Welkom op de laatste dag in het MDRS. Het was een interessante laatste nacht. De hab heeft niet alleen martionauten als bewoners, maar ook een aantal muizen. Overal liggen keutels, 's nachts hoor je zo door de muren en in het plafond rondlopen. Ik heb er tijdens het hele verblijf nooit horen rondlopen, tot een paar dagen geleden. De laatste dagen van het verblijf werden de muizen wat brutaler. We hebben op een aantal avonden een grijze muis zien lopen op en onder het aanrecht. Vangen is nooit gelukt, want de muis verdween steeds ineens. De hab is bouwvallig genoeg zodat er veel ontsnapingsroutes zijn voor muizen. Ik heb één keer 's avonds luid gepiep gehoord voor mijn deur. Muizen aan het vechten, of misschien zat ze ergens vast ofzo. En nu, tijdens de laatste nacht, liep de muis in mijn slaapkamer rond. Ik had plastic zakken op de grond liggen, en ik hoorde het ineens kraken. Ik sliep op een hoog bed, dus ver genoeg van de grond zodat ik niet opgegeten zou worden. Ik probeerde langzaam het licht aan te doen om te kunnen kijken. Het was een grijze muis, misschien wel onze kleine vriend van in de keuken... Ik heb mijn fototoestel genomen, maar net toen ik klaar was om het beestje volledig "Moment Décisif"-gewijs vast te leggen, floepte te muis onder mijn deur de kamer uit.
Vandaag was geen sim-dag meer. Dus geen rapporten, geen beperkingen op voedsel, gaan en staan waar we willen... Iedereen is op tijd opgestaan om de laatste zaken in de koffers te proppen. Nicky heeft aan crew 110 gezegd dat ze zouden moeten aankomen rond 11u. Zo hoopten we dat ze er tegen 12u zeker zouden zijn. We waren klaar met inpakken tegen 10u. Tussendoor hebben we wat ontbijt gegeten, maar niet echt als georganiseerde groepsactiviteit. En nu zaten we daar. Heel jammer dat het unieke avontuur binnenkort voorbij zal zijn. Het waren twee weken zonder zorgen of problemen uit de echte wereld. De hab was onze wereld en de woestijn onze speeltuin. We hebben nooit naar het einde uitgekeken, maar nu het zover is, heeft iedereen zich mentaal voorbereid en willen we allemaal naar huis zoals gepland.
Wat te doen in afwachting van crew 110? Phase10 spelen natuurlijk! Altijd een leuk moment om met de rest te spelen. Victoria speelt om een of andere reden nooit mee. Na het spelletje, nog steeds geen aflossing... En wij maar wachten...
Rond 13u kwam er dan eindelijk een grote Suburban (gigantische chevrolet jeep voor in de stad natuurlijk) de bocht om gereden. Daar waren ze dan! Ze hadden een enorme hoeveelheid water meegenomen. En blijkbaar geen voedselvoorraad van in de winkel. We hebben hen een rondleiding gegeven en de belangrijke systemen leren gebruiken. En dan valiezen inladen! Een van hun waterflessen is gebarsten, dus de hele koffer was nat... En dat voor een crew die enkel uit ingenieurs bestaat. Dat belooft :) Zij blijven voor een week, en dan komt er een nieuwe groep van hun school. Een week is heel kort om de hab, en al de kneepjes ervan te leren kennen...
Rijkelijk laat, en met een enorm brandstofverbruik kwamen ze toe, want de brandstoftank was vrij leeg. Mochten wij nog wat bijtanken om terug in Grand Junction te geraken... Dit was de eerste kennismaking met de buitenwereld in twee weken. Het is dan ook niet verbazend dat bijna iedereen iets van snoep, snack of soda kocht. Ik had persoonlijk mijn oog laten vallen op een dubbele Snickers reep, een flesje Dr Pepper en samen met David een lekkere zak beef jerky. Hmmmmm. Nog even tanken, en dan begon de lange rit terug naar Grand Junction. We legden voor een laatste keer de prachtige omgevingen die we doorkruisten vast op ons netvlies. Om 16u lokale tijd, was het middernacht in België. Nicky en ik wensten elkaar in volle vaart op de interstate Happy Belgian Newyear, en de Amerikanen deden gezellig mee.
Rond 16:45u kwamen we dan aan in Grand Junction. Nu was het echt voorbij wat betreft onze Mars-verplichtingen. Enkel de huurwagen moest nog veilig en wel terug bij het agentschap aan de luchthaven geraken. Dat is voor morgen, wanneer Nicky, Leandro en Victoria aan hun terugreis beginnen. Ik zal met hen meegaan, in de hoop dat ik op de luchthaven een vlucht vroeger kan nemen naar Washington. Ik heb een extra dag te besteden, en toeristisch gezien zou Washington DC natuurlijk iets interessanter uitkomen dan Grand Junction...
Maar dat zijn zorgen voor morgen. Ondertussen is het vandaag nog steeds Nieuwjaarsdag! Ver van vrienden en familie weg, maar wel gezellig samen met deze unieke crew, in een kleine stad in de bergen in Colorado. Geen voedselstudie meer, dus hebben we eindelijk werk gemaakt van onze fantasie van de voorbije dagen... een dikke vette steak in Applebee's! Gekleed in onze rode crew-polo's gingen we binnen. Het was vrij druk wegens de feestdag, dus moesten we even aan de toog hangen in afwachting van een tafel. Geen probleem! Een lekker groot (Amerikaans...) biertje erbij. Heel gezellig herinneringen ophalen, nabespreken, en ook aan random tooghangers uitleggen wat we zijn gaan doen. Ze dachten dat we echte astronauten waren, met onze polo en fancy logo! Heel vriendelijke mensen toch wel. Toen er een tafel vrijkwam, werd het een gezellig eetfestijn. Voorgerechten, hoofdschotels, desserts... Niet al te duur, en zeker niet al te gezond. Maar het gewichtsverlies moet natuurlijk goed gemaakt worden ook...
Na ons feestmaal gingen we naar de liquor-store next door. Het is niet elke dag Nieuwjaar, en het einde van je Mars-missie, dus dat mag al eens met een speciaal drankje gevierd worden. Aangenaam verrast dat Belgisch witbier populair is in de USA. Verder waren er een paar flessen schuimwijn, en een flesje brandy. In het motel was een jacuzzi beschikbaar voor de gasten, dus dachten we het maar direct goed te vieren. Heerlijk heet bubbelend water, glaasje in de hand, en goed gezelschap. That's what it's all about!
Dit was trouwens de laatste avond van ons hele groepje samen. Karon en David moesten morgenvroeg hun vliegtuig halen rond 5u. We hebben er niet te erg bij stilgestaan, en er gewoon een superleuke avond van gemaakt. Hierna gaat iedereen weer zijn eigen weg, en het is zeer waarschijnlijk dat we elkaar nooit meer zullen zien. Maar zeg nooit nooit, he. In the meantime, "we'll always have Mars..."
De klok tikte verder, de jacuzzi moest afgesloten worden, maar het feestje ging door op de kamers. En toen was het zover. 5, 4, 3, 2, 1,.......
