Koud, koud, koud... En ik ging samen met Leandro en Karon de ochtend-EVA doen. Het plan was om op zoek te gaan naar die fameuze aansluiting met Cactus Road, die we gisteren niet gevonden hadden. Eens gevonden, gingen we heel dat spoor volgen tot het einde, en dan te voet in een canyon afdalen om naar Muddy Creek te gaan kijken.
Het was ijzig koud, dus hebben we een een of meerdere extra lagen kledij aangetrokken. De rit naar het begin van Cactus Road begon al goed toen ik de kou zo door mijn 2 fleece pulls voelde komen. Dan begon de zoektocht, gps en kaart in de aanslag. We wisten ongeveer waar het spoor zou moeten zijn, maar in het landschap waren alle tekenen ervan verdwenen. We mogen wettelijk gezien niet van de sporen afwijken met de ATV's, dus dat maakt de zoektocht er niet gemakkelijker op. Van op een heuveltje heb ik dan als een echte indiaan de horizon afgetuurd naar tekenen van een 4X4 spoor. Cactus Road heeft zijn naam te danken aan het grote veld vol met kleine cactussen waardoor het spoor loopt. In de verte zag ik een verdacht rechte en symmetrische opening in de vegetatie. Rechte lijnen zijn zeer verdacht in de natuur, dus dat was zeker het onderzoeken waard.
We baanden ons een weg naar het mogelijke spoor via het kortste en best berijdbare pad. En daar lag het spoor dan voor ons, bijna kaarsrecht de verte in. Het eerste doel hebben we alvast bereikt, de aansluiting is weer ontdekt voor toekomstig gebruik. Nu moeten we het spoor nog volgen en hopen dat het niet onderbroken is of gewoon halfweg weer verdwijnt zoals Copernicus Highway. Het was een prachtige rit door de bevroren grote cactusvlakte, met alles behalve ons verse spoor bedekt met fonkelende rijp. Plots doemde een enorm vergezicht op, eerst licht glooiende heuvels, gevolgd door een gekartelde canyon. Dit was de eindhalte van onze rit. Het spoor liep verder, maar het hoogteverschil werd te groot, en we wilden niet riskeren dat we met onze ATV's de berg niet meer op zouden geraken. Of erger nog, omkantelen. Als het te stijl wordt kan de quad uit balans geraken en achterover kantelen, en dan ligt de bestuurder er natuurlijk onder. Niet tof, dus dat voorkom je best. Ik ben gisterenavond vergeten mijn fototoestel weer op te laden, dus net voor het vertrek was de batterij uiteraard leeg. Maar ik heb alles op film, en gelukkig hebben Leandro en Karon wel foto's kunnen maken.
We lieten de ATV's achter en gingen te voet verder. Als aarbewoner voelt het wel even onwennig om gewoon je boel te laten staan en verder te wandelen. Maar langs de andere kant, je zit letterlijk op een heuveltop ergens in the middle of nowhere. Even extra gekeken of ik de reservebatterijen voor de GPS wel echt op zak had. We hadden een lange wandeling voor ons, en in dit landschap ben je heel snel de weg kwijt als je je eigen spoor niet meer ziet. We daalden steeds dieper af, richting Canyon. De meest efficiënte weg bleek een opgedroogde rivierbedding te zijn die een mooi uitgesneden pad voor ons vormde. Plots kwamen we een probleempje tegen op ons pad. Een droge waterval van een 10 à 15 meter diep. Klimmen was te gevaarlijk, zeker met de beperkte zichtbaarheid en bewegingsruimte die onze pakken ons geven. Via een richel konden we een minder steile afdaling bereiken om zo het hoogteverschil te overwinnen.
Zo ging onze toch verder, middenin een diepe canyon, of naar de Muddy Creek rivier. Het is moeilijk om je in te beelden dat die hele canyon door het water is uitgekerfd in de loop van duizenden of zelfs miljoenen jaren, want zo vaak regent het hier natuurlijk niet. Maar zo gaat het leven hier toch blijkbaar elke dag zijn gangetje. Er groeien hier overal vreemde plantjes die heel erg doen denken aan uitvergrote zenuwuiteinden. We vinden regelmatig dierensporen in de zachte ondergrond, en kuiltjes onder lage struikjes. Blijkbaar zou dit het werk kunnen zijn van woestijnschildpadden. Ze graven tunneltjes onder de struiken omdat de wortels voor mee stabiliteit zorgen.
We daalden steeds verder af, maar nog steeds geen rivier te zien... En toen stootten we op heel dichte vegetatie waar we niet door durfden te gaan. Je moet echt risicovermijdend te werk gaan. Het pak is heel beperkend en kan natuurlijk ook beschadigd geraken. Volgens onze kaart moesten we zo ongeveer in het midden van de rivier staan, maar de voetjes waren nog volledig droog. We gingen er dan ook van uit dat de rivier opgedroogd was, en alleen stroom bij regenval. Na een korte rustpauze besloten we dan terug te keren naar de ATV's. Veel afdalen heeft natuurlijk ook tot gevolg dat er weer evenveel gestegen moet worden. Het was stillaan middag aan het worden, dus de zon was al wat warmer aan het schijnen. Met de kou van vanmorgen hebben we allemaal een extra laag aangetrokken.
De weg terug naar de ATV's was dan ook erg warm. We waren goed geïsoleerd, en de enige plaats waar de warmte min of meer naartoe kon was via de nek de helm in. Samen met de versnelde ademhaling zorgde dat wel voor veel vocht in de helm. De ventilatie kon het nauwelijks nog bolwerken, met bedamping als gevolg. Het was een steile klim met mooie uitzichten. Het is een bijzonder gevoel om na een trektocht van meer dan twee uur weer precies uit te komen waar je vertrokken bent dankzij de gps. Vijftig jaar geleden zou dat niet zo eenvoudig geweest zijn.
De rit terug naar de hab werd zonder teveel te treuzelen afgewerkt. Eens je weer stilstaat, en zeker wanneer je aan het rijden bent, schiet de temperatuur weer naar beneden. Al het verzamelde zweet leidt de warmte zeer snel weg van je lichaam, en dan is het plots weer koud. Snel van kleren wisselen is dan de boodschap.
Na het eten zaten we hier gezellig te zitten, tot we plots gerammel aan de engineering luchtsluis hoorden... Spanning en sensatie! Maar gelukkig was het weer Don Lusko van Hollow Mountain. Hij staat in voor leveringen van voorraden en doet onderhoud aan de hab. De verwarmingsketel was al een tijdje stuk, en die moest dringend gefixt worden zodat de waterleidingen in de hab niet stukvriezen bij temperaturen van -13° 's nachts. En dat maakt het voor ons ook veel comfortabeler om in het labo rond te lopen en naar de wc of douche te gaan. Bij een eerste test van de werken is er wat isolatieschuim in de warmer gevallen, wat een sterke geur van brandend plastic verspreidde. Het CO-alarm natuurlijk in alle staten, de rookmelders lieten begaan. Hier is niet veel anders aan te doen dan wachten tot de brokstukjes verbrand zijn. Maar we gingen de ketel toch lang genoeg overdag laten branden om te zien of het CO-alarm zich niet herhaalt zodat we 's nachts niet in de problemen zouden komen.
En dan is het weer zoeken wat we zouden klaarmaken uit de voedselvoorraad. Op non-cooking dagen is dat niet zo eenvoudig. Enkel watertoevoegen en opwarmen of in stukken snijden is toegelaten. Ingrediënten combineren, kruiden toevoegen, mengen,... mag niet door de kok gedaan worden. We mogen wel aan tafel op ons bord de aparte onderdelen naar believen combineren. Maar voedselvoorraad begint wel wat beperkt te worden. Na het eten, zoals elke dag rapporten schrijven, blog-updates beginnen te schrijven, foto's uitwisselen, filmpjes kopiëren,...
's Avonds zijn we voor het eerst naar buiten gegaan om naar de sterren te kijken. Zonder pak, maar dan bleven we uiteraard enkel in de tunnels. Ongeloofelijke sterrenhemel toch wel! In het Euro Space Center in de Ardennen was het al niet mis, maar hier in het midden van de woestijn is het toch een klasse apart. Aan de horizon in het zuidoosten is er een beetje lichtpollutie van Hanksville, maar voor de rest lijkt het wel een planetariumvoorstelling! Er was geen wolkje aan de lucht, en geen maan. Ideaal. Ik heb de D70 meegenomen om er een foto van te nemen, maar dat is niet evident... De Melkweg was perfect te zien en liep bijna recht over de hab als een soort nachtelijke witte regenboog. Sterrenbeelden... allemaal waren ze er! Jupiter vormde zowat het helderste object aan de hemel in het zuidwesten. We hebben een paar vallende sterren gezien, sattelieten en voor Kerstmis staat het ISS op het programma. Dan was het hoog tijd om weer naar binnen te gaan. De foto's moeten geupload worden, blog verder geschreven, en jah... een beetje slapen ook natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten