Het was vandaag weer een non-cooking day. De chefs van dienst mogen niets koken (=in de keuken ingrediënten combineren of enige andere manipulatie dan warm water toevoegen, of iets in stukken snijden). Het eten moet uit een speciale bak komen met geselecteerde gedehydrateerde gerechten of ingrediënten. Nicky, Karon en ik hadden de namiddag-EVA, dus is het ontbijt en middageten onze verantwoordelijkheid. Simpel! We hebben een pak havermoutpap met kaneel/appel klaargemaakt met warm water. Zoals steeds moesten tortilla's met nutella, pindakaas of confituur (de potten uit de food study bak, niet uit de gewone voorraad uiteraard) de laatste gaatjes in de magen opvullen.
En dan werd alles klaargemaakt voor EVA 05. Leandro, David en Victoria vormden deze keer een ploeg. Hun doel was een ver afgelegen datapunt voor David's geologisch onderzoek. Hij is bezig met het aanvullen van sattelietgegevens van het soort ondergrond met metingen ter plaatse om de stabiliteit van de grond te bepalen. Het doel is om optimale routes voor onbemande rovers beter te kunnen bepalen, zodat ze niet vast komen te zitten in te zachte of onstabiele grond.
Leandro heeft een eigen topografische kaart van het gebied meegenomen. Hiermee hebben ze samen met een gps toestel hun bestemming gevonden, want die lag over de rand van onze kleine versleten kaart.
Terwijl zij op stap waren, hebben Nicky en ik die afgeleefde kaart een opknapbeurt gegeven. De randen werden met doorzichtige tape afgeplakt om verder scheuren te voorkomen en reeds bestaande scheuren te dichten. De kaart bestaat eigenlijk uit aan elkaar geplakte stukken kaart. Die hebben we ook weer aan elkaar geplakt zodat hij weer vervoerd kan worden tijdens EVA.
En dan was het weer tijd om etetn te voorzien voor de crew. Op non-cooking dagen is het wel vrij simpel om chef te zijn. Deze middag heb ik "Vegetable Beef flavoured soup mix" gemaakt, en als desert gedroogde abrikozen op tafel gezet. Dat was uiteraard niet genoeg (in het bijzonder voor David) en dus kwamen er nog worst en M&M koekjes bij.
En dan was het tijd voor onze EVA. We hadden gisteren Sagan Street verkend, en het viel op dat er verschillende sporen die op onze kaart stonden verdwenen waren. Met de GPS is het heel handig om je te oriënteren, en de route die we volgen wordt automatisch opgeslagen zodat we die nadien kunnen uitlezen op de pc. Handig om de wegen van op de kaart naar GPS-routes om te zetten voor toekomstige crews. Zo blijven ze bestaan, ook al zijn ze besneeuwd of weggespoeld.
Ons doel van vandaag was om de track ten noorden van Sagan Street te herontdekken, om zo via een grote toer een waterplas te vinden en zo terug naar de hab te rijden. Dikke tegenslag! We hebben het begin van Radio Ridge Road gevonden, maar na een paar honderd meter verdwenen de zwakke sporen in het niets. Ik vermoed dat we ergens van het spoor zijn afgeraakt, maar waar precies weet ik niet. Dan maar naar het einde van Sagan street gereden, naar de kruising met Copernicus Highway. Karon had met haar ploeg gisteren het noordelijke stuk verkend, maar dat was verderop onberijdbaar. Dus zijn we nu naar het zuiden getrokken. Zelfde probleem, na een tijdje rijden verdwenen de sporen. Het is verboden om in dit gebied de sporen te verlaten, dus verkennen is natuurlijk tricky business... De sporen staan normaal gezien aangegeven met paaltjes om de zoveel meter, maar als de paaltjes uitgetrokken zijn, afgebroken, omgevallen,... is dat natuurlijk niet zo evident. Ik probeerde de route op de kaart zo getrouw mogelijk te volgen met de gps maar ja... We hebben dan uiteindelijk een spoor teruggevonden en zijn zo verder naar het zuiden gereden. Heel spannend, 3 kleine martionautjes en hun quad, in het midden van een gigantische vlakte, omgeven door leegte, en aan de rand van de leegte een grote mesa, Skyline Ridge. De terugweg was zeker niet via Copernicus Highway, maar het was een spoor, en het uitzicht was super.
We moeten de tijd goed in de gaten houden, zeker bij de namiddag-EVA, want de zon gaat hier snel onder. En met de zon, dalen de temperaturen hier 's avonds ook aan een hoog tempo. Hoog tijd om een alternatieve route naar dat water te volgen. Normaal gezien konden we via het noorden een grote lus maken, langs dat water. Maar vanwege te onvindbare tracks zijn we dan helemaal terug lands de hab gereden om via het zuiden te gaan. Dat ging heel vlot, want die sporen zijn veel bereden en duidelijk zichtbaar. Er staan geen coordinaten op onze routekaart, dus dat maakt het er niet simpeler op. Het is een beetje zoeken naar referentiepunten en dan schatten of je ongeveer goed zit. En zo kwamen we bij een opgedroogde rivierbedding uit. Die hebben we dan te voet stroomopwaarts verkend. Het water moet van ergens komen, right? Helaas hebben we het meertje niet gevonden, maar we zijn wel op een veld prachtige mineralen gestoten. David vertelt ons dat we calciet hebben gevonden. Het zijn mooie glas-achtige mineralen met een lichtgele schijn.
We zijn nog verder gereden, maar toen we de kruising met Brahe Street tegenkwamen was het duidelijk dat we veel te ver zaten. Helaas was er geen tijd meer om verder te zoeken. De zon was al aan het ondergaan, en dat voel je als je door schaduwen van heuvels rijdt. Ineens wordt het een pak kouder. Misschien net iets te lang onderweg geweest deze keer.
Elke avond moeten we voor 21u onze verslagen opsturen naar Mission Support. Dat verloopt steeds vrij moeizaam omdat ze elke dag schijnbaar andere eisen stellen aan de verslagen. Gelukkig heb ik het als journalist iets gemakkelijker, omdat ik gewoon een verslag van de dag moet schrijven, zonder wetenschappelijke vereisten. Karon, Victoria en David hebben het veel zwaarder op dit vlak. En Nicky moet verschillende verslagen maken, die eigenlijk vaak deze inhoud hebben. Maar toch moeten ze gemaakt worden...
Daar gaat eigenlijk de meeste tijd naartoe tussen het avondeten en bedtijd. Na onze verslagen moeten we nog een vragenlijst invullen voor de voedselstudie. We hadden steeds moeite met herinneren wat we precies gegeten hebben overdag. Ik heb dit vandaag proberen te verhelpen door het menu op een whiteboard te schrijven. Dat werkt in zekere mate. Als er nog tussendoortjes gegeten worden of tijdens de maaltijd andere dingen op tafel worden bijgezet, is het bord niet altijd up-to-date. Maar wel beter dan gewoon proberen te onthouden.
En dan is het slaaptijd tegen 21u. Iedereen is doodmoe, ik kom er niet aan om mijn blog aan te vullen. De wekker staat bij mij steeds ook om 4u zodat ik de foto's kan uploaden en, zoals nu, aansluitend het blog kan aanvullen. Dit staat dan ook steeds een dag achter op de feiten, maar het is heel moeilijk om dit overdag te doen. De tijd vliegt. En binnenkort gaan Nicky en ik beginnen aan onze labo-sessies. Wateranalyse en plantgroei. Ik heb nog een doos vol experimenten staan om te demonstreren. De weerballon zal nog een uitdaging worden vrees ik. De GPS-trackers van TraxGo kunnen blijkbaar niet opgeladen worden op 110V en we hebben nog geen helium te pakken gekregen. Als het hier niet lukt, zullen we het in België moeten proberen als verlengstuk aan onze expeditie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten