op verkenning gaan. We hebben David geholpen bij zijn geologisch onderzoek. Hiervoor had hij twee instrumenten mee. Met de penetrometer kunnen we de hardheid van de ondergrond meten. Het is een puntige metalen staaf met een meetschaal erop. Om de meting uit te voeren laat je een gewicht een aantal keer van op dezelfde hoogte op de paal vallen, en dan registreer je hoe diep de paal de grond wordt ingeslagen bij elke slag. Daarnaast hadden we ook een grondboor mee om grondstalen te verzamelen. Die stalen worden in het labo gewogen en daarna verhit zodat al het water dat erin zit verdampt. Dan wegen we ze opnieuw, en zo kan je bepalen hoeveel water er in de grond zit. Het doel van David's testen is om optimale routes voor onbemande rovers te bepalen zodat ze niet blijven vastzitten in te losse grond. Daarnaast kunnen door de staalnames ook goede plaatsen om naar water te boren gezocht worden.
Nicky en ik wijden onze EVA's hoofdzakelijk aan de verkenning van bestaande, en de herontdekking van verloren ATV sporen. We hebben hier in de hab verschillende kaarten gevonden met routes en sporen op, en die proberen we nu af te gaan zodat we er GPS-routes van kunnen maken. De omgeving hier is prachtig, en er schuilt achter elk heuveltje wel iets nieuws. We waren al een tijdje op zoek naar een mythische waterplas die crew 108 in het noorden gevonden had. Op de kaart staat deze plas ook aangegeven, maar we hebben de preciese locatie nog niet kunnen bereiken. Maar vandaag was het dan toch de dag! Nadat David zijn eerste stalen heeft genomen was het nog even verder rijden met de ATV's.
Ik had gisteren verschillende kaarten met elkaar vergeleken, en zo geschat waar we naartoe moesten rijden. Daar aangekomen nog even de kaart erbij gehaald, en referentiepunten in de omgeving gezocht. Achter die heuvel moest het zijn. We lieten de ATV's achter en gingen te voet verder, de heuvel op. David liep voorop en Nicky was de hekkensluiter. David verdween over de top van de heuvel. Even later zie ik twee gestrekte armen de lucht in gaan en over de heuveltop uitsteken. Jackpot! De plas was echter wel bedekt met een dikke laag ijs. Na even kort genoten te hebben van onze privé-schaatsbaan in de achtertuin moesten we weer aan het werk. Het was licht beginnen sneeuwen en de wind begon erg hard te waaien. David is zijn penetrometer gaan halen en heeft een gat door het ijs geprikt zodat Nicky zijn stalen kon nemen.
Daarna hebben we even overlegd over wat we zouden doen. Er waren nog genoeg tenen en vinger niet afgevroren om verder te gaan. We moesten ver in Cactus Road zijn om het volgende bodemstaal te verzamelen. De ATV's moeten op de sporen blijven, dus moesten we te voet naar de plaats gaan die David's GPS aangaf. Een wandeling waarbij we allemaal een stuk van de uit elkaar geschroefde (loodzware) instrumenten droegen. Halfweg doemde er een probleempje op... Een vrij diepe ravijn, waar bij nadere inspectie een spoor in liep. Met dit weer, en de handen vol stukken metaal, was een afdaling uitgesloten. We zijn terug naar de ATV's gestapt en hebben het pad gevonden en gevolgd tot aan de boorsite.
Zo een staalname is vrij intensief werk. We waren in de buurt, dus besloten we nog snel de verloren aansluiting te vinden tussen Chapman Road en Cactus Road. Dat lukte niet, het spoor moet verdwenen zijn... Maar hier laat ik het niet bij! Vrijdag zal ik hem vinden met Leandro en Karon! We besloten om via een nieuwe route naar de hab terug te keren. David was bij een vorige EVA al eens langs die weg gereden met Leandro en Karon. Onderweg hebben we nog een andere waterplas gevonden. Zeer leuke vondst! En dan begon de lange weg terug naar de hab. De kou drong nu echt wel de pakken in. Toen we door de luchtsluis weer binnen kwamen, liepen we meteen door naar ons gaskacheltje om de handen even te warmen.
Na het middageten (quesadilla, torilla's gevuld met vanalles) haalde David plots een dreidel boven. Chanoeka was immers al een paar dagen bezig, en dan is het een traditie om met de dreidel te spelen. Er was een grote zak snoep voorzien voor chanoeka. Al het snoep werd verdeeld over de zes crewleden. Als de dreidel omvalt op één van de vier zijden, kan de speler snoep winnen of verliezen. Als bij toeval eindigde het spel met al het snoep bij David. Gelukkig ging alles gewoon weer de zak in, nadat we elk een zeldzaam snoepje uitgekozen hadden.
David had de smaak van het broodmaken te pakken, en had voor de ochtend-EVA een nieuwe creatie opgezet in de broodmachine. Het ging beter en grootser dan ooit worden... David's Super Secret Cheese Egg Cornbread. Net voor het vertrek van de namiddag-EVA kwam er echter een verdachte rookwolk uit de broodmaker. Het brood was helemaal de pan uitgerezen in een heuse broodexplosie. Deeg op de warmte-elementen, en dan verbrandt dat natuurlijk allemaal. De EVA-ploeg maakte zich snel uit de voeten zodat David in alle rust kon opruimen. We hebben het grootste deel van het deeg nog wel kunnen redden door het in een grote bakvorm te gieten en in onze gasoven verder te laten bakken. Om de tegenslag van de broodexplosie te verwerken besloot David nog maar een broodje te maken: Jalapenobrood. Very spicy!!
Bij de terugkomst van de EVA-crew hebben we het speciale explosiebrood lekker opgegeten. En dan moest iedereen weer achter de laptop duiken om aan het papierwerk te beginnen. We hebben op vrij bizarre uren gegeten, wanneer het brood klaar was. Dus een vroeg pre-avondeten van zeer pikant jalapenobrood, gevolgd door meer huiswerk, en tot slot een zeer lekkere kippensoep.
Tijdens het verdelen van de foto's ben ik tot de spijtige conclusie gekomen dat er verschillende foto's bizar wazig waren. Alvast excuses hiervoor. Ik heb wat onderzoek gedaan hoe het zou komen, en er stond een draaiknopje naast de afdrukknop op "effecten". Met de dikke handschoenen van het ruimtepak moet ik dat knopje per ongeluk verdraaid hebben naar de effect-positie. Ik heb de foto's dus niet onscherp gemaakt, maar er staat enkel een dwaas "soft glare" effect op. Zo lijkt het allemaal wat wolliger. Hopelijk gebeurt dat niet meer... Hardwarematige effecten op een fototoestel... tssss....
vrijdag 23 december 2011
Dag 5: dawn of the bread
We hebben gisterenavond nog vrij slecht nieuws gekregen van Mission Support. We mogen een heel groot stuk van de sporen die op onze kaart staan niet meer gebruiken. Het zou wettelijk gezien niet meer mogen, en te gevaarlijk zijn. Een groot stuk van de sporen hebben we al een paar keer bereden, niets gevaarlijks aan! Een ander stuk van de sporen is in realiteit gewoon verdwenen door regen of wind. Zeer spijtige zaak dat we niet meer over een uitgebreid ATV-sporennetwerk meer beschikken. Zeker nu ik op een oude laptop een hoop GPS-gegevens heb gevonden van sporen en interessante plaatsen. En deze avond heb ik een prachtige topografische kaart gevonden met alle sporen en landschapspunten op. Hier ligt zoveel brol samen, geaccumuleerd door vorige crews.
Maar goed. Het is weer cooking day! Eindelijk iets anders dan "just add water" dingen. En dat hebben we geweten! David en Leandro hebben zich met veel overgave op hun chef-dag gesmeten. Een stevig ontbijtje spek en eieren, waar we eens onze tijd voor genomen hebben. Onze brandstof- en watervoorraad was nogal aan de lage kant, en iedereen had volgens mij ook wel behoefte aan een rustige dag. Dus de ochtend-EVA is niet doorgegaan. Niet erg. Victoria en ik hebben Nicky bijgestaan bij de eerste wateranalyses. We onderzoeken ons drinkwater en water uit de omgeving op zuurstofgehalte en geleidbaarheid. Kort door de bocht kunnen we hiermee bepalen of het geschikt is voor consumptie. We zijn blij te melden dat ons drinkwater op het eerste zicht in orde is! Belangrijk en niet zo evident, aangezien we niet op het waterleidingnet zijn aangesloten. Water zit in een grote tank die niet hermetisch afgesloten is.
We hebben ons heel erg geamuseerd met een fotosessie. David heeft een "spannend" kampvuurverhaal verteld en heeft zich daarnaast bijzonder nuttig gemaakt door te experimenteren in de keuken. Hij heeft yoghourt gemaakt met onze machine. Afwachten tot morgenvroeg voor het resultaat! Maar dat was nog niet genoeg! De broodmachine kwam in David's vizier. En daar heeft hij een heel creatief broodje in samengesteld: spinazie/kaas-brood. Afwachten wat dat zal worden 's middags...
Niet lang na David's verhaal viel plots al onze elektriciteit uit. Een aanval van marsmannetjes? Gelukkig was het maar Don Lusko, de eigenaar van Hollow Mountain, met vers water en brandstof voor de ATV's en voor de generator. Het weer was ondertussen ook iets beter geworden, dus zijn we met z'n allen op stap gegaan.
Onze eerste gezamenlijke EVA, en dat was wel heel leuk. Nicky moest helaas snel terug, want de hab moet steeds bemand blijven. Halfweg in de wandeling splitsten we op. Victoria en ik gingen naar het zuiden de heuvels verkennen en Leandro, Karon en David gingen Phobos Peak beklimmen, in het zuidoosten. Je kan hier op Mars de meest bizarre rotsen, ondergronden, formaties zien... Sommige stukken zijn net alsof je het Middelheimpark rondloopt, met allemaal moderne beeldhouwkunst. Het was een stevige voet-EVA, en met het ondergaan van zon moesten we dan terugkeren. In de verte begonnen er ook louche wolken samen te pakken, en het begon heel hard te waaien. Voortekenen van iets waar je liever niet in het midden van de woestijn in terecht komt met twee te voet. Nogmaals, heel blij dat ik een GPS-toestel mee heb, want je raakt direct gedesoriënteerd in dit landschap. Als je niet dezelfde weg terug gebruikt en je eigen sporen volgt, kan het snel om zeep zijn zonder.
Tijdens deze EVA stond er nog een van David's creaties in de broodmachine: appel/kaneel havermoutbrood. Heerlijk! Hij heeft de smaak wel te pakken lijkt me, er zullen zeker nog spectaculairdere broden volgen. Straks is ons rantsoen meel op!
's Avonds na het avondeten begint de hele administratieve molen weer. Reports indienen bij Mission Support. Dagelijkse vragenlijst voor de food study. Foto's uitwisselen. Blogs updaten... Het lijkt maar niet op te houden. Echt jammer dat ik niet direct alles kan opschrijven, want ik weet dat er vanalles verloren gaat ondertussen. Onmogelijk om alles te herinneren natuurlijk. En de dagboekupdates zijn zo ook al lang genoeg zeker :)
Maar goed. Het is weer cooking day! Eindelijk iets anders dan "just add water" dingen. En dat hebben we geweten! David en Leandro hebben zich met veel overgave op hun chef-dag gesmeten. Een stevig ontbijtje spek en eieren, waar we eens onze tijd voor genomen hebben. Onze brandstof- en watervoorraad was nogal aan de lage kant, en iedereen had volgens mij ook wel behoefte aan een rustige dag. Dus de ochtend-EVA is niet doorgegaan. Niet erg. Victoria en ik hebben Nicky bijgestaan bij de eerste wateranalyses. We onderzoeken ons drinkwater en water uit de omgeving op zuurstofgehalte en geleidbaarheid. Kort door de bocht kunnen we hiermee bepalen of het geschikt is voor consumptie. We zijn blij te melden dat ons drinkwater op het eerste zicht in orde is! Belangrijk en niet zo evident, aangezien we niet op het waterleidingnet zijn aangesloten. Water zit in een grote tank die niet hermetisch afgesloten is.
We hebben ons heel erg geamuseerd met een fotosessie. David heeft een "spannend" kampvuurverhaal verteld en heeft zich daarnaast bijzonder nuttig gemaakt door te experimenteren in de keuken. Hij heeft yoghourt gemaakt met onze machine. Afwachten tot morgenvroeg voor het resultaat! Maar dat was nog niet genoeg! De broodmachine kwam in David's vizier. En daar heeft hij een heel creatief broodje in samengesteld: spinazie/kaas-brood. Afwachten wat dat zal worden 's middags...
Niet lang na David's verhaal viel plots al onze elektriciteit uit. Een aanval van marsmannetjes? Gelukkig was het maar Don Lusko, de eigenaar van Hollow Mountain, met vers water en brandstof voor de ATV's en voor de generator. Het weer was ondertussen ook iets beter geworden, dus zijn we met z'n allen op stap gegaan.
Onze eerste gezamenlijke EVA, en dat was wel heel leuk. Nicky moest helaas snel terug, want de hab moet steeds bemand blijven. Halfweg in de wandeling splitsten we op. Victoria en ik gingen naar het zuiden de heuvels verkennen en Leandro, Karon en David gingen Phobos Peak beklimmen, in het zuidoosten. Je kan hier op Mars de meest bizarre rotsen, ondergronden, formaties zien... Sommige stukken zijn net alsof je het Middelheimpark rondloopt, met allemaal moderne beeldhouwkunst. Het was een stevige voet-EVA, en met het ondergaan van zon moesten we dan terugkeren. In de verte begonnen er ook louche wolken samen te pakken, en het begon heel hard te waaien. Voortekenen van iets waar je liever niet in het midden van de woestijn in terecht komt met twee te voet. Nogmaals, heel blij dat ik een GPS-toestel mee heb, want je raakt direct gedesoriënteerd in dit landschap. Als je niet dezelfde weg terug gebruikt en je eigen sporen volgt, kan het snel om zeep zijn zonder.
Tijdens deze EVA stond er nog een van David's creaties in de broodmachine: appel/kaneel havermoutbrood. Heerlijk! Hij heeft de smaak wel te pakken lijkt me, er zullen zeker nog spectaculairdere broden volgen. Straks is ons rantsoen meel op!
's Avonds na het avondeten begint de hele administratieve molen weer. Reports indienen bij Mission Support. Dagelijkse vragenlijst voor de food study. Foto's uitwisselen. Blogs updaten... Het lijkt maar niet op te houden. Echt jammer dat ik niet direct alles kan opschrijven, want ik weet dat er vanalles verloren gaat ondertussen. Onmogelijk om alles te herinneren natuurlijk. En de dagboekupdates zijn zo ook al lang genoeg zeker :)
woensdag 21 december 2011
Dag 4: gevulde dagen
Het was vandaag weer een non-cooking day. De chefs van dienst mogen niets koken (=in de keuken ingrediënten combineren of enige andere manipulatie dan warm water toevoegen, of iets in stukken snijden). Het eten moet uit een speciale bak komen met geselecteerde gedehydrateerde gerechten of ingrediënten. Nicky, Karon en ik hadden de namiddag-EVA, dus is het ontbijt en middageten onze verantwoordelijkheid. Simpel! We hebben een pak havermoutpap met kaneel/appel klaargemaakt met warm water. Zoals steeds moesten tortilla's met nutella, pindakaas of confituur (de potten uit de food study bak, niet uit de gewone voorraad uiteraard) de laatste gaatjes in de magen opvullen.
En dan werd alles klaargemaakt voor EVA 05. Leandro, David en Victoria vormden deze keer een ploeg. Hun doel was een ver afgelegen datapunt voor David's geologisch onderzoek. Hij is bezig met het aanvullen van sattelietgegevens van het soort ondergrond met metingen ter plaatse om de stabiliteit van de grond te bepalen. Het doel is om optimale routes voor onbemande rovers beter te kunnen bepalen, zodat ze niet vast komen te zitten in te zachte of onstabiele grond.
Leandro heeft een eigen topografische kaart van het gebied meegenomen. Hiermee hebben ze samen met een gps toestel hun bestemming gevonden, want die lag over de rand van onze kleine versleten kaart.
Terwijl zij op stap waren, hebben Nicky en ik die afgeleefde kaart een opknapbeurt gegeven. De randen werden met doorzichtige tape afgeplakt om verder scheuren te voorkomen en reeds bestaande scheuren te dichten. De kaart bestaat eigenlijk uit aan elkaar geplakte stukken kaart. Die hebben we ook weer aan elkaar geplakt zodat hij weer vervoerd kan worden tijdens EVA.
En dan was het weer tijd om etetn te voorzien voor de crew. Op non-cooking dagen is het wel vrij simpel om chef te zijn. Deze middag heb ik "Vegetable Beef flavoured soup mix" gemaakt, en als desert gedroogde abrikozen op tafel gezet. Dat was uiteraard niet genoeg (in het bijzonder voor David) en dus kwamen er nog worst en M&M koekjes bij.
En dan was het tijd voor onze EVA. We hadden gisteren Sagan Street verkend, en het viel op dat er verschillende sporen die op onze kaart stonden verdwenen waren. Met de GPS is het heel handig om je te oriënteren, en de route die we volgen wordt automatisch opgeslagen zodat we die nadien kunnen uitlezen op de pc. Handig om de wegen van op de kaart naar GPS-routes om te zetten voor toekomstige crews. Zo blijven ze bestaan, ook al zijn ze besneeuwd of weggespoeld.
Ons doel van vandaag was om de track ten noorden van Sagan Street te herontdekken, om zo via een grote toer een waterplas te vinden en zo terug naar de hab te rijden. Dikke tegenslag! We hebben het begin van Radio Ridge Road gevonden, maar na een paar honderd meter verdwenen de zwakke sporen in het niets. Ik vermoed dat we ergens van het spoor zijn afgeraakt, maar waar precies weet ik niet. Dan maar naar het einde van Sagan street gereden, naar de kruising met Copernicus Highway. Karon had met haar ploeg gisteren het noordelijke stuk verkend, maar dat was verderop onberijdbaar. Dus zijn we nu naar het zuiden getrokken. Zelfde probleem, na een tijdje rijden verdwenen de sporen. Het is verboden om in dit gebied de sporen te verlaten, dus verkennen is natuurlijk tricky business... De sporen staan normaal gezien aangegeven met paaltjes om de zoveel meter, maar als de paaltjes uitgetrokken zijn, afgebroken, omgevallen,... is dat natuurlijk niet zo evident. Ik probeerde de route op de kaart zo getrouw mogelijk te volgen met de gps maar ja... We hebben dan uiteindelijk een spoor teruggevonden en zijn zo verder naar het zuiden gereden. Heel spannend, 3 kleine martionautjes en hun quad, in het midden van een gigantische vlakte, omgeven door leegte, en aan de rand van de leegte een grote mesa, Skyline Ridge. De terugweg was zeker niet via Copernicus Highway, maar het was een spoor, en het uitzicht was super.
We moeten de tijd goed in de gaten houden, zeker bij de namiddag-EVA, want de zon gaat hier snel onder. En met de zon, dalen de temperaturen hier 's avonds ook aan een hoog tempo. Hoog tijd om een alternatieve route naar dat water te volgen. Normaal gezien konden we via het noorden een grote lus maken, langs dat water. Maar vanwege te onvindbare tracks zijn we dan helemaal terug lands de hab gereden om via het zuiden te gaan. Dat ging heel vlot, want die sporen zijn veel bereden en duidelijk zichtbaar. Er staan geen coordinaten op onze routekaart, dus dat maakt het er niet simpeler op. Het is een beetje zoeken naar referentiepunten en dan schatten of je ongeveer goed zit. En zo kwamen we bij een opgedroogde rivierbedding uit. Die hebben we dan te voet stroomopwaarts verkend. Het water moet van ergens komen, right? Helaas hebben we het meertje niet gevonden, maar we zijn wel op een veld prachtige mineralen gestoten. David vertelt ons dat we calciet hebben gevonden. Het zijn mooie glas-achtige mineralen met een lichtgele schijn.
We zijn nog verder gereden, maar toen we de kruising met Brahe Street tegenkwamen was het duidelijk dat we veel te ver zaten. Helaas was er geen tijd meer om verder te zoeken. De zon was al aan het ondergaan, en dat voel je als je door schaduwen van heuvels rijdt. Ineens wordt het een pak kouder. Misschien net iets te lang onderweg geweest deze keer.
Elke avond moeten we voor 21u onze verslagen opsturen naar Mission Support. Dat verloopt steeds vrij moeizaam omdat ze elke dag schijnbaar andere eisen stellen aan de verslagen. Gelukkig heb ik het als journalist iets gemakkelijker, omdat ik gewoon een verslag van de dag moet schrijven, zonder wetenschappelijke vereisten. Karon, Victoria en David hebben het veel zwaarder op dit vlak. En Nicky moet verschillende verslagen maken, die eigenlijk vaak deze inhoud hebben. Maar toch moeten ze gemaakt worden...
Daar gaat eigenlijk de meeste tijd naartoe tussen het avondeten en bedtijd. Na onze verslagen moeten we nog een vragenlijst invullen voor de voedselstudie. We hadden steeds moeite met herinneren wat we precies gegeten hebben overdag. Ik heb dit vandaag proberen te verhelpen door het menu op een whiteboard te schrijven. Dat werkt in zekere mate. Als er nog tussendoortjes gegeten worden of tijdens de maaltijd andere dingen op tafel worden bijgezet, is het bord niet altijd up-to-date. Maar wel beter dan gewoon proberen te onthouden.
En dan is het slaaptijd tegen 21u. Iedereen is doodmoe, ik kom er niet aan om mijn blog aan te vullen. De wekker staat bij mij steeds ook om 4u zodat ik de foto's kan uploaden en, zoals nu, aansluitend het blog kan aanvullen. Dit staat dan ook steeds een dag achter op de feiten, maar het is heel moeilijk om dit overdag te doen. De tijd vliegt. En binnenkort gaan Nicky en ik beginnen aan onze labo-sessies. Wateranalyse en plantgroei. Ik heb nog een doos vol experimenten staan om te demonstreren. De weerballon zal nog een uitdaging worden vrees ik. De GPS-trackers van TraxGo kunnen blijkbaar niet opgeladen worden op 110V en we hebben nog geen helium te pakken gekregen. Als het hier niet lukt, zullen we het in België moeten proberen als verlengstuk aan onze expeditie...
En dan werd alles klaargemaakt voor EVA 05. Leandro, David en Victoria vormden deze keer een ploeg. Hun doel was een ver afgelegen datapunt voor David's geologisch onderzoek. Hij is bezig met het aanvullen van sattelietgegevens van het soort ondergrond met metingen ter plaatse om de stabiliteit van de grond te bepalen. Het doel is om optimale routes voor onbemande rovers beter te kunnen bepalen, zodat ze niet vast komen te zitten in te zachte of onstabiele grond.
Leandro heeft een eigen topografische kaart van het gebied meegenomen. Hiermee hebben ze samen met een gps toestel hun bestemming gevonden, want die lag over de rand van onze kleine versleten kaart.
Terwijl zij op stap waren, hebben Nicky en ik die afgeleefde kaart een opknapbeurt gegeven. De randen werden met doorzichtige tape afgeplakt om verder scheuren te voorkomen en reeds bestaande scheuren te dichten. De kaart bestaat eigenlijk uit aan elkaar geplakte stukken kaart. Die hebben we ook weer aan elkaar geplakt zodat hij weer vervoerd kan worden tijdens EVA.
En dan was het weer tijd om etetn te voorzien voor de crew. Op non-cooking dagen is het wel vrij simpel om chef te zijn. Deze middag heb ik "Vegetable Beef flavoured soup mix" gemaakt, en als desert gedroogde abrikozen op tafel gezet. Dat was uiteraard niet genoeg (in het bijzonder voor David) en dus kwamen er nog worst en M&M koekjes bij.
En dan was het tijd voor onze EVA. We hadden gisteren Sagan Street verkend, en het viel op dat er verschillende sporen die op onze kaart stonden verdwenen waren. Met de GPS is het heel handig om je te oriënteren, en de route die we volgen wordt automatisch opgeslagen zodat we die nadien kunnen uitlezen op de pc. Handig om de wegen van op de kaart naar GPS-routes om te zetten voor toekomstige crews. Zo blijven ze bestaan, ook al zijn ze besneeuwd of weggespoeld.
Ons doel van vandaag was om de track ten noorden van Sagan Street te herontdekken, om zo via een grote toer een waterplas te vinden en zo terug naar de hab te rijden. Dikke tegenslag! We hebben het begin van Radio Ridge Road gevonden, maar na een paar honderd meter verdwenen de zwakke sporen in het niets. Ik vermoed dat we ergens van het spoor zijn afgeraakt, maar waar precies weet ik niet. Dan maar naar het einde van Sagan street gereden, naar de kruising met Copernicus Highway. Karon had met haar ploeg gisteren het noordelijke stuk verkend, maar dat was verderop onberijdbaar. Dus zijn we nu naar het zuiden getrokken. Zelfde probleem, na een tijdje rijden verdwenen de sporen. Het is verboden om in dit gebied de sporen te verlaten, dus verkennen is natuurlijk tricky business... De sporen staan normaal gezien aangegeven met paaltjes om de zoveel meter, maar als de paaltjes uitgetrokken zijn, afgebroken, omgevallen,... is dat natuurlijk niet zo evident. Ik probeerde de route op de kaart zo getrouw mogelijk te volgen met de gps maar ja... We hebben dan uiteindelijk een spoor teruggevonden en zijn zo verder naar het zuiden gereden. Heel spannend, 3 kleine martionautjes en hun quad, in het midden van een gigantische vlakte, omgeven door leegte, en aan de rand van de leegte een grote mesa, Skyline Ridge. De terugweg was zeker niet via Copernicus Highway, maar het was een spoor, en het uitzicht was super.
We moeten de tijd goed in de gaten houden, zeker bij de namiddag-EVA, want de zon gaat hier snel onder. En met de zon, dalen de temperaturen hier 's avonds ook aan een hoog tempo. Hoog tijd om een alternatieve route naar dat water te volgen. Normaal gezien konden we via het noorden een grote lus maken, langs dat water. Maar vanwege te onvindbare tracks zijn we dan helemaal terug lands de hab gereden om via het zuiden te gaan. Dat ging heel vlot, want die sporen zijn veel bereden en duidelijk zichtbaar. Er staan geen coordinaten op onze routekaart, dus dat maakt het er niet simpeler op. Het is een beetje zoeken naar referentiepunten en dan schatten of je ongeveer goed zit. En zo kwamen we bij een opgedroogde rivierbedding uit. Die hebben we dan te voet stroomopwaarts verkend. Het water moet van ergens komen, right? Helaas hebben we het meertje niet gevonden, maar we zijn wel op een veld prachtige mineralen gestoten. David vertelt ons dat we calciet hebben gevonden. Het zijn mooie glas-achtige mineralen met een lichtgele schijn.
We zijn nog verder gereden, maar toen we de kruising met Brahe Street tegenkwamen was het duidelijk dat we veel te ver zaten. Helaas was er geen tijd meer om verder te zoeken. De zon was al aan het ondergaan, en dat voel je als je door schaduwen van heuvels rijdt. Ineens wordt het een pak kouder. Misschien net iets te lang onderweg geweest deze keer.
Elke avond moeten we voor 21u onze verslagen opsturen naar Mission Support. Dat verloopt steeds vrij moeizaam omdat ze elke dag schijnbaar andere eisen stellen aan de verslagen. Gelukkig heb ik het als journalist iets gemakkelijker, omdat ik gewoon een verslag van de dag moet schrijven, zonder wetenschappelijke vereisten. Karon, Victoria en David hebben het veel zwaarder op dit vlak. En Nicky moet verschillende verslagen maken, die eigenlijk vaak deze inhoud hebben. Maar toch moeten ze gemaakt worden...
Daar gaat eigenlijk de meeste tijd naartoe tussen het avondeten en bedtijd. Na onze verslagen moeten we nog een vragenlijst invullen voor de voedselstudie. We hadden steeds moeite met herinneren wat we precies gegeten hebben overdag. Ik heb dit vandaag proberen te verhelpen door het menu op een whiteboard te schrijven. Dat werkt in zekere mate. Als er nog tussendoortjes gegeten worden of tijdens de maaltijd andere dingen op tafel worden bijgezet, is het bord niet altijd up-to-date. Maar wel beter dan gewoon proberen te onthouden.
En dan is het slaaptijd tegen 21u. Iedereen is doodmoe, ik kom er niet aan om mijn blog aan te vullen. De wekker staat bij mij steeds ook om 4u zodat ik de foto's kan uploaden en, zoals nu, aansluitend het blog kan aanvullen. Dit staat dan ook steeds een dag achter op de feiten, maar het is heel moeilijk om dit overdag te doen. De tijd vliegt. En binnenkort gaan Nicky en ik beginnen aan onze labo-sessies. Wateranalyse en plantgroei. Ik heb nog een doos vol experimenten staan om te demonstreren. De weerballon zal nog een uitdaging worden vrees ik. De GPS-trackers van TraxGo kunnen blijkbaar niet opgeladen worden op 110V en we hebben nog geen helium te pakken gekregen. Als het hier niet lukt, zullen we het in België moeten proberen als verlengstuk aan onze expeditie...
dinsdag 20 december 2011
Dag 3: to go where no man has gone before
Ik ben heel erg moe nu, het is hier bijna middernacht, maar het was een vermoeiende maar super dag. We hebben een verloren gewaand ATV-spoor teruggevonden na veel zoekwerk. Zeer mooie route, genaamd Sagan Street, waarschijnlijk vernoemd naar ons aller Carl Sagan. We waren helemaal de verkeerde richting uit gereden in het begin, waardoor we toch wel wat tijd verloren hebben. Maar toen we het goede spoor dan gevonden hebben was het een prachtige rit. Vrij ruwe en stijle beklimmingen en dan kom je op een gigantische vlakte uit waar Sagan Street recht door loopt. Op het einde stuit je op een gigantische mesa, Factory Bench. Onderweg 2 toffe gebieden gemarkeerd: Crystal Field en Fossil Heap. Hier hebben we erg mooie fossielen en mineralen gevonden. Gelukkig heb ik de wandel-GPS mee gekregen! Zeeeeeeer handig, want als je plots zonder iets mee te hebben in zo een uitgestrekt gebied je weg moet vinden ben je nog lang niet thuis.
Dag 2: We trekken erop uit!
Het was verbazend gemakkelijk om op te staan rond 6:45u deze ochtend. Misschien heeft het er wel mee te maken dat iedereen zit te popelen om met ASAP met de ATV's op EVA te gaan.
Vandaag hadden Nicky en ik cooking duty. We hadden gisterenavond voor het slapengaan al een brood opgezet in de broodmachine, maar dat hadden we misschien beter anders aangepakt. Het brood was wel goed van smaak, maar het zag er nogal 'compact' uit. We vermoeden dat het te lang in de machine is blijven staan na het bakken. Door de condens kan het een beetje in elkaar zakken. Maar een alternatieve (en bovendien wetenschappelijk verantwoorde) verklaring is dat gist op hoogte (we zitten hier op ongeveer 1500m) niet zo goed werkt. Daardoor rijst het brood minder sterk.
Maar goed, brood was er, geserveerd in dikke sneden op grootmoeders wijze. Onze voorraadkast steekt nogal vol met 3000 potten pindakaas, 6000 grote pakken zout en hopen bakpoeder. Dus dachten we maar pindakaas te serveren. De Amerikonders eten dat wel graag, bij voorkeur in combinatie met confituur of vrijwel alles anders binnen handbereik. We hadden ook een quart melk gerehydrateerd voor bij eventuele cornflakes.
Kort na het ontbijt was het dan tijd voor de eerste EVA. Vandaag gingen we het rustig aan doen om vertrouwd te geraken met de ATV's. David, Karon en Leandro waren als eersten aan de beurt. We hielpen hen met het aantrekken van hun ruimtepakken. Een dikke overall, gators, skihandschoenen en natuurlijk een helm en rugzak. Deze is voorzien van ventilatoren zodat we niet in onze eigen CO2 verstikken. Altijd mooi meegenomen. Uiteraard kan je niet zomaar de deur uit. Het is erg moeilijk om elkaar te verstaan, dus hebben we ook radio's mee. Maar hier zijn veel problemen mee. De batterijen zijn stuk, de koptelefoon of micro werkt niet,... Maar daar vinden we nog wel iets op. Zoals David zegt: "Let's rock and roll!". Na een kort verblijf in de luchtsluis kon de buitendeur geopend worden.
De achterblijvers, Nicky, Victoria en ik gingen ook snel naar buiten via de engineering luchtsluis. Wij moesten geen ruimtepak aan doen, want deze luchtsluis komt uit op een tunnel tussen de hab, de greenhab en het observatorium. De tunnel is er niet, maar is wel met stenen op grond aangegeven. We blijven "in sim" als we binnen deze stenen blijven wanneer we zonder ruimtepak naar buiten gaan. Van hieruit konden we wel mooie beelden maken van het vertrek van EVA01.
Terwijl de collega's op stap waren, begonnen onze huishoudelijke taakjes. Het grootste deel van de voormiddag hebben we gespendeerd aan het inventariseren van de keuken. Alle kasten zitten vol met allerlei voedselvoorraden. We hebben gewoon alles op tafel gedumpt en hebben een lijst gemaakt. Elk item kreeg een letter toegewezen zodat het in de toekomst ook weer bij zijn soortgenoten terecht komt.
Wanneer de EVA-crew terugkwam, waren ze heel erg enthousiast. Dat beloofde voor onze namiddag-EVA! Er was wel een groot probleem met de helmen die helemaal bedampten. En in de koude lucht van die ochtend bevroor de condensatie nog eens allemaal. Heel slechte zichtbaarheid.
Ook 's middags stonden Nicky en ik in voor de maaltijd. Het werd een stevig soepje, genaamd Gumbo. Een soort groentensoep met rijst. Heel erg gezouten! We hadden nog een grote pot chili klaargemaakt omdat de soep zeker niet genoeg ging zijn om alle Martionauten te spijzen. Maar blijkbaar was de chili bedoeld als eerste maaltijd van de food study. Rond de food study, waar heel de crew aan deelneemt, bestaat heel veel onduidelijkheid. Het is niet helemaal duidelijk wat er precies wel of niet mag, uit welke box het eten moet komen, enz... Maar de chili moesten we blijkbaar die avond opeten. Dan maar overschakelen op het eeuwige plan B: tortilla's met pindakaas en confituur.
Na het eten heb ik mijn speciale (en supercoole) helmcameraatje klaargemaakt voor onze namiddag-EVA. Hiervoor zijn we van ver komen, onze eerste uitstap, volledig "in sim". Het aankleden deed veel denken aan het klaarmaken voor een duik. Alleen is onze backpack nu wel iets lichter dan een fles van 15l perslucht. Het is heel leuk om je om te kleden, en het is heel erg gemakkelijk om je in te leven. Het blijft een simulatie, maar eens je het pak, de handschoenen en vooral de helm en backpack aan hebt, voel je je in zekere mate bezoeker op een vreemde planeet. Heel het opzet is om de deelnemers in een Mars-analoge situatie te brengen. Het pak staat in dit geval niet onder druk om ons te beschermen tegen het luchtledige, maar het houdt ons wel warm tijdens de EVA. Zonder pak is het té koud, dus het is echt nodig om hier naar buiten te gaan. De helm is niet functioneel om de druk te houden, maar beperkt het zicht en heeft het gevoel dat je een viskom op je hoofd hebt. De backpack is écht nodig om de lucht in de helm te laten circuleren om niet flauw te vallen. De handschoenen beschermen ook tegen de kou, en beperken de fijne motoriek. Door het dragen van heel de uitrusting, moet je op een bepaalde manier bewegen en communiceren. Het is tot nader order vrijwel onmogelijk om elkaar te verstaan via de radio. Dus hebben we onderweg een soort gebarentaal uitgewerkt. Hier en daar gebaseerd om duiksignalen, met de nodige uitbreidingen.
Het landschap is ongeloofelijk. Echt buitenaards; voor wie van België komt in elk geval toch. Uitgestrekte rode vlaktes worden afgewisseld met gelaagde heuvels en mesa's. In de schaduw ligt vaak een dun laagje sneeuw. Uitgedroogde stroompjes lopen hier en daar doorheen het landschap. Erg belangrijk om je ogen goed open te houden tijdens het rijden met de ATV's. Overal zijn er wel interessante rotsformaties of veelkleurige hoopjes stenen en mineralen te zien. Die gaan we dan te voet van dichterbij inspecteren. En veel mooie oester-fossieltjes. Veel adjectieven, en voor wie mij kent, ik sta nu niet bepaald gekend voor mijn passie voor rotsformaties of hoopjes steen.
Tijdens onze EVA was het een stuk warmer dan bij de ochtendcrew. Geen enkele probleem gehad met aangedampte helmen. De ATV's reden heel vlot, maar soms sla je wel met je hoofd tegen de helm. Moet je rekening mee houden. Ik vind dat rechtstaand over ruw terrein rijden heel goed helpt. De ATV's hebben al een chassis met grote schokdempers op, en met je benen als extra schokdempers loopt het heel vlotjes. De helmcamera is in het begin een paar keer losgekomen, maar gelukkig nooit te hard gevallen. Jammergenoeg was de batterij leeg voor het einde van de EVA. Maar de beelden die wel zijn opgenomen zijn prachtig. Nog maar zelden zijn elke seconde 30 frames aan pure fullHD-schoonheid zo goed vastgelegd als nu. En zo zal het bij elke EVA zijn.
Die avond was het dan zover. Voor de eerste keer Chili eten (met tortilla's). Vrij pikant, maar nog wel OK. Ik dacht van die avond ook eens een ander drankje te maken dan instant citroenlimonade. Het fenomeen Kool-Aid dan maar, cherry flavour. Toen ik het zakje openscheurde kwam er samen met het poeder direct een instant flashback vrij. Die onbezorgde dag toen kleine Aster ziek was en niet naar school hoefde te gaan wegens ziekte. Ik moest een antibioticum innemen (zo een doosje waar je de bacteriën mag uitprikken met een potlood) en dat rook net hetzelfde. Heel lang geleden dat ik zo een intens chemische kersengeur heb geroken.
Ik was nog niet helemaal moe, en wou toch wat vroeger mijn kamertje in duiken. De groepssfeer is op dit moment heel erg goed. We hebben aan tafel erg hard gelachen met een grapje dat we met volgende crews willen uithalen. Vraag me voor de details, maar het is waarschijnlijk zo iets dat enkel grappig was op het moment zelf. Jammer genoeg had Nicky die avond nogal last van hoofdpijn en spierpijn in zijn nek, waardoor hij ook wat vroeger zijn bed in dook. Maar zelfs al is de sfeer goed, het is heel erg leuk om eventjes wat privacy te hebben en gewoon helemaal alleen te zijn.
Met onze beperkte bandbreedte is het overdag ook niet mogelijk om foto's online te zetten, dus ik was van plan om dat na middernacht te doen. Het horloge dat Evy voor mij gekocht heeft is niet echt de optimale tool om zijn job te doen: tijd bijhouden en alarmklok zijn. Het loopt per 24u ongeveer 1 minuut te snel en de alarmtoon is heel stil en lijkt enkel te werken wanneer het er zin in heeft. Dus ben ik pas tegen 4u toevallig wakker geworden. Snel op een uurtje een hoop foto's online gegooid en dan nog wat geslapen. Maar dat is een verhaal voor morgen...
Vandaag hadden Nicky en ik cooking duty. We hadden gisterenavond voor het slapengaan al een brood opgezet in de broodmachine, maar dat hadden we misschien beter anders aangepakt. Het brood was wel goed van smaak, maar het zag er nogal 'compact' uit. We vermoeden dat het te lang in de machine is blijven staan na het bakken. Door de condens kan het een beetje in elkaar zakken. Maar een alternatieve (en bovendien wetenschappelijk verantwoorde) verklaring is dat gist op hoogte (we zitten hier op ongeveer 1500m) niet zo goed werkt. Daardoor rijst het brood minder sterk.
Maar goed, brood was er, geserveerd in dikke sneden op grootmoeders wijze. Onze voorraadkast steekt nogal vol met 3000 potten pindakaas, 6000 grote pakken zout en hopen bakpoeder. Dus dachten we maar pindakaas te serveren. De Amerikonders eten dat wel graag, bij voorkeur in combinatie met confituur of vrijwel alles anders binnen handbereik. We hadden ook een quart melk gerehydrateerd voor bij eventuele cornflakes.
Kort na het ontbijt was het dan tijd voor de eerste EVA. Vandaag gingen we het rustig aan doen om vertrouwd te geraken met de ATV's. David, Karon en Leandro waren als eersten aan de beurt. We hielpen hen met het aantrekken van hun ruimtepakken. Een dikke overall, gators, skihandschoenen en natuurlijk een helm en rugzak. Deze is voorzien van ventilatoren zodat we niet in onze eigen CO2 verstikken. Altijd mooi meegenomen. Uiteraard kan je niet zomaar de deur uit. Het is erg moeilijk om elkaar te verstaan, dus hebben we ook radio's mee. Maar hier zijn veel problemen mee. De batterijen zijn stuk, de koptelefoon of micro werkt niet,... Maar daar vinden we nog wel iets op. Zoals David zegt: "Let's rock and roll!". Na een kort verblijf in de luchtsluis kon de buitendeur geopend worden.
De achterblijvers, Nicky, Victoria en ik gingen ook snel naar buiten via de engineering luchtsluis. Wij moesten geen ruimtepak aan doen, want deze luchtsluis komt uit op een tunnel tussen de hab, de greenhab en het observatorium. De tunnel is er niet, maar is wel met stenen op grond aangegeven. We blijven "in sim" als we binnen deze stenen blijven wanneer we zonder ruimtepak naar buiten gaan. Van hieruit konden we wel mooie beelden maken van het vertrek van EVA01.
Terwijl de collega's op stap waren, begonnen onze huishoudelijke taakjes. Het grootste deel van de voormiddag hebben we gespendeerd aan het inventariseren van de keuken. Alle kasten zitten vol met allerlei voedselvoorraden. We hebben gewoon alles op tafel gedumpt en hebben een lijst gemaakt. Elk item kreeg een letter toegewezen zodat het in de toekomst ook weer bij zijn soortgenoten terecht komt.
Wanneer de EVA-crew terugkwam, waren ze heel erg enthousiast. Dat beloofde voor onze namiddag-EVA! Er was wel een groot probleem met de helmen die helemaal bedampten. En in de koude lucht van die ochtend bevroor de condensatie nog eens allemaal. Heel slechte zichtbaarheid.
Ook 's middags stonden Nicky en ik in voor de maaltijd. Het werd een stevig soepje, genaamd Gumbo. Een soort groentensoep met rijst. Heel erg gezouten! We hadden nog een grote pot chili klaargemaakt omdat de soep zeker niet genoeg ging zijn om alle Martionauten te spijzen. Maar blijkbaar was de chili bedoeld als eerste maaltijd van de food study. Rond de food study, waar heel de crew aan deelneemt, bestaat heel veel onduidelijkheid. Het is niet helemaal duidelijk wat er precies wel of niet mag, uit welke box het eten moet komen, enz... Maar de chili moesten we blijkbaar die avond opeten. Dan maar overschakelen op het eeuwige plan B: tortilla's met pindakaas en confituur.
Na het eten heb ik mijn speciale (en supercoole) helmcameraatje klaargemaakt voor onze namiddag-EVA. Hiervoor zijn we van ver komen, onze eerste uitstap, volledig "in sim". Het aankleden deed veel denken aan het klaarmaken voor een duik. Alleen is onze backpack nu wel iets lichter dan een fles van 15l perslucht. Het is heel leuk om je om te kleden, en het is heel erg gemakkelijk om je in te leven. Het blijft een simulatie, maar eens je het pak, de handschoenen en vooral de helm en backpack aan hebt, voel je je in zekere mate bezoeker op een vreemde planeet. Heel het opzet is om de deelnemers in een Mars-analoge situatie te brengen. Het pak staat in dit geval niet onder druk om ons te beschermen tegen het luchtledige, maar het houdt ons wel warm tijdens de EVA. Zonder pak is het té koud, dus het is echt nodig om hier naar buiten te gaan. De helm is niet functioneel om de druk te houden, maar beperkt het zicht en heeft het gevoel dat je een viskom op je hoofd hebt. De backpack is écht nodig om de lucht in de helm te laten circuleren om niet flauw te vallen. De handschoenen beschermen ook tegen de kou, en beperken de fijne motoriek. Door het dragen van heel de uitrusting, moet je op een bepaalde manier bewegen en communiceren. Het is tot nader order vrijwel onmogelijk om elkaar te verstaan via de radio. Dus hebben we onderweg een soort gebarentaal uitgewerkt. Hier en daar gebaseerd om duiksignalen, met de nodige uitbreidingen.
Het landschap is ongeloofelijk. Echt buitenaards; voor wie van België komt in elk geval toch. Uitgestrekte rode vlaktes worden afgewisseld met gelaagde heuvels en mesa's. In de schaduw ligt vaak een dun laagje sneeuw. Uitgedroogde stroompjes lopen hier en daar doorheen het landschap. Erg belangrijk om je ogen goed open te houden tijdens het rijden met de ATV's. Overal zijn er wel interessante rotsformaties of veelkleurige hoopjes stenen en mineralen te zien. Die gaan we dan te voet van dichterbij inspecteren. En veel mooie oester-fossieltjes. Veel adjectieven, en voor wie mij kent, ik sta nu niet bepaald gekend voor mijn passie voor rotsformaties of hoopjes steen.
Tijdens onze EVA was het een stuk warmer dan bij de ochtendcrew. Geen enkele probleem gehad met aangedampte helmen. De ATV's reden heel vlot, maar soms sla je wel met je hoofd tegen de helm. Moet je rekening mee houden. Ik vind dat rechtstaand over ruw terrein rijden heel goed helpt. De ATV's hebben al een chassis met grote schokdempers op, en met je benen als extra schokdempers loopt het heel vlotjes. De helmcamera is in het begin een paar keer losgekomen, maar gelukkig nooit te hard gevallen. Jammergenoeg was de batterij leeg voor het einde van de EVA. Maar de beelden die wel zijn opgenomen zijn prachtig. Nog maar zelden zijn elke seconde 30 frames aan pure fullHD-schoonheid zo goed vastgelegd als nu. En zo zal het bij elke EVA zijn.
Die avond was het dan zover. Voor de eerste keer Chili eten (met tortilla's). Vrij pikant, maar nog wel OK. Ik dacht van die avond ook eens een ander drankje te maken dan instant citroenlimonade. Het fenomeen Kool-Aid dan maar, cherry flavour. Toen ik het zakje openscheurde kwam er samen met het poeder direct een instant flashback vrij. Die onbezorgde dag toen kleine Aster ziek was en niet naar school hoefde te gaan wegens ziekte. Ik moest een antibioticum innemen (zo een doosje waar je de bacteriën mag uitprikken met een potlood) en dat rook net hetzelfde. Heel lang geleden dat ik zo een intens chemische kersengeur heb geroken.
Ik was nog niet helemaal moe, en wou toch wat vroeger mijn kamertje in duiken. De groepssfeer is op dit moment heel erg goed. We hebben aan tafel erg hard gelachen met een grapje dat we met volgende crews willen uithalen. Vraag me voor de details, maar het is waarschijnlijk zo iets dat enkel grappig was op het moment zelf. Jammer genoeg had Nicky die avond nogal last van hoofdpijn en spierpijn in zijn nek, waardoor hij ook wat vroeger zijn bed in dook. Maar zelfs al is de sfeer goed, het is heel erg leuk om eventjes wat privacy te hebben en gewoon helemaal alleen te zijn.
Met onze beperkte bandbreedte is het overdag ook niet mogelijk om foto's online te zetten, dus ik was van plan om dat na middernacht te doen. Het horloge dat Evy voor mij gekocht heeft is niet echt de optimale tool om zijn job te doen: tijd bijhouden en alarmklok zijn. Het loopt per 24u ongeveer 1 minuut te snel en de alarmtoon is heel stil en lijkt enkel te werken wanneer het er zin in heeft. Dus ben ik pas tegen 4u toevallig wakker geworden. Snel op een uurtje een hoop foto's online gegooid en dan nog wat geslapen. Maar dat is een verhaal voor morgen...
zondag 18 december 2011
Dag 1: aankomst op Mars
Vanmorgen bij het eerste ochtendgloren opgestaan in Grand Junction voor een laatste decadent ontbijt. Terwijl we onze koffers maakten in de kamers, ging Nicky de huurauto ophalen. Het was een gigantische jeep-achtige Ford-tank. De koffer zat propvol met onze bagage. En met 4 naast elkaar op de achterbank. Gezellig.
En dan op naar Hanksville. Deze stad is naar eigen zeggen een "oasis in the middle of the desert". En ze liegen niet. Na uren rijden door stoffig mesa-landschap kwamen we toe. Om de een of andere reden is er een gigantische woonboot-werf. Vreemde plaats, zo ver in de woestijn. Wij hadden een paar stopplaatsen in Hanksville: Hollow Mountain voor de pakjes, Bull Market voor het voedsel en het tankstation voor wat extra brandstof zodat crew 108 terug in Grand Junction geraakt.
Probleem. De koffer zat vol. De achterbank was al overladen met passagiers. En er moesten nog 2 grote plastic bakken en een aantal kartonnen dozen in geraken. Na wat tetris is dat op het nippertje gelukt. En dan begon het laatste stukje van de reis naar Mars. Eerst nog een verharde weg, maar dan doken we de woestijn in. Een constant gevecht met de schuivende dozen vol materiaal en voedsel brak lost, maar we hebben het gehaald. In de verte zagen we iemand van crew 108 een laatste keer rondlopen in het landschap rond de hab. Het was indrukwekkend om de hab ineens te zien opduiken na de laatste bocht. Toch wel groter dan de foto's deden uitblijken.
We kregen een korte rondleiding in de hab, de laatste korte raadgevingen werden gegeven, en dan was het zover. Onze huurwagen verdween om de bocht, en even later was het stil. Hier zitten we dan de komende 2 weken. Eerst en vooral even allemaal rond de tafel zitten om het strijdplan te bespreken. We moesten vooral een planning opstellen om de volgende dagen mee door te komen op vlak van EVA's, koken, ontbijt, avondeten,... Terwijl Karon alle puzzelstukjes in elkaar probeerde te laten vallen, installeerden de anderen zich in hun kamertjes,
Na al de jaren van crews die komen en gaan, is er al heel wat rommel achtergebleven. Het doet een beetje denken aan het MIR-ruimtestation. Alle gaatjes en planken staan vol met dingen die ooit wel eens nuttig kunnen zijn. Maar in de tussentijd staan ze eigenlijk gewoon in de weg.
Ons eerste avondeten bestond uit de overschotjes van crew 108 die nog in de koelkast stonden. Tortilla's, gevuld met een soort rijst-bereiding en een soort pasta-bereiding met kruiden. Er was ook nog een overschotje van een soort hartige cake met granen en kruiden. Heel lekker.
Als avondactiviteit besloten we een wandeling te maken in de omgeving. De dag van aankomst is nog geen dag "in sim", dus we konden nog gewoon gekleed gaan en staan waar we wilden. We hebben een heuvel in onze achtertuin beklommen om eens goed rond te kijken. Een lichtrood gekleurd, verlaten, koud doods landschap zover het oog rijkt naar alle kanten. Met de ondergaande zon leek het alsof we in een vreemde postkaartjes-dimensie terecht waren gekomen.
We hebben het de eerste dag niet te laat gemaakt, want de volgende ochtend stond de wekker op 6:45u om optimaal gebruik te maken van het zonlicht. Op deze manier zou iedereen elke dag eens naar buiten kunnen met de quads. De kamers zijn piepklein, maar meer is er niet echt nodig. Het is toch enkel om te slapen. Er lagen in elke kamer een aantal kampeermatjes of luchtmatrassen die waren achtergelaten. Dus we lagen ook nog zacht. De temperatuur begon 's avonds snel te dalen, maar op de bovenverdieping van de hab viel dat nog goed mee. Slaapzak in, en oogjes dicht! Ook al lag ik niet echt stabiel bovenop een toren van 5 matrassen, en ook al was er een constant gepomp en gezoem van de hab. En ook al kraakte alles bij de minste beweging van de andere crewleden.
Foto's zullen even op zich laten wachten. De eerste avond was onze bandbreedte al helemaal door zijn limiet. Waarschijnlijk een van de laptops of smartphones die op de achtergrond vanalles downloadt of uploadt. De komende 24u zitten we dus op smallband, aan een spetterende 5kb/s. We moeten dringend vinden waar al het sluipverkeer naartoe gaat, of het is elke dag van dat...
En dan op naar Hanksville. Deze stad is naar eigen zeggen een "oasis in the middle of the desert". En ze liegen niet. Na uren rijden door stoffig mesa-landschap kwamen we toe. Om de een of andere reden is er een gigantische woonboot-werf. Vreemde plaats, zo ver in de woestijn. Wij hadden een paar stopplaatsen in Hanksville: Hollow Mountain voor de pakjes, Bull Market voor het voedsel en het tankstation voor wat extra brandstof zodat crew 108 terug in Grand Junction geraakt.
Probleem. De koffer zat vol. De achterbank was al overladen met passagiers. En er moesten nog 2 grote plastic bakken en een aantal kartonnen dozen in geraken. Na wat tetris is dat op het nippertje gelukt. En dan begon het laatste stukje van de reis naar Mars. Eerst nog een verharde weg, maar dan doken we de woestijn in. Een constant gevecht met de schuivende dozen vol materiaal en voedsel brak lost, maar we hebben het gehaald. In de verte zagen we iemand van crew 108 een laatste keer rondlopen in het landschap rond de hab. Het was indrukwekkend om de hab ineens te zien opduiken na de laatste bocht. Toch wel groter dan de foto's deden uitblijken.
We kregen een korte rondleiding in de hab, de laatste korte raadgevingen werden gegeven, en dan was het zover. Onze huurwagen verdween om de bocht, en even later was het stil. Hier zitten we dan de komende 2 weken. Eerst en vooral even allemaal rond de tafel zitten om het strijdplan te bespreken. We moesten vooral een planning opstellen om de volgende dagen mee door te komen op vlak van EVA's, koken, ontbijt, avondeten,... Terwijl Karon alle puzzelstukjes in elkaar probeerde te laten vallen, installeerden de anderen zich in hun kamertjes,
Na al de jaren van crews die komen en gaan, is er al heel wat rommel achtergebleven. Het doet een beetje denken aan het MIR-ruimtestation. Alle gaatjes en planken staan vol met dingen die ooit wel eens nuttig kunnen zijn. Maar in de tussentijd staan ze eigenlijk gewoon in de weg.
Ons eerste avondeten bestond uit de overschotjes van crew 108 die nog in de koelkast stonden. Tortilla's, gevuld met een soort rijst-bereiding en een soort pasta-bereiding met kruiden. Er was ook nog een overschotje van een soort hartige cake met granen en kruiden. Heel lekker.
Als avondactiviteit besloten we een wandeling te maken in de omgeving. De dag van aankomst is nog geen dag "in sim", dus we konden nog gewoon gekleed gaan en staan waar we wilden. We hebben een heuvel in onze achtertuin beklommen om eens goed rond te kijken. Een lichtrood gekleurd, verlaten, koud doods landschap zover het oog rijkt naar alle kanten. Met de ondergaande zon leek het alsof we in een vreemde postkaartjes-dimensie terecht waren gekomen.
We hebben het de eerste dag niet te laat gemaakt, want de volgende ochtend stond de wekker op 6:45u om optimaal gebruik te maken van het zonlicht. Op deze manier zou iedereen elke dag eens naar buiten kunnen met de quads. De kamers zijn piepklein, maar meer is er niet echt nodig. Het is toch enkel om te slapen. Er lagen in elke kamer een aantal kampeermatjes of luchtmatrassen die waren achtergelaten. Dus we lagen ook nog zacht. De temperatuur begon 's avonds snel te dalen, maar op de bovenverdieping van de hab viel dat nog goed mee. Slaapzak in, en oogjes dicht! Ook al lag ik niet echt stabiel bovenop een toren van 5 matrassen, en ook al was er een constant gepomp en gezoem van de hab. En ook al kraakte alles bij de minste beweging van de andere crewleden.
Foto's zullen even op zich laten wachten. De eerste avond was onze bandbreedte al helemaal door zijn limiet. Waarschijnlijk een van de laptops of smartphones die op de achtergrond vanalles downloadt of uploadt. De komende 24u zitten we dus op smallband, aan een spetterende 5kb/s. We moeten dringend vinden waar al het sluipverkeer naartoe gaat, of het is elke dag van dat...
zaterdag 17 december 2011
Welcome to the United States, sir.
Het eerste experiment is reeds een groot succes geworden. Ik wou onderzoeken hoe lang het duurt om van Herent naar Grand Junction te reizen. Blijkt dat dat een 24-tal uur is, alles inbegrepen.
Onze eerste nacht zit erop, in een rasecht Amerikaans motel, recht uit de film. Een lange brede betonnen baan, nu en dan zwaar ratelende pick-ups die voorbij rijden, gigantische uithangborden van de andere motels en fast-food resto's,... Overal op de parkeerplaatsen nog meer pick-ups, mustangs, en japanse auto's... het Kyoto-akkoord zou zich omkeren in zijn graf...
Prioriteiten stellen na zo een lange reis. Terwijl Nicky zich douchte dook ik de nacht in om de Grand Junction Travel Bug geocache te gaan zoeken. Ik had een paar trackables mee die hier dan hun nieuwe thuis vonden. Ik was verheugd dat er geen politiemacht met tasers op mijn verdachte gedrag is afgekomen. In de mate dat in het donker op je eentje op een oprit rondhangen en nu en dan een struik induiken verdacht is natuurlijk...
Dat was snel in orde, dus daarna zijn Nicky, David, Leandro en ik iets gaan eten bij de Applebee's aan de overkant van de straat. Gezellige bar-achtige-brasserie. We hebben ons laten adviseren door de Amerikanen, en dus hebben we (volgens ons tijdsritme was het 6u 's morgens trouwens) een dikke Bacon-Cheddar hamburger met frieten een een pint-size pint besteld. Zeer lekker moet ik wel zeggen. Beter dan ik gevreesd had in elk geval. Alleen was onze waitress haar fototalent niet helemaal top.
Alles kortom dik in orde tot nu toe. Karon had een aansluitende vlucht gemist en zou er pas rond 0.30u in Grand Junction geraken. Zodadelijk zullen we zien of ze er geraakt is. Over een halfuurtje ontbijt, huurwagen afhalen, en op naar Hanksville!
vrijdag 16 december 2011
De laatste uren voor het vertrek...
Het is iets na middernacht, over een uurtje of 9 sta ik op de luchthaven. Ik ben de laatste hand aan het leggen aan de bagage, met zoals steeds de vage hoop dat ik niets cruciaal vergeet mee te nemen. Maar dat bleek bij voorgaande reizen nooit zo te zijn, dus dat zal wel goedkomen.
De valies zit grotendeels vol met kledij, flirtend met de 23kg bagagelimiet van United Airlines. Nu nog de handbagage in mijn rugzak proppen en dan zijn we go for launch. Hoop ik. Want het is natuurlijk wel ver weg te doen deze keer...
Van de papa en de mama heb ik nog supergoede fototoestellen meegekregen om alles te documenteren in hoge resolutie en high definition. Tijdens de reis zal het grafisch materiaal vrij beperkt blijven wegens de beperkte bandbreedte van onze internetverbinding.
Het is een bijzonder spannende onderneming. Er is vanalles voorbereid, maar ik kan me nu al inbeelden dat er ter plaatse nog veel geïmproviseerd zal moeten worden. Maar dat voegt enkel toe aan het avontuur. Crew 108, onze voorgangers, hebben hun verblijf omzeggens helemaal afgewerkt, en volgens wat ik gelezen heb in hun verslagen was het een groot succes. Jammer genoeg moest een van hun crewleden de simulatie stopzetten om gezondheidsredenen. Hopelijk krijgen wij niet te maken met zulke problemen tijdens ons verblijf. En hopelijk kan er iemand een fles helium tevoorschijn toveren...
Tot binnenkort, van op Mars.
De valies zit grotendeels vol met kledij, flirtend met de 23kg bagagelimiet van United Airlines. Nu nog de handbagage in mijn rugzak proppen en dan zijn we go for launch. Hoop ik. Want het is natuurlijk wel ver weg te doen deze keer...
Van de papa en de mama heb ik nog supergoede fototoestellen meegekregen om alles te documenteren in hoge resolutie en high definition. Tijdens de reis zal het grafisch materiaal vrij beperkt blijven wegens de beperkte bandbreedte van onze internetverbinding.
Het is een bijzonder spannende onderneming. Er is vanalles voorbereid, maar ik kan me nu al inbeelden dat er ter plaatse nog veel geïmproviseerd zal moeten worden. Maar dat voegt enkel toe aan het avontuur. Crew 108, onze voorgangers, hebben hun verblijf omzeggens helemaal afgewerkt, en volgens wat ik gelezen heb in hun verslagen was het een groot succes. Jammer genoeg moest een van hun crewleden de simulatie stopzetten om gezondheidsredenen. Hopelijk krijgen wij niet te maken met zulke problemen tijdens ons verblijf. En hopelijk kan er iemand een fles helium tevoorschijn toveren...
Tot binnenkort, van op Mars.
Interview voor Radio 2
Vandaag is Radio 2 Vlaams-Brabant langsgekomen voor een kort interview. Het zal op vrijdag 16 december te horen zijn in Middagpost Vlaams-Brabant (tussen 12u en 13u).
Dit weekend is Nicky te zien op VTM tijdens een van de journaals.
Dit weekend is Nicky te zien op VTM tijdens een van de journaals.
woensdag 14 december 2011
FAA Clearance voor de weerballon
Als je een weerballon oplaat, moet je dit even melden bij de luchtverkeersleiding in het gebied waar je dit zal doen. Voor weerballonnen moet je geen volledige clearance krijgen, maar de verkeersleiding op de hoogte brengen. Na wat rondbellen (7 of 8 keer doorverwezen... jaja, it's a government operation) ben ik dan terecht gekomen bij de juiste persoon. Iedereen die ik aan de lijn kreeg was wel bijzonder vriendelijk en wou helpen, maar het duurde gewoon even voordat ik terecht kwam bij wie het écht wist.
Dus voor de weerballon is nu bijna alles helemaal in orde: ballon, parachute, telemetrie, camera, en FAA. Nu enkel nog... helium... Ik heb al veel gemaild, maar nog geen (gesponsord) helium gevonden... Dat wordt nog spannend...
Dus voor de weerballon is nu bijna alles helemaal in orde: ballon, parachute, telemetrie, camera, en FAA. Nu enkel nog... helium... Ik heb al veel gemaild, maar nog geen (gesponsord) helium gevonden... Dat wordt nog spannend...
dinsdag 13 december 2011
Vriendelijke bedankt OVAM
Van de Openbare Vlaamse Afvalmaatschappij krijgen we materiaal om grondonderzoek te doen. We willen graag plantjes kweken in verschillende ondergronden. Deze kunnen we nu onderzoeken op verschillende parameters ronde vruchtbaarheid en vervuiling. Altijd handig om te weten waar de groentjes met hun voetjes in staan!
Dikke merci aan Flow-Tronic
Dankzij de geweldige sponsoring van Flow-Tronic zullen we een paar weerballonnen + parachutes + afrollers opgestuurd krijgen.
De weerballonnen zijn speciaal ontworpen om een cargo van wel 1000g naar omhoog te brengen. En met omhoog bedoel ik ook echt omhoog, want ze geraken gemiddeld tot een hoogte van 30km! Hoe hoger je opstijgt, hoe lager de omgevingsdruk wordt. Daardoor wordt de balloon steeds groter tot hij uiteindelijk ontploft. En dan begint de lange weg terug naar de aarde. Als alles goed gaat, remt de parachute de afdaling genoeg af voor een veilige landing. Dan kunnen we dankzij de GPS-gegevens op zoek gaan naar de sonde om de beelden uit te lezen. De sonde moet ver genoeg onder de balloon hangen om correct gegevens te verzamelen. Daar dienen de afrollers voor. De ballon stijgt op, en neemt de afroller + sonde mee. Tijdens het stijgen rolt een speciaal koordje langzaam af tot het 30m onder de ballon hangt. Dit is veel veiliger en gemakkelijker omdat de ballon aanvankelijk heel snel stijgt. Zo krijgen de bevestigingen of de cargo geen te harde schok eens de 30m koord vertrokken zijn.
Bedankt TraxGo
Er volgt weeral prachtig nieuws! Het Waregemse bedrijf TraxGo wil onze expeditie ondersteunen door volgtoestellen te sponsoren. Deze gaan we tijdens de misse gebruiken om de quads te volgen op Extra Vehicular Activity (EVA vanaf nu). Als we de leefmodule verlaten om de omgeving te verkennen met andere woorden.
De toestellen zijn zeer compact en supervernuftig: belangrijke telemetrie (gps-positie, temperatuur, luchtdruk, hoogte, snelheid,...) wordt via het gsm-netwerk verstuurd zodat we alles kunnen volgen. Handig voor noodgevallen, en gewoon handig om te weten waar je teamgenoten zijn in de grote boze woestijn!
Naar het einde van ons verblijf zou ik een meer riskant experiment willen ondernemen. Een weerballon oplaten met een tracker en camera erin om prachtige HD-beelden te maken van de atmosfeer, kromming van de aarde en het zwart van de ruimte. We zitten in canyon-land, dus als het even tegenzit is de cargo verloren bij de landing... Daarom best pas tegen het einde doen.
De toestellen zijn zeer compact en supervernuftig: belangrijke telemetrie (gps-positie, temperatuur, luchtdruk, hoogte, snelheid,...) wordt via het gsm-netwerk verstuurd zodat we alles kunnen volgen. Handig voor noodgevallen, en gewoon handig om te weten waar je teamgenoten zijn in de grote boze woestijn!
Naar het einde van ons verblijf zou ik een meer riskant experiment willen ondernemen. Een weerballon oplaten met een tracker en camera erin om prachtige HD-beelden te maken van de atmosfeer, kromming van de aarde en het zwart van de ruimte. We zitten in canyon-land, dus als het even tegenzit is de cargo verloren bij de landing... Daarom best pas tegen het einde doen.
zondag 11 december 2011
Persagentschap Belga heeft onze expeditie opgepikt
Blijkbaar is onze expeditie opgepikt door persagentschap Belga, want er zijn plots (quasi dezelfde) artikels beginnen verschijnen:
Het Laatste Nieuws
Gazet van Antwerpen
Focus/WTV
De Morgen
Vandaag.be
DeRedactie.be (auf Deutsch! Toll!)
Skynet.be
Het Belang Van Limburg
Zeer leuk! Kleine correcties: ik woon in Herent en niet in Leuven. En ik heb de Mars Society wel via het Euro Space Center (in Transinne, niet Redu) leren kennen. Maar mijn deelname gebeurt volledig onafhankelijk ervan.
Het Laatste Nieuws
Gazet van Antwerpen
Focus/WTV
De Morgen
Vandaag.be
DeRedactie.be (auf Deutsch! Toll!)
Skynet.be
Het Belang Van Limburg
Zeer leuk! Kleine correcties: ik woon in Herent en niet in Leuven. En ik heb de Mars Society wel via het Euro Space Center (in Transinne, niet Redu) leren kennen. Maar mijn deelname gebeurt volledig onafhankelijk ervan.
zaterdag 10 december 2011
Merci Vlaamse Milieumaatschappij
Nicky heeft bij de VMM meetapparatuur kunnen regelen om waterkwaliteit te onderzoeken. En ze hebben hem een blitz-opleiding gegeven in het gebruik ervan. Super! Nu gaan we ons water kunnen testen voor consumptie, plantenbewatering,... Best wel nuttig me dunkt!
vrijdag 9 december 2011
De patches zijn klaar!
De geborduurde patches zijn klaar, en binnenkort ga ik ze dan op het textiel voor de crew naaien. Ze zien er super uit! Bedankt aan TheStuff.be voor de sponsoring!
donderdag 8 december 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)