En dan op naar Hanksville. Deze stad is naar eigen zeggen een "oasis in the middle of the desert". En ze liegen niet. Na uren rijden door stoffig mesa-landschap kwamen we toe. Om de een of andere reden is er een gigantische woonboot-werf. Vreemde plaats, zo ver in de woestijn. Wij hadden een paar stopplaatsen in Hanksville: Hollow Mountain voor de pakjes, Bull Market voor het voedsel en het tankstation voor wat extra brandstof zodat crew 108 terug in Grand Junction geraakt.
Probleem. De koffer zat vol. De achterbank was al overladen met passagiers. En er moesten nog 2 grote plastic bakken en een aantal kartonnen dozen in geraken. Na wat tetris is dat op het nippertje gelukt. En dan begon het laatste stukje van de reis naar Mars. Eerst nog een verharde weg, maar dan doken we de woestijn in. Een constant gevecht met de schuivende dozen vol materiaal en voedsel brak lost, maar we hebben het gehaald. In de verte zagen we iemand van crew 108 een laatste keer rondlopen in het landschap rond de hab. Het was indrukwekkend om de hab ineens te zien opduiken na de laatste bocht. Toch wel groter dan de foto's deden uitblijken.
We kregen een korte rondleiding in de hab, de laatste korte raadgevingen werden gegeven, en dan was het zover. Onze huurwagen verdween om de bocht, en even later was het stil. Hier zitten we dan de komende 2 weken. Eerst en vooral even allemaal rond de tafel zitten om het strijdplan te bespreken. We moesten vooral een planning opstellen om de volgende dagen mee door te komen op vlak van EVA's, koken, ontbijt, avondeten,... Terwijl Karon alle puzzelstukjes in elkaar probeerde te laten vallen, installeerden de anderen zich in hun kamertjes,
Na al de jaren van crews die komen en gaan, is er al heel wat rommel achtergebleven. Het doet een beetje denken aan het MIR-ruimtestation. Alle gaatjes en planken staan vol met dingen die ooit wel eens nuttig kunnen zijn. Maar in de tussentijd staan ze eigenlijk gewoon in de weg.
Ons eerste avondeten bestond uit de overschotjes van crew 108 die nog in de koelkast stonden. Tortilla's, gevuld met een soort rijst-bereiding en een soort pasta-bereiding met kruiden. Er was ook nog een overschotje van een soort hartige cake met granen en kruiden. Heel lekker.
Als avondactiviteit besloten we een wandeling te maken in de omgeving. De dag van aankomst is nog geen dag "in sim", dus we konden nog gewoon gekleed gaan en staan waar we wilden. We hebben een heuvel in onze achtertuin beklommen om eens goed rond te kijken. Een lichtrood gekleurd, verlaten, koud doods landschap zover het oog rijkt naar alle kanten. Met de ondergaande zon leek het alsof we in een vreemde postkaartjes-dimensie terecht waren gekomen.
We hebben het de eerste dag niet te laat gemaakt, want de volgende ochtend stond de wekker op 6:45u om optimaal gebruik te maken van het zonlicht. Op deze manier zou iedereen elke dag eens naar buiten kunnen met de quads. De kamers zijn piepklein, maar meer is er niet echt nodig. Het is toch enkel om te slapen. Er lagen in elke kamer een aantal kampeermatjes of luchtmatrassen die waren achtergelaten. Dus we lagen ook nog zacht. De temperatuur begon 's avonds snel te dalen, maar op de bovenverdieping van de hab viel dat nog goed mee. Slaapzak in, en oogjes dicht! Ook al lag ik niet echt stabiel bovenop een toren van 5 matrassen, en ook al was er een constant gepomp en gezoem van de hab. En ook al kraakte alles bij de minste beweging van de andere crewleden.
Foto's zullen even op zich laten wachten. De eerste avond was onze bandbreedte al helemaal door zijn limiet. Waarschijnlijk een van de laptops of smartphones die op de achtergrond vanalles downloadt of uploadt. De komende 24u zitten we dus op smallband, aan een spetterende 5kb/s. We moeten dringend vinden waar al het sluipverkeer naartoe gaat, of het is elke dag van dat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten