donderdag 12 januari 2012

Dag 15: We'll always have Mars...

31 december


Welkom op de laatste dag in het MDRS. Het was een interessante laatste nacht. De hab heeft niet alleen martionauten als bewoners, maar ook een aantal muizen. Overal liggen keutels, 's nachts hoor je zo door de muren en in het plafond rondlopen. Ik heb er tijdens het hele verblijf nooit horen rondlopen, tot een paar dagen geleden. De laatste dagen van het verblijf werden de muizen wat brutaler. We hebben op een aantal avonden een grijze muis zien lopen op en onder het aanrecht. Vangen is nooit gelukt, want de muis verdween steeds ineens. De hab is bouwvallig genoeg zodat er veel ontsnapingsroutes zijn voor muizen. Ik heb één keer 's avonds luid gepiep gehoord voor mijn deur. Muizen aan het vechten, of misschien zat ze ergens vast ofzo. En nu, tijdens de laatste nacht, liep de muis in mijn slaapkamer rond. Ik had plastic zakken op de grond liggen, en ik hoorde het ineens kraken. Ik sliep op een hoog bed, dus ver genoeg van de grond zodat ik niet opgegeten zou worden. Ik probeerde langzaam het licht aan te doen om te kunnen kijken. Het was een grijze muis, misschien wel onze kleine vriend van in de keuken... Ik heb mijn fototoestel genomen, maar net toen ik klaar was om het beestje volledig "Moment Décisif"-gewijs vast te leggen, floepte te muis onder mijn deur de kamer uit.


Vandaag was geen sim-dag meer. Dus geen rapporten, geen beperkingen op voedsel, gaan en staan waar we willen... Iedereen is op tijd opgestaan om de laatste zaken in de koffers te proppen. Nicky heeft aan crew 110 gezegd dat ze zouden moeten aankomen rond 11u. Zo hoopten we dat ze er tegen 12u zeker zouden zijn. We waren klaar met inpakken tegen 10u. Tussendoor hebben we wat ontbijt gegeten, maar niet echt als georganiseerde groepsactiviteit. En nu zaten we daar. Heel jammer dat het unieke avontuur binnenkort voorbij zal zijn. Het waren twee weken zonder zorgen of problemen uit de echte wereld. De hab was onze wereld en de woestijn onze speeltuin. We hebben nooit naar het einde uitgekeken, maar nu het zover is, heeft iedereen zich mentaal voorbereid en willen we allemaal naar huis zoals gepland.



Wat te doen in afwachting van crew 110? Phase10 spelen natuurlijk! Altijd een leuk moment om met de rest te spelen. Victoria speelt om een of andere reden nooit mee. Na het spelletje, nog steeds geen aflossing... En wij maar wachten...



Rond 13u kwam er dan eindelijk een grote Suburban (gigantische chevrolet jeep voor in de stad natuurlijk) de bocht om gereden. Daar waren ze dan! Ze hadden een enorme hoeveelheid water meegenomen. En blijkbaar geen voedselvoorraad van in de winkel. We hebben hen een rondleiding gegeven en de belangrijke systemen leren gebruiken. En dan valiezen inladen! Een van hun waterflessen is gebarsten, dus de hele koffer was nat... En dat voor een crew die enkel uit ingenieurs bestaat. Dat belooft :) Zij blijven voor een week, en dan komt er een nieuwe groep van hun school. Een week is heel kort om de hab, en al de kneepjes ervan te leren kennen...



Rijkelijk laat, en met een enorm brandstofverbruik kwamen ze toe, want de brandstoftank was vrij leeg. Mochten wij nog wat bijtanken om terug in Grand Junction te geraken... Dit was de eerste kennismaking met de buitenwereld in twee weken. Het is dan ook niet verbazend dat bijna iedereen iets van snoep, snack of soda kocht. Ik had persoonlijk mijn oog laten vallen op een dubbele Snickers reep, een flesje Dr Pepper en samen met David een lekkere zak beef jerky. Hmmmmm. Nog even tanken, en dan begon de lange rit terug naar Grand Junction. We legden voor een laatste keer de prachtige omgevingen die we doorkruisten vast op ons netvlies. Om 16u lokale tijd, was het middernacht in België. Nicky en ik wensten elkaar in volle vaart op de interstate Happy Belgian Newyear, en de Amerikanen deden gezellig mee.


Rond 16:45u kwamen we dan aan in Grand Junction. Nu was het echt voorbij wat betreft onze Mars-verplichtingen. Enkel de huurwagen moest nog veilig en wel terug bij het agentschap aan de luchthaven geraken. Dat is voor morgen, wanneer Nicky, Leandro en Victoria aan hun terugreis beginnen. Ik zal met hen meegaan, in de hoop dat ik op de luchthaven een vlucht vroeger kan nemen naar Washington. Ik heb een extra dag te besteden, en toeristisch gezien zou Washington DC natuurlijk iets interessanter uitkomen dan Grand Junction...


Maar dat zijn zorgen voor morgen. Ondertussen is het vandaag nog steeds Nieuwjaarsdag! Ver van vrienden en familie weg, maar wel gezellig samen met deze unieke crew, in een kleine stad in de bergen in Colorado. Geen voedselstudie meer, dus hebben we eindelijk werk gemaakt van onze fantasie van de voorbije dagen... een dikke vette steak in Applebee's! Gekleed in onze rode crew-polo's gingen we binnen. Het was vrij druk wegens de feestdag, dus moesten we even aan de toog hangen in afwachting van een tafel. Geen probleem! Een lekker groot (Amerikaans...) biertje erbij. Heel gezellig herinneringen ophalen, nabespreken, en ook aan random tooghangers uitleggen wat we zijn gaan doen. Ze dachten dat we echte astronauten waren, met onze polo en fancy logo! Heel vriendelijke mensen toch wel. Toen er een tafel vrijkwam, werd het een gezellig eetfestijn. Voorgerechten, hoofdschotels, desserts... Niet al te duur, en zeker niet al te gezond. Maar het gewichtsverlies moet natuurlijk goed gemaakt worden ook...

 


Na ons feestmaal gingen we naar de liquor-store next door. Het is niet elke dag Nieuwjaar, en het einde van je Mars-missie, dus dat mag al eens met een speciaal drankje gevierd worden. Aangenaam verrast dat Belgisch witbier populair is in de USA. Verder waren er een paar flessen schuimwijn, en een flesje brandy. In het motel was een jacuzzi beschikbaar voor de gasten, dus dachten we het maar direct goed te vieren. Heerlijk heet bubbelend water, glaasje in de hand, en goed gezelschap. That's what it's all about!

Dit was trouwens de laatste avond van ons hele groepje samen. Karon en David moesten morgenvroeg hun vliegtuig halen rond 5u. We hebben er niet te erg bij stilgestaan, en er gewoon een superleuke avond van gemaakt. Hierna gaat iedereen weer zijn eigen weg, en het is zeer waarschijnlijk dat we elkaar nooit meer zullen zien. Maar zeg nooit nooit, he. In the meantime, "we'll always have Mars..."


De klok tikte verder, de jacuzzi moest afgesloten worden, maar het feestje ging door op de kamers. En toen was het zover. 5, 4, 3, 2, 1,.......

maandag 2 januari 2012

Dag 14: Het Laatste Avondmaal

30 december

De allerlaatste volledige MDRS-dag is aangebroken. De hele reis is eigenlijk wel voorbijgevlogen. De laatste dagen in elk geval toch. Vandaag staat in het teken van inpakken en de laatste EVA.



David, Leandro en Karon gingen een epische voettocht ondernemen. Te voet naar Skyline Rim en dan via een bergwegje naar boven voor hét uitzicht van het jaar. Terwijl zij op stap waren hebben Nicky en ik de laatste experimenten gefilmd. En dan zijn we begonnen aan de opruim. Spulletjes bij elkaar zoeken enzo.

Toen de ochtencrew terugkwam, waren ze doorweekt. Het was een stevige wandeling blijkbaar! David had zich voor en na de wandeling gewogen en het verschil was iets van een 2kg! Stevig zweten! Nicky heeft snel een extra stevige gumbo klaargemaakt om de energiepeilen weer binnen parameters te brengen. Extra stevig, want aangedikt met gevriesdroogd gehakt. Zeer lekker!


En als dessert had ik natuurlijk nog een kom chocomousse in de koelkast staan... Het is te zeggen, ik hoop dat het chocomousse is geworden. Ik had niet direct de optimale combinatie van ingrediënten ter beschikking om alles te maken. The proof of the pudding is in the eating, zoals men zegt, dus eten maar!

Na een nachtje koelkast was de mousse iets opgesteven, het leek gewoon wat vloeibaarder dan zou moeten. En soms is chocomousse gewoon iets vloeibaarder. Toen ik de porties voor iedereen opschepte bleek de mousse wel OK te zijn van textuur, maar het geheel dreef op een vloeibare brij. Ongetwijfeld de schuld van de eieren. Ik had eiwit-poeder, waarvan gewoon eiwit gemaakt kon worden. Maar in plaats van eigeel-poeder had ik enkel volledige-eieren-poeder. Zag er al louche uit tijdens het opkloppen... De mousse ging bij  iedereen vlot binnen, en had zoveel succes dat de brij ook aangesproken werd! Chocolate-soup!



En dan was het aan ons voor de laatste EVA. Nicky en ik hebben ons klaargemaakt voor een expeditie naar Candor Chasma, een prachtige verborgen canyon op een paar minuten rijden van de hab. Toen we op het punt stonden te vertrekken heeft Victoria besloten ook nog mee te gaan, dus moesten we het tripje nog even uitstellen. Het gebied is gisteren pas door onze crew ontdekt, en David was er heel erg enthousiast over. Het was al vrij laat, dus we moesten goed doordoen om het te verkennen. Met de coordinaten van David in de gps geladen zijn we op pad gegaan!



En het was zeker niet gelogen dat het een mooie trip zou worden. Het was zoeken waar we naartoe moesten in het begin. Op de ATV's zijn we zo dicht mogelijk gereden via de weg. Maar er was nog niet direct iets te zien. Puur gps volgens en op instrumenten vliegen dus. Maar dan ben je er ineens. Candor Chasma is een langzaam steeds dieper uitgesneden scheur in het landschap. Het is duidelijk dat er regelmatig water in stroomt. Het zand op de bodem vertoont typische 'rimpels' en het is de enige plaats waar ik in de twee weken tijd bomen heb zien groeien. Onze wandeling werd steeds mooier en spectaculairder, achter elke bocht zit een nog mooier stukje canyon verborgen.


Er was heel veel te zien, maar we moesten de tijd ook goed in de gaten houden. We moesten er het tempo in houden en Nicky en ik stapten goed door. Een beetje spijtig dat je maar zo snel kan gaan als het traagste groepslid natuurlijk. We werken, net zoals bij duiken, met een buddy-systeem. We zitten in een vreemde omgeving waar uiteindelijk toch vanalles mis kan gaan. Op geen enkel moment tijdens de expeditie trek je er op je eentje op uit. Dus in dit geval vertaalde zich dat in misschien iets te veel tijdverlies. Volgens de GPS ging de zon vandaag onder om 17:10u, dan moesten we absoluut weer terug zijn in de hab. Ik had 16.30u als absolute deadline in mijn hoofd gestoken om aan de terugweg te beginnen. Het was een wandeling 1,5 km heen en terug over ruw terrein. En dan nog een ATV-rit terug naar de hab. En wat reserve just in case... Voor de laatste keer de ATV's naast elkaar geparkeerd en dan ging de sleutel uit het contact, en weer terug aan het sleutelhaakje. We waren terug in de hab om 17.03u, dus nog net op tijd.


En dan heeft iedereen zijn valiezen gemaakt. Alles moest mee. Ik heb een paar kilo overgewicht, dus dat wordt spannend op de luchthaven... Maar ik kan nog dingen versteken tussen handbagage en checked. En eventueel dingen achterlaten als het echt moet.



Zo komen we dan aan bij de laatste keer rapporten invullen en de voedselstudie afronden. Ik geloof dat ik in die twee weken op Mars een kilo of 3 ben kwijtgespeeld. En dan mijn laatste Journalist Report. Ik heb er elke dag met veel plezier aan geschreven. Ik denk dat het steeds een mooi verhaaltje is geworden. Niet zo gedetailleerd als dit blog natuurlijk. Ik heb geprobeerd één of enkele aspecten van de dag eruit te lichten en daar een leuk tekstje rond te schrijven dat mensen geboeid zou houden. Het was niet mijn taak om technische of wetenschappelijke verslagen te maken. Die staan er ook bij. Ik moest het "menselijk" aspect van de missie proberen over te brengen. Voor wie het nog niet gevonden heeft, al de rapporten zullen binnenkort te lezen zijn op de officiële Crew 109 pagina van MDRS.

Slaaptijd dan. De laatste keer lichten uit in ons kamertje in de hab.

zaterdag 31 december 2011

Dag 13: En dan nu... wetenschap!

29 december

Het einde begint nu echt in zicht te komen. De food study loopt ook op zijn einde, en dat wil concreet zeggen dat er geen non-cooking dagen meer zijn! We kunnen dus maken wat wel willen, en we hebben nog een hoop voedselvoorraad over. Vanmorgen hebben we dan maar nog eens pancakes gegeten. Zoals vorige keer, heel lekker en luchtig. Dat is misschien toch iets om thuis ook eens te maken. Maar die syrup mogen ze houden, dat gaat er wel over.

Terwijl de ochtendploeg op EVA was, heb ik eens een brood gemaakt. Geen exotische smaakjes zoals jalapeno pepers ofzo, gewoon een simpel krentenbrood. Dat mis ik nu wel heel erg op dit moment, een krentje in mijn brood. Genoeg kaas/spinazie/pepers/etc-brood... Onze broodmachine is niet bepaald van de meest moderne of uitgebreide, dus het is altijd een beetje hopen dat het allemaal goedkomt. Het deeg zag er perfect uit, de hoeveelheid krenten was perfect zoals ik wou. Voor 90% van het bakproces zag alles er gewoon perfect uit, en toen gebeurde het...

Na het beruchte brood-incident van David, een paar dagen geleden, wordt de broodmachine nauwgezet in de gaten gehouden. Het gebeurt soms dat een brood er helemaal goed uitziet, en dan plots helemaal de pan uitrijst. Het deeg bovenaan de kuip rijst over de rand, op de verwarmingselementen en begint dan volledig te verkolen. Rook, stank, opkuiswerk, schande,... Dat probeert elke broodbakker sindsdien te vermijden.

Maar goed, mijn brood zag er uiteraard perfect uit. Verschillende keren tijdens het rijzen gecontroleerd of alles nog binnen parameters bleef. Als er overstromingsgevaar dreigde, masseerde ik het brood liefdevol weer naar goede kant van de rand. Mijn brood en ik hadden een mooie tijd samen, de toekomst zag er goudgeel, krokant bruingekleurd uit. Zag er zo uit. Een twintigtal minuten voor het einde van het bakproces deed mijn brood het omgekeerde, het implodeerde min of meer. De mooie bolle bovenkant stortte volledig in elkaar en keerde zich even bol naar binnen toe. Reanimatie mocht niet baten, dat leverde alleen extra schade op.

De EVA-crew kwam net terug van hun excursie toen het brood klaar was. Perfecte timing, want het was als middagmaal bedoeld. Het zag er misschien niet uit, maar het werd gesmaakt! Mijn broodje is zeker niet voor niets ten onder gegaan in de machine. Blijkbaar is het concept van krentenbrood hier niet zo gekend, maar iedereen was er toch wel positief over.

Wie zou denken dat het centrale thema van vandaag brood is, zal helaas echter bedrogen uitkomen! Zoals aangekondigd stond deze dag in het teken van de wetenschap. Nicky en ik zouden vandaag geen EVA's doen omdat we de gesponsorde experimenten van Educational Innovations gingen filmen.

We hebben ons beste EVA-pak aangedaan en zijn naar buiten gegaan om experimenten te presenteren met de hab op de achtergrond. Nicky heeft zich volledig uitgeleefd met het camerawerk en ik heb de presentatie gedaan. De experimenten worden later nog stuk per stuk besproken als de filmpjes klaar zijn.

Toen we hiermee klaar waren heb ik een andere belangrijke plichtpleging afgewerkt. Het is een traditie in de hab dat elke vertrekkende crew een naamkaartje of logo ofzo achterlaat op de deur van de slaapkamers. De deuren hangen hier dan ook al vol met briefjes van vorige bewoners van bijbehorende kamers. Snel voor iedereen een persoonlijk briefje gemaakt zodat het klaar ligt wanneer de EVA-crew terugkomt. Het ophangen van de briefjes is een echt teken dat ons verblijf in de hab er nu bijna helemaal opzit. Ik ben steeds de bescheidenheid zelve, maar ons briefjes zijn toch wel heel erg stoer! Legendarische crew dan ook.

Het avondeten dan. Het Voorlaatste Avondmaal. En vooral non-cooking day. Dus alles was toegestaan. De Amerikanen hebben weer een soepje gemaakt. Tortillasoep met chili erin gemengd en een portie superpikante jalapeno-pepers. Dat zijn wij lagelanders niet gewend! Maar ik heb me niet laten kennen en braaf mijn bordje soep leeggegeten, en veeeeeeel gedronken. Zweten!

Na het eten ben ik aan het meest decadente gerecht van het hele verblijf begonnen. Het is een beetje prullen en knutselen, maar ik heb een poging tot chocomousse gedaan. Blijkbaar kennen ze dat hier niet echt... Gevriesdroogde eieren (volledige en eiwitten), poedersuiker en melkchocolade. Wie regelmatig chocomousse maakt ziet al meteen een paar tekortkomingen aan deze ingrediëntenlijst, maar kom maar eens op Mars chocomousse maken! Het resultaat was een degelijke mousse, iets aan de vloeibare kant, met een vreemde eigenschap dat er een van de ingrediënten steeds naar de bodem zinkt. Mousse drijft er dan als het ware op. Een nachtje in de koelkast zou dit euvel misschien kunnen verhelpen?

Maar dat is een verhaal voor morgen. Het is vannacht heel laat (tegen 3u nu), ik ben een beetje aan het overwerken om de teksten online te krijgen. Hopelijk geraak ik er vlot uit... De laatste opnames moeten gemaakt worden, de laatste EVA moet gedaan worden, laatste rapporten, opruimen... Afscheid nemen van ons huisje op Mars.

vrijdag 30 december 2011

Dag 12: Mr Copernicus, I presume?

28 december

Victoria, Leandro en ik hebben een aanzienlijk stapje in de wereld gezet. Met Nicky en David hebben we gisteren bijna de aansluiting tussen Brahe Highway en Copernicus Highway gevonden. Ondergaande zon dwong ons terug naar de hab. Vandaag was de dag om het raadsel op te lossen. Bestaat deze verbinding nog en is ze nog berijdbaar? En kunnen we, indien succesvol, ook de terugrit naar Brahe via Schriaparelli Highway maken... De heilige graal van de ATV routes (op dit moment toch nog)...

Ik heb vandaag voor het vertrek de helmcamera in het labo opgehangen om de suit-up te filmen. Altijd handig als documentatiemateriaal over de werking van het MDRS.

En dan zijn we vertrokken, ik als gangmaker, Dierbare Leider van deze tocht. Direct richting Brahe, naar het stukje waar we gisteren zijn moeten terugkeren. Het greppeltje oversteken was weer een boeiende stap in het onbekende. De sporen waren nog zichtbaar, maar niet bijzonder vers. Ik denk dat crew 108 daar niet geweest is in elk geval. We bleven het spoor volgen, en kwamen steeds dichter bij Copernicus. Op de GPS nam de afstand tussen ons nieuwe pad en het reeds verkende stuk Copernicus verkleinen. En dan waren we er. Het was gebeurd. De noordelijke route naar Copernicus is intact en open for business. Maar wel bijzonder inefficiënt... En in slechtere staat dan Sagan Street... Maar langs daar mogen we niet... Het vinden van een alternatief was nu misschien meer een kwestie van principe dan noodzaak. Aansluiting met Schriaparelli Highway lijkt onmogelijk aangezien we Sagan niet mogen gebruiken, en de aansluiting bij UFO Landing onderbroken lijkt. Was er meer tijd om op het gemak op EVA te gaan, had ik daar wel een omwegje voor kunnen vinden.

De avond was ook een speciale gelegenheid... laatste dag non-cooking! Ik heb nooit een voedseltekort ervaren, maar de keuze was vrij beperkt en niet altijd wat mijn eerste keus zou zijn... Een voordeel was natuurlijk wel steeds dat het snel klaar was. Maar zelf gerechten in elkaar draaien is ook iets leuker.

De dolomietsteen die ik gisteren in de azijn heb gedompeld ziet er al heel mooi uit. De witte aragoniet-afzetting groeite razendsnel. Ik blijf het opvolgen, en dat steentje mag gerust hier in de hab blijven zodat volgende crews er ook van kunnen genieten.

Donderdag en vrijdag gaan Nicky en ik dan eindelijk beginnen met het filmen van de fysica experimentjes. En zo wordt het langzaam aan tijd om af te ronden. Ik zal proberen een vlucht vroeger naar Washington te nemen. Grand Junction is niet bepaald een wereldstad, dus als ik een dagje GJ kan omruilen met een dagje DC, zou dat goed meegenomen zijn natuurlijk...

De vorige nacht hoorde ik de muizen piepen voor de deur. Heel leuk als je probeert te slapen. Leandro meende zelfs een rat gehoord te hebben. Normaal, voor zover je dat normaal kan noemen natuurlijk, hoor je het snelle getik van de muizen hun nageltjes. Maar hij heeft traag, zwaarder geschraap gehoord, wat aan een groter knaagdier zou doen denken.

Dat een volgende crew maar eens een kat meebrengt... Want van de tientallen muizenvallen hier lijken ze niet bepaald onder de indruk te zijn...

Dag 11: Muizen op Mars

27 december

Het was een zware ochtend. Onafhankelijk van elkaar zijn we pas heel laat wakker geworden. Geen idee waarom, maar misschien beginnen de laatste loodjes zwaar te wegen.

Maar reden te meer om er extra hard in te vliegen met de EVA's. Nicky, David en ik hadden in de namiddag EVA. De voormiddag heb ik doorgebracht met schrijven en informatie opzoeken over de experimenten die ik gesponsord heb gekregen. Het begint zo stilletjes aan tijd te worden om te beginnen filmen. De laatste dagen zullen zwaar worden denk ik zo.

Ik heb een eerste proefje gestart. De proef duurt een paar dagen om optimaal resultaat te krijgen, dus nu of nooit meer! We begeven ons op het terrein van de geologie. Dolomiet is een gesteente met een zeer leuke eigenschap die pas begin jaren '80 per toeval is ontdekt. Als je het onderdompelt in azijn, beginnen er vrij snel witte aragoniet-kristallen te groeien. David wist me te vertellen dat het aragoniet in het dolomiet zit, maar oplost in het licht zure azijn. Langzaam aan verdampt de azijn, en het opgeloste aragoniet lift mee met de verdampende azijn. Als die dampen in contact komen met een droog, ruw oppervlak wordt het aragoniet daarop afgezet. En zo groeien er dan kristallen op het gesteente. De vorm is vrij kenmerkend, en dolomiet wordt daarom ook wel "popcorn-rock" genoemd. In de loop van de komende dagen zal ik foto's maken om de kristalgroei te volgen. Het is in elk geval veelbelovend, want al na een paar uur begonnen er witte piekjes op de steen zichtbaar te worden.

De namiddag was wegens het late opstaan snel daar. David, Nicky en ik gingen eerst een grondstaan nemen, onderaan het "hart". Dat is een gebied ten zuiden van de hab dat zijn naam dankt aan de hartvorm van de ATV-wegen er rond. De wegen van het hart zijn in goede staat en er zijn heel veel mooie landschappen te zien onderweg. David bepaalt de plaatsen voor staalnames door op sattelietfoto's verschillende bodemtypes te onderscheiden. We waren niet bijzonder ver meer van de boorsite, maar er stond jammer genoeg een hoge richel in de weg. Om de juiste plaats te bereiken moesten we sowieso een stuk te voet het hart in wandelen, maar deze richel was te hoog. We moesten een andere route zoeken om er te geraken. Dus zijn we naar de andere kant van het hart gereden, en hebben we iets langere wandeling moeten doen om aan het bodemstaal te geraken.

Na het bodemstaal was het aan Nicky en mij. Brahe Highway moest nog verder verkend worden. De "driehoek", weeral een gebied dat we vanwege de ATV-routes zo gedoopt hebben, was nog niet volledig uitgepluisd.
Volgens een oude kaart zouden hier nog 'nieuwe' wegen moeten liggen. De eerste afrit naar het zuiden stond op de kaart aangeduid als "UFO landing". De naam alleen al spreekt tot de verbeelding. Maar daar aangekomen bleef ik in elk geval wat op mijn honger zitten. Ik verwachtte ruimteschepen, sporen van ruimteschepen, of ten minste rotsen die lijken op sporen van ruimteschepen... Maar nee, wat donker gekleurde heuvels, en een doodlopende weg. Volgens een oude kaart zou hier ook een aansluiting moeten doorlopen naar Schriaparelli Highway. Maar UFO landing werd door een soort slotgracht omgeven, dus er was maar één weg erin en eruit.

Verder naar de volgende afrit, deze keer naar het noorden. Een doodlopend stuk spoor dat toepasselijk Dead End heet. Gemakkelijk bereikbaar en een paar leuke uitzichten. Hier kregen we waar voor ons geld, doodlopend zoals aangekondigd.

De tijd zat er bijna op voor vandaag, het was nog een tijdje rijden naar de hab, dus moesten we rekening houden met het beschikbare licht. Met Karon en Victoria heb ik even voordien Braha tot het einde gevolgd om aansluiting met Copernicus te vinden. Onderbroken door een diepe greppel. Nu was er een andere route mogelijk... Ik wou het graag nog eens bekijken of er een andere aansluiting was, dus hebben we dat spoor terug gevolgd. En per toeval zag ik dan een aftakking die ik nog niet gevolgd had. En dat zag er heel veelbelovend uit! We stootten op een greppel, maar wat verder zag ik oude sporen verder lopen. Helaas geen tijd meer vandaag! We moesten terug. De verbinding tussen Brahe en Copernicus zal nog even op ontdekking moeten wachten. Maar ondertussen hebben we vandaag blijkbaar de langste EVA van ons verblijf gemaakt, 29km!

In de hab toegekomen moest er weer huiswerk gemaakt worden. Rapporten. Food study... We hebben na dat alles de kaarten nog eens bovengehaald. Deze keer waren de Phase10 goden mij wat gunstiger gestemd. Gedeelde tweede plaats met Nicky! Maar een avondje in de hab kan nooit zo simpel verlopen als een gemoedelijk spelletje kaart uiteraard!

Plots riep Karon halfweg het spel op hillarische wijze en toonhoogte "a moouuusssseee!". Ze had een muis zien lopen langs de buitenwand. Enerzijds niet verwonderlijk aangezien heel de hab vol muizen lijkt te zitten. Overal keutels, 's nachts horen we zo en masse rondlopen... Vrij schandelijk eigenlijk, maar dat is dan het donkere geheimpje van de hab zeker... Oeps...

woensdag 28 december 2011

Dag 10: Dik over de helft

26 december


Vanmorgen begon goed met echte dikke kleine Amerikaanse pancakes met syrup. We hebben in de kasten een grote doos pancake-mix gevonden en aangezien het een gewone cooking-day was, zijn we er volledig voor gegaan! Er lag hier zelfs een speciale pancake-pan tussen het keukengerief. Ik was aangenaam verrast door de pancakes, ze smaken niet zoals onze pannekoeken. Er zat volgens mij een soort muntsmaakje aan. En als de pancake gebakken is, moet er voor het opeten natuurlijk een dikke, dikke kwam syrup op. Voor zover ik er inzicht in heb is dat gewoon gesmolten suiker. Ik heb het bij een paar streepjes gehouden.


Ik heb het kleine cameraatje gisterenavond voor het raam gezet met de stop-motion functie aan. Elke 30 seconden werd er een foto genomen. Zo hoopte ik de zonsopgang mooi te kunnen filmen. Maar helaas is ergens in het midden van de nacht de batterij leeg gevallen. Dus dat leverde een prachtig filmpje op, gevuld met zwarte nachtelijke frames. Dat wil ik nog eens gefilmd krijgen. En ik wil ook een volledige "suit-up"filmen. Met de breedhoeklens kan ik het hele labo in beeld krijgen, en dat zou wel leuke beeldjes moeten opleveren. Leandro wil zich ook in de stop-motion werpen, en heeft zijn fototoestel letterlijk gehacked om allerlei extra functies mogelijk te maken, waaronder stop-motion.



Het was weer een typische ijskoude Marsmorgen. We hebben hier voor de hab een jeep staan voor noodgevallen. Het "pressurized escape vehicle" of zoiets volens de sim regels. Dat is zo een beetje ons weerinstrument bij voorkeur geworden. Als de ruiten van de jeep bevroren zijn is het koud. Hoe dikker bevroren, hoe kouder. En vandaag waren ze bevroren... Ik zat in de late EVA-ploeg vandaag, dus dan zou het toch iets warmer moeten zijn.


Maar er kruipt veel tijd in het blog updaten. Dat is een van mijn opdrachten voor deze missie. Dit blog moet een document vormen van ons verblijf, waar hopelijk ooit iemand informatie uit kan gebruiken voor een project op school, of ter voorbereiding van een eigen verblijf in het MDRS. En er moet dringend werk gemaakt worden van de experimentjes van Educational Innovations Inc. Ik heb heel mijn voormiddag aan schrijven besteed, en er is nog steeds zoveel werk.



Leandro heeft als Chief Engineer een aantal belangrijke huishoudelijke taken. Hij moet de ATV's op het einde van de dag kort nakijken (niveau's van olie, brandstof), onze brandstofreserves in de gaten houden (diesel, gas), de watervoorraad beheren (extern reservoir, intern reservoir), temperatuur in de gaten houden zodat de buizen in het labo niet bevriezen en barsten, onderhoud van de EVA-pakken,... Een heleboel dingen, maar hij staat er natuurlijk niet alleen voor. Iedereen help waar mogelijk. Het water overpompen is bijvoorbeeld steeds een job voor twee personen.

Karon zag het niet zitten om de kou te trotseren deze morgen, en ik ging mijn EVA overslaan in de namiddag om wat werk in te halen. Dus ging ze vanmiddag in mijn plaats gaan. David en Nicky zijn dan alleen op stap gegaan om nog een grondstaal te nemen.



Leandro en Karon hebben zich vol overgave op het middagmaal gestort op deze kookdag. Karon heeft een grote pot rijst met allerlei groenten gemaakt, en Leandro heeft een soort tonijnburgers gemaakt. Het was een van de beste maaltijden van heel het verblijf zou ik durven zeggen. We hebben een paar blikken met vis gekregen, waaronder tonijn en zalm. De naam van het merk is bijzonder grappig, "Chicken of the Sea". Geen idee waar dat vandaan komt. Misschien omdat vis ergens aan kip doet denken als alternatief voor vlees? Uiteraard kon David met zijn broden niet achterblijven. Het avondmaal bestond uit een brood. Dat heb ik nadien, voor het slapengaan nog aangevuld met een havermoutzakje.

In de namiddag ben ik dan de experimenten beginnen bestuderen. Ik wil ze wel eens uitproberen voor we alles filmen. Woensdag, donderdag, vrijdag zou er dan gefilmd moeten worden. De tijd zit er bijna op, dus het zal dan wel moeten!

We zaten weer op beperkte bandbreedte voor het grootste stuk van de dag. Er moet ergens een van de computers steeds maar blijven verkeer veroorzaken waardoor de beschikbare bandbreedte heel snel verdwijnt. Dat is heel erg lastig om onze rapporten in te dienen 's avonds. Iedereen is dan druk bezig met schrijven, en proberen te mailen. Maar het gebeurt vaak dat de verbinding gewoon helemaal wegvalt, mails binnenhalen is een hels karwei... Wat een idee, 400mb voor 6 personen voor 24u...

dinsdag 27 december 2011

Dag 9: Kerstvakantie op Mars

Hohoho, Kerstmis op Mars! Het was gisteren een leuke late kaartavond, dus stond de wekker vandaag iets later dan gewoonlijk. Bij velen stond er volgens mij geen wekker, maar ik stond in elk geval paraat tegen 9u. We hadden een van de officiële webcams ook al wat gepimpt met een mini-kerststalletje van Victoria en de dreidel van David.

En wat lag er daar allemaal op tafel? Blijkbaar is de kerstman er toch in geslaagd onze hab te vinden hier in het midden van de woestijn. Nicky heeft voor iedereen een boek gekocht: Kuifje (Mannen naar de maan) voor de Amerikanen en voor mij een interessant boek over Yuri Gagarin. Iedereen zat ook meteen in zijn lectuur te lezen, Kuifje is gewoon goed en mijn boekje is gewoon heel boeiend.

Leandro had voor iedereen een handige en heel krachtige mini-loupe meegebracht. David kreeg een prachtexemplaartje en zal dit nog heel veel gebruiken tijdens zijn geologische carrière. Het oppervlak van een gesteente kan heel belangrijke informatie bevatten die je nodig hebt om te bepalen wat voor een soort steen je vast hebt. Met het blote oog zijn de superkleine details onzichtbaar, maar als je het oppervlak bekijkt met zo een sterke vergroting, kan je veel te weten komen door de korrelgrootte, kleine minerale afzettingen, textuur,...

Voor David was het zijn eerste kerstfeest, en hij vond het in elk geval heel gezellig. Hij had dan ook op voorhand niets voorzien, maar heeft ter plaatse voor iedereen een unieke persoonlijke haiku geschreven. Zelfgemaakte dingen zijn altijd sympathiek vind ik. Ik had dan ook voor iedereen een aandenken gemaakt, een soort presse-papier om op het bureau te zetten met de naam van iedereen erin.

Vandaag was voor ons een volledige feestdag. We hebben geen EVA's of wetenschap op het programma gezet en gingen gewoon, uiteraard volledig conform de simulatie, relaxen en lui zijn. Voor Karon en mezelf was deze feestdag ook de ideale gelegenheid om onze eerste douche in een dikke week te nemen. De douche is naast het labo, en het is daar doorgaans rond het vriespunt. Het water is wel goed verwarmd, maar eens je uit de douche komt is het arctisch koud. En uiteraard is er geen sprake van een uitgebreide douche met veel zeep en shampoo. We gebruiken hier maar 1 soort zeep voor afwas, shampoo, handwas en alle andere wasjes. Bio-afbreekbare toestand. Water is schaars en moet zoveel mogelijk bespaard worden. Zeker nu de Greenhab niet meer gebruikt kan worden.

De Greenhab is een soort serre naast de hab, waar planten gekweekt werden en waar er 'grey water' gemaakt werd. Afvalwater van de hab ging naar de greenhab om gefilterd te worden voor hergebruik als spoelwater in het toilet. Om het biologische filtratiesysteem niet te beschadingen mochten enkel afbreekbare producten in het afvalwater belanden, zoals onze Oasis zeep of bakpoeder. Blijkbaar is er ergens op het einde van het vorige MDRS seizoen iets gebeurd waardoor er massaal veel bacteriën zijn vrijgekomen in de greenhab, en heel de boel is daar besmet. De greenhab is zelfs volledig losgekoppeld van de hab, en er is absoluut verbod om er binnen te gaan. Heel apocalyptisch allemaal. Maar om een lang verhaal kort te maken, nu moeten we ons drinkwater dus voor alles gebruiken.

Veel activiteiten vallen er niet te melden van vandaag omdat we heel passief geweest zijn. We zijn 's avonds naar een redelijk foute Mars-film beginnen kijken. Tijdens de film ben ik aan een waar feestmaal begonnen, relatief gezien toch. En typisch Belgisch. Ik heb gevriesdroogde kalkoen, aardappelgratin en appelmoes gevonden in onze voedselvoorraad. Wat kon hier beter mee gemaakt worden dan vol-au-vent met appelmoes en patatjes? Totaal onbekend bij de Amerikaanse collega's blijkbaar, maar de pot was mooi leeg na het eten, dus dat zal wel OK geweest zijn.

Na de film zijn we naar buiten gegaan om naar de sterren te kijken, en hopelijk het ISS te zien overvliegen. Ik heb weer een paar foto's proberen te nemen met de D70. Beter gelukt dan de vorige foto van Orion, maar nog steeds niet wat het zou moeten zijn. Ik kan zonder afstandsbediening maar maximaal 30 seconden belichten. Ik vermoed dat de beeldkwaliteit beter zou moeten zijn bij langere belichting. Nu heb ik in photoshop zwaar moeten bijsleutelen om iets zichtbaar te hebben. Bij een belichting van een minuut of 7 zou het spoor van het ISS door de hemel ook duidelijk zichtbaar moeten zijn. Jammer genoeg geen ISS gezien. Ik moet me vergist hebben bij het bekijken van de passages. Waarschijnlijk zat het in de schaduw van de aarde zodat we het niet konden zien overvliegen.

Jammer maar helaas, het ISS zal voor een volgende keer zijn